Back for a Weekend

Weekendje terug
Een weekendje terug zijn doet veel met me. Dit begon natuurlijk al op zaterdagochtend, toen Daniel weer eens erg vroeg wakker werd, en ik hem weer een dikke knuffel kon geven, en dat ik daarna samen met Ingrid ook nog met hem kon zwemmen was de hele dag natuurlijk gemaakt. Ondanks dat Daniel het babygedeelte van de aquadrome (met alle water fonteinen en fleurige kleuren) nog steeds geweldig vindt, merken we wel dat hij langzamer zeker ook wat iets ruwer wil gaan. Dit hadden we natuurlijk al gemerkt toen we in Aruba waren en hij gierend van het lachen in de meters hoge branding stond (omhoog gehouden door zijn pappa natuurlijk). Het golfslag bad in het aquadrome lijkt dan ook een stuk minder intens, maar voor Daniel maakt dat niet uit. Proestend van het water dat hij af en toe opdronk (nee… Daniël), en proestend van het lachen kolkte het water om ons heen. Daarna natuurlijk ook nog even van de grote glijbaan op de schoot van pap en mam. Met een blik van ‘wat gebeurt hier nu eigenlijk’ glijden we af van de snelle glijbaan. Pas als we onderaan de glijbaan zijn gekomen en mama met een dikke plons het water instort horen we weer zijn aanstekelijke schaterlach. Het is dan ook niet een verrassing, dat thuis gekomen Daniel als een blok in slaap viel. Prima tijd om nog even wat schoon te maken in ons oude appartement en wat laatste spulletjes in de opslag te zetten. Het is nu bijna leeg, gaten zijn gevuld, en ik heb de muren ook een klein likje verf gegeven (waar dat nodig was). Achteraf blijkt het allemaal niet nodig te zijn geweest, omdat de huisbaas besloten heeft alles te gaan verven (zonder dat het trouwens van mij borg afgaat).

De volgende dag is alweer een mooie dag, aangezien mijn ouders een groot feest geven omdat ze allebei 70 jaar geworden zijn. Eerst echter gaan we s'ochtends nog even lekker wandelen in het Ledeboer park. Ik merk wel dat het een stuk kouder aan het worden is. Daniel houdt zich in eerste instantie goed. Vooral omdat hij lekker in de speeltuin van de glijbaan kan spelen en zo dus lekker veel energie aan het verliezen is. Op de terugweg echter voelt Daniel nu ook hoe koud het is. Wij zijn zijn handschoenen en muts vergeten en die zijn nu zeker wel handig. Dus huilend op de schouder bij papa wandelen we snel terug naar huis, om lekker te gaan genieten van de vloerverwarming op de Händellaan. Na zijn slaapje dus richting Nijmegen voor het grote feest. Alle familie, vrienden en kennissen van mijn ouders zijn aanwezig en het is dus een zeer gezellige boel. Ik moet wel 10 keer vertellen aan mijn ooms, tantes en vrienden van mijn ouders, wat ik nu precies in Londen ga doen. Geen probleem hoor, ik heb een zeer leuke eerste week achter de rug, en ben trots dat ik weer een baan heb (bij een dergelijke gerenommeerde universiteit). Jammer genoeg moet ik, net als ik aan het praten ben met Sjoerd Wendelaar (oud-decaan B-faculteiten Nijmegen), de trein gaan halen om vervolgens terug te vliegen naar Londen. Sjoerd heeft mij zeer geholpen met advies aan mijn VENI proposal (welke op dit moment is omgebouwd tot mijn persoonlijke onderzoeksplan). Dat ik geen tijd heb om even een goede babbel te maken met hem (en andere familieleden) vind ik dan ook erg jammer. Echter wacht het vliegtuig voor niemand.

English version
A weekend back does a lot with me (emotionally). This of course began on Saturday, when Daniel as usual woke up very early, giving me to give him (finally) again a big hug. And afterwards Ingrid and I thoroughly enjoyed swimming with him at the aquadrome in the morning. Despite that Daniel still greatly enjoys the baby part of the swimming pool (with all water fountains and bright colors), we notice that he definitely wants to go slightly rougher. We already noticed this when we were in Aruba when he was howling with laughter in meters high surf (held up by his dad, of course). The wave pool in the aquadrome is a lot less intense, but Daniel does not matter. Snorting out the water he occasionally drank (no ... Daniel), he splutters with laughter as the water swirls around us. Naturally we also take him from the big slide (on the lap of mom and dad). With a look of "what is happening here” we slide down the fast slide. Only when we come down the slide and mama hits the water a big splash, do we hear his infectious laughter again. It is therefore of no surprise that when we come home Daniel falls right asleep, giving us some good time to clean up in our old apartment and move some last things into storage. All the gaps (from hanging our pictures on the wall, are filled again, and even the walls have had a little lick of paint (where needed). In retrospect, it all turns out to have been unnecessary, because the landlord decided to paint everything anyways (without depriving me of my deposit).

The next day is another beautiful day in this already great weekend, as my parents have a big party to celebrate that they both have become 70 years old. First however we go in the morning for a walk in the Ledeboer park. I notice that it has become a lot colder. Daniel initially adheres to this pretty good. Especially since he can play on the playground and can slide of the big ramp. Consequently he loses lots of energy; good for sleeping, not so good for walking back. We have forgotten his gloves and hat and therefore he is crying on his dad’s shoulder when we walk back home. After his nap we head for Nijmegen for the big party. All the family and friends of my parents are present and it is a very cozy. I have to tell my uncles, aunts and friends of my parents, 10 times what I am going to do exactly in London and what my opinion is of living there. No problem as I have had a very nice first week, and I am proud to I have a job again (particularly at such a prestigious university). Unfortunately I need to get the train in order to fly back to London, just when I am talking to Sjoerd Wendelaar (former Dean B faculties Nijmegen), Sjoerd has helped me greatly with advice to my Veni proposal (which is currently turned into my personal study plan). I therefore find it very regrettable, that I have no time to chat longer with (and other relatives). But watch the aircraft for no one.