Contract,Penthouse,Hockey

Een week is weer verstreken, en een week moet nog weer verstrijken voordat ik mijn Ingrid en Daniel weer te zien krijg. Ik heb vanuit Nederland meerdere fotos meegenomen en natuurlijk krijg ik elke dag ook nieuwe fotos en filmpjes toegestuurd, maar het valt me zwaar. Door de weeks valt het allemaal wel mee. Ik ben dan eigenlijk te druk om me er echt heel veel mee bezig te houden. Het enige waar ik tijdens werk me nog af en toe zorgen over maak is dat ik op tijd terug in huis ben om nog even te skypen voordat Daniel naar bedje toe gaat. Immers door het tijdsverschil tussen Londen en Enschede, moet ik niet al te laat op de skype verschijnen. Daniel gaat over het algemeen om half 8 het bedje in, wat dus betekent dat we uiterlijk 7 uur moeten skypen (anders is hij te opgewonden om in slaap te komen). Om dit tijdstip (6 uur Engelse tijd) te halen moet ik eigenlijk al om half 6 de metro pakken. Ik kan natuurlijk ook wel skypen op werk, maar aangezien onze werkkamer en de common room vaak vol zit kan ik niet echt een ruimte vinden om ongestoord even ‘de Papa’ uit te hangen. Liedjes zingen en nijntje-verhaaltjes voorlezen doe ik immers niet graag als mijn collega`s hier ook van kunnen meegenieten. Gelukkig lukt het me vaak om op tijd thuis te zijn zodat ik toch nog even heb kunnen genieten van Daniels ‘Papa…Paaapaaa…Pappa!!!’

In het weekend valt het me echter zwaarder dan door de weeks. Ik heb dan natuurlijk wat meer vrije tijd om leuke dingen te doen, en ook wat meer tijd om mijn gedachten op orde te krijgen. Als ik dan even een potje ga hardlopen (hierover later meer) kom ik toch geregeld ouders met wandelwagentjes tegen. Als ik dan hen zie zou ik ook even lekker een potje willen ravotten met Daniel, en een koffietje drinken met Ingrid. Dat zit er echter jammer genoeg nu nog niet in. En skype is natuurlijk wel en geweldige uitvinding, het laat je niet die kleine dingen zien die juist zo speciaal zijn: Daniel die je bij je vinger neemt omdat hij op jouw plaats wilt zitten, of helemaal in trance als hij de potten en pannen uit de kasten haalt om er mee te spelen, en hoe Ingrid altijd een bodempje koffie in haar kopje laat. Kleine dingen waar je je normaal een beetje over ergert misschien, maar dingen die je nu meer dan iets anders mist. Gelukkig ben ik volgend weekend al weer in nederland voor een aantal dagen, en ik merk dat ik nu al aan het aftellen ben.

Ook wel raar hoor, want ik merk ook dat ik (afgezien van de afstand tussen mij en mijn familie) langzamerzeker ook aan het wennen ben aan London. De drukte s`ochtends in de metro, de afwezigheid van een specifieke koffietijd tijdens het werk, de collega`s op werk, ‘t naar huis haasten voor de skype, en ‘t daarna nog eten koken voor mezelf alles went zo langzamer zeker.

De afgelopen werkweek was dan ook vertrouwd druk. Ik ben nu bezig voorbereidingen aan het treffen voor het daadwerkelijke simulaties later. Zoals eerder vermeld betreft mijn werk het berekenen hoe straling gereflecteerd door de bladeren via bladerdek en de atmosfeer de satelliet bereikt door gebruik te maken van verschillende modellen. Dergelijke berekeningen noemen wij ‘forward-simuleren’. Het werk dat ik voor beide projecten hier ga doen is echter het omgekeerde van dit. Immers een stralings model kan berekenen hoe het licht door de atmosfeer wordt geabsorbeerd als je ingeeft hoe groot de concentratie is van de verschillende gassen. Bij echte observaties van een satelliet weten wij echter niet wat deze concentratie is. Sterker nog het is juist het doel van ons onderzoek om dit te achter halen, maw het berekenen hoeveel pigment, hoeveel bladeren, hoe groot concentraties van gassen. Dit betekent dat de modellen (waabij concentraties als input worden gegeven en straling als output) omgedraaid moeten worden (stralings als input en concentraties als output). In remote sensing heet dit model inversie of te wel ‘backward simulaties’. Nu lijkt het omdraaien van dergelijke complexe modellen zeer lastig, en dat is het ook, maar in principe is het makkelijk uit te leggen. Hiervoor gebruik ik een voorbeeld van een atmosferisch stralings model.

Stel dat ik een model run door in eerste instantie de concentratie van de gassen te gokken. De straling-output van het model kan ik nu vergelijken met de daadwerkelijke gemeten straling van de satelliet. Uiteraard was mijn eerste gok fout en zal de straling gesimuleerd door het model niet lijken op het model, maw er zal een grote fout zijn tussen gemeten en gesimuleerde straling. Stel nu dat ik nogmaals ga gokken wat de concentratie is. Deze keer gok ik dat de concentratie van waterdamp iets hoger moet zijn. Nu het opnieuw draaien van het model krijg ik nieuwe outputs. Opnieuw zal ik er een verschil op treden tussen gemeten en gesimuleerde straling. Is dit verschil kleiner dan de eerste keer dan ik mijn model gebruikte, dan weet ik dat inderdaad de H20 concentratie de eerste keer te klein was. En zo ga ik verder met gokken totdat de fout tussen de gemeten en gesimuleerde straling bijna nihil is. (let op, de fout zal nooit nul zijn aangezien we ook te maken hebben met meetfouten, modelfouten, etc). De gas concentraties die ik gebruikt heb voor de laatste simulatie zullen dan in elk geval ongeveer weergeven wat hoeveel er in de werkelijkheid ook aanwezig was.

De manier hoe de gok gemaakt is kan zeer veel verschil uitmaken hoeveel simulaties er in totaal gerunt moeten. Als ik van tevoren een goede indicatie zou hebben van hoeveel H20 gas in de lucht zou zijn dan hoef ik natuurlijk niet veel te gokken. Als ik dus bijvoorbeeld als eerste gok de gas concentratie van gisteren neem (wat niet veel zal verschillen ten opzichte van vandaag) betekent dit uiteindelijk een versnelling van de inversie. Een tweede verbetering is natuurlijk als mijn tweede gok minder random. Mocht een verband bestaat tussen het verschil (van de gemeten en gesimuleerde straling) en de mate hoever mijn eerste gok afligt van de werkelijkheid, dan kan ik dat gebruiken om mijn tweede poging beter te gokken. Daarnaast kunnen we ook nog gebruik maken van het feit dat we een verwachting hebben hoe groot de concentraties zouden moeten zijn, bv als er een meetstation 20km van de specifieke plaats is. De manier om dit alles constructief te modelleren is door het gebruik van Bayesian Statistics in een data-assimilatie techniek. Dit is echter te complex om nu uit te leggen en zal ik op een later ogenblik proberen.

Ondanks dat ik misschien straks heel goed specifieke gokken kan maken met betrekking en zo de inversie kan versnellen, zullen er toch een hoop simulaties gerund moeten worden. Ik ben daarom nu bezig om er voor te zorgen dat het SCOPE model sneller wordt. Dit door beter te programmeren en er voor te zorgen dat het model ook parallel gedraaid (dus 2 of meerdere processen in plaats van 1 processor te gebruiken en zo de rekentijd te halveren). Dit betekent voor mij een terugkeer naar t model dat ik al een hele lange tijd niet meer heb gebruikt. Ik, samen met Christiaan en Wout, heb het SCOPE model tijdens mijn PhD periode ontwikkeld. Aangezien ik echter na deze periode een (deels) ander onderzoek ben gaan doen heb ik al een lange tijd niet zo diep in de code gedoken. Ergens voelt dit dus ook echt als een beetje thuiskomen. Ondanks dat het meubilair (lees de structuur van de code) iets verplaatst lijkt te zijn en sommige tafeltjes (lees algorithmes) vervangen, ben ik snel weer ‘up te scratch’ met het model. Ik betrap me er dan ook op snel het huis te kunnen uitbreiden (nieuwe code te kunnen toevoegen), en elke gat in de muur te willen dichten. Natuurlijk is dit niet nodig, maar als ik eenmaal gegrepen ben door wat arbeid dan kan ik me daarin helemaal verliezen. Gelukkig word ik twee maal onderbroken door toch wel noodzakelijke dingen.

Ik krijg namelijk eindelijk mijn contract opgestuurd. Ik dacht dat de administratieve afdeling in utwente/ITC af en toe een ramp was, maar hier kunnen ze blijkbaar ook erg lastig zijn. Uiteraard is dit slechts 2 weken na mijn begin in UCL, maar in principe ben ik al veel langer aan het wachten op dit contract. Ik had namelijk in 11 augustus mijn sollicitatie gesprek (en kreeg 3 uur later te horen dat ik was aangenomen). Dus zijn er meer dan 2 maanden gepasseerd sinds ik was aangenomen en mijn contract!... Ik ben in elk geval blij dat ik het nu heb, want dit betekent ook dat ik bezig kan gaan met de andere broodnodige administratieve aspecten, te weten een bankaccount, health care en het verkrijgen van een national insurance number. Een national insurance number is vergelijkbaar met een BSN nummer en is nodig voor de belasting en alle andere overheids zaken. UCL heeft voor mijn salaris wel een tijdelijke NINO gebruikt, maar ik kan nu eindelijk bezig om een echte aan te vragen.

Het tweede waar ik mee gestoord wordt tijdens mijn programeren is dat Martin en Ik de sleutels naar ons appartement kunnen ophalen. Dit heeft wat meer aarde in de voeten dan ik in eerste instantie gedacht had. Mijn betaling voor de 1ste maand huur, de deposit en alle administratieve kosten moet namelijk via de ABN gedaan worden, via internet bankieren. Waar transacties binnen nederland door de ABN snel gedaan worden zonder extra kosten, daar duurt het voor beide transacties van ABN naar de Barclays (ja.. inderdaad.. dezelfde als de sponsor van de Premier League), drie werkdagen. Hierbij wordt ook nog een keer per transactie 12 pond in rekening gebracht (ondanks dat de ABN mij vertelde dat dit kosteloos was). Dat de ABN hier nog een klacht krijgt van mij is natuurlijk duidelijk. In elk geval betekent de vertraging in de transactie dat tijdens het ophalen van de sleutels nog niet het volledige bedrag betaald is. En zonder de afronding hiervan geen sleutel (aldus de estate agency). Er zit dus niets anders op om dit bedrag even voor te schieten met de creditcard (met de extra kosten die hier mee gepaard gaan). Ik krijg wel 2 pence terug, omdat tijdens het invoeren van het bedrag ze een foutje gemaakt hebben…. Bureaucratie ten top! In elk geval zijn Martin en ik nu ‘eigenaar’ van onze eigen Londen Penthouse op maar 10 minuten lopen van de clubhouse van mijn hockeyclub.

Dit bruggetje brengt mij natuurlijk ook bij de hockey-matches die ik de afgelopen twee weekenden gehad heb. Na PHC Chiswick afgewezen te hebben (gezien de afstand naar hun trainingsveld/clubhuis) had ik contact opgenomen met West hampstead Cricket and Hockey club. Ik kreeg echter pas response terug van de man’s captain nadat alle trainingen al voorbij waren gegaan. Hierdoor kon ik de eerste zaterdag (de meeste hockeywedstrijden worden hier niet op zondag maar op zaterdag gespeeld…) niet meespelen met een van de hoger geplaatste teams en werd ik ‘verbannen’ ehh… uitgenodigd om een potje mee te spelen met het 4de team. Aangezien ik gewoon even kennis wilde maken met de club maakte het mij trouwens niet uit op welk niveau ik zou moeten spelen. In elk geval stond er een uitwedstrijd op het programma tegen .. Ondanks dat dit maar een kleine 50km buiten londen is duurde het de snelste auto al makkelijk 1 uur om daar te komen (files zelfs op zaterdag!). De langzaamste auto kwam zelfs pas 5 minuten na de geplande start van de wedstrijd aanzetten. Met andere woorden een belabberde voorbereiding. Dit bleek helemaal uit het feit dat mijn eerste pas naar de centrale verdediger niet goed werd behandeld, met het eerste tegen doelpunt als gevolg. Natuurlijk had ik deze bal beter terug kunnen spelen, maar ik had toch ieg verwacht dat een dergelijke stuiter niet voor al te veel problemen zou zorgen. Na ook de 2de doelpunt te hebben geincasseerd in de eerste 10 minuten kwamen we daarna eindelijk een beetje in ons spel. Het hockeyspel vertoont de zelfd trekjes als het engelse voetbal: weinig dynamisch positiespel en veel kick and rush. Mij positie in dit statische geheel was als Jordi Clasie in zijn beste periode bij Feyenoord: verdedigende middenvelder. Nu ben ik van origine een aanvaller, maar weet over het algemeen wel wat er van mij wordt verwacht op verschilende plekken in het veld. Na het aanpassen aan het spel in de eerste paar minuten kon ik dan eindelijk ook het spel beginnen te dirigeren. Iets wat uiteindelijk leidde tot dat ik een dubbele dekking kreeg in de tweede helft en ik tot unaniem door mijn team genoten als man of the match werd verkozen. Niet dat dit trouwens in enige afspiegeling had in de score, want we verloren uiteindelijk met 2-0. In elk geval had ik zo`n goede indruk achter gelaten dat ik direct door de captain van het tweede team werd gemailed of ik met hen mee wilde doen. Na een intensieve training op woensdag (1x trainen dus ipv 2x in Nederland) kreeg ik dan ook een basis plek als diepste spits in de tweede match tegen het 2de team van Marlow. Het niveau dat dit tweede team speelt is een stuk hoger dan hun 4de. Ik zou zelfs zeggen dat het misschien iets hoger is dan mijn team in nederland (PW 2, reserve hoofdklasse D). In elk geval voelde ik ‘gelukkig’ mij niet de absolute ster van het team, maar ook niet de absolute lozer. Ondanks dat we de wedstrijd redelijk in de hand hadden keken we toch tegen een 0-1 achterstand aan in de rust. Na wat bemoedigende woorden van de captain (en wat kleine tactische aanwijzingen van mij) gingen we met volle moed de tweede helft in. Dit resulteerde al snel in de gelijkmaker van …jawel.. yours truly! En 5 minuten later bemachtigden we zelfs de voorsprong door een splijtende aanval die opgezet werd door onze Duitse man-of-the-match Elia, met een assist van mijzelf op de captain Mark. Uiteindelijk hebben we deze voorsprong niet uit handen gegeven en wonnen we de wedstrijd met 4-2. Hierna natuurlijk op weg naar het clubhuis voor de ‘tea’

Waar in nederland we een ‘thee-dansant’ kennen, daar hebben ze in engeland de tea-after-the-match. In tegenstelling tot nederland is deze tea echter standaard en wordt er altijd voor eten gezorgt! Erg handig als je die avond even niet wilt koken! Deze specifieke tea heeft als thema ‘Rugby’, aangezien Zuid-Afrika tegen Australie speelt (dus allebei common-wealth landen) tegen elkaar spelen (ergens in de Londen!). Heel de UK daarom is al wekenlang in de ban van het rugby. En waar in Nederland dan je vooral mannen in lokale cafe’s ziet, daar zie op de club evenveel vrouwen als mannen naar het worstel festijn kijken. Het geeft in ieder geval een leuke ambience waarin ik mijn nieuwe team kan leren kennen. Het team is een leuke combinatie van kerels van mijn leeftijd en wat jongere goden, met zowaar twee andere UCL Postdocs (medical sciences and disaster management). Dit wordt dus binnenkort een keertje bier drinken met ‘the lads’.

De volgende dag voel ik dat de wedstrijd er goed in heeft gehakt. Ik heb een behoorlijke spierpijn van al het lopen. Zoals al eerder gezegt is het hockey hier een stuk fysieker en iets minder tactisch dan in Nederland. Om de spierpijn wat weg te lopen, en om wat van Londen te zien, ga ik daarom even een rondje hardlopen. Dit had ik vorige week ook al gedaan en dat is goed bevallen. Immers je woont niet altijd op 5 minuten van de Thames. Na vorige week dus stroom opwaarts richting de tower bridge gelopen te hebben, leidt mijn route mij deze week eerst naar Westminster Abbye en de Bigbang (ehhh Big Ben.. dank je wel pap voor de correctie!), met uitzicht op de Londen Eye, om daarna (aan de andere oever van de thames) mij terug te leiden en via de Millenium Bridge weer aan de juiste kant van de rivier. Het is best druk rond deze touristische attracties wat lastig is als je rustig wilt gaan hardlopen, maar in elk geval is het wel mooi. En zo uitgeput komt ik terug in mijn appartement en ben benieuwd wat de volgende week mij zal brengen, in elk geval nog 6 nachten voordat ik Daniel en Ingrid weer zie!







English Version

Another week has passed, and still one week remains before I get to see my Ingrid and Daniel again, the agony... I brought several photographs from the Netherlands and of course I every day get sent new photographs and videos, but I can hardly bear the absence of my two favourite people in the world. During the week it is not all that bad. I'm just too busy to really notice it. The only thing during this time that worries me is getting back home in time to have my daily Skype meeting with Daniel before he goes toward bed. Due to the time difference between London and Enschede, I must not be too late: Daniel generally goes to bed at half past seven, which means that the Skype talk should be at around 7 PM (otherwise he is too excited to sleep). In order to be available at this time (GMT 6PM) I need to catch the underground at half past five. I can of course also skype from work, but as our office and the common room rarely empty, I can’t really find a room to play 'Daddy' (sing songs and read Miffy stories). Luckily I manage often to be home on time and consequently just get soo emotional with Daniels 'Daddy ... Daddy ... Daaaadddddyyyy !!!'


During the weekend, however, this distance between me and my family strikes me harder than during the week. I ofcourse have more free time to do fun things, and therefore also more time for my thoughts to run crazy. When I just do a bit of running (more on this later) I regularly pass parents with prams. When I see them having fun with their little children, I think on how nice it would be to run around with Daniel, and have a coffee with Ingrid at the local cafe. Unfortunately however, this is not in the cards. And while Skype is obviously a great invention, it does not show you those little things that are just so special: Daniel taking you by finger, because he wants to sit in your place, or being completely entranced when he gets the pots and pans from the cabinets get to play with them, and how Ingrid always leaves a bit of her coffee in her cup. Little things that you normally make you feel a bit annoyed, but also things I now more than anything else am missing. Fortunately next weekend I am back in Netherlands for several days, and I notice that I'm already counting down.


Weirdly though I am also slowly but certainly getting used to London. The crowds in the subway early in the morning, the absence of a specific coffee time at work, the colleagues at work, the rush home for my daily skype infusion, and the cooking dinner for myself, all of this is surely becoming ‘normal’. The past week was characterised by the familiar business. I am currently undertaking preparatory work for the actual simulations to be executed later on. As already previously mentioned my work uses to calculate how radiation that is reflected from the leaves and afterwards travels through foliage and the atmosphere, and finally reaches the satellite using different models. Such calculations we call 'forward-simulations. In order to explain a bit more this explanation is only half of it. In fact the work I'm going to do for both projects is the reverse of this. After all, a radiation model can calculate how light is absorbed, for example by the atmosphere when you provide the concentration of different gases. With real observations of a satellite we however do not know these concentrations. The purpose of our research is indeed to get retrieve to this information, ie calculating how much pigment, how many leaves, and what concentrations of gases are present. This means that the models (where concentrations are given as input and radiation as outputs) should be reversed (so radiation as input and concentrations as output). In remote sensing this is called inversion modelling also known as' backward simulating. Now inverting such complex models seems very difficult, and indeed it is, but in principle it is easy to explain. For this I use an example of an atmospheric radiation model.

Suppose that I have a model run by first by gamble the concentration of the gases. The model then outputs the radiation. Afterwards, I can now compare the actual measured radiation of the satellite with this simulated radiation. Naturally, my first guess was wrong, and the radiation is simulated by the model does not resemble the model, ie, there will be a large error between measured and simulated radiation. Now imagine that I'm going to guess what is the concentration again. This time, I'm guessing that the concentration of water vapor should be slightly higher. Now by re-running the model I get new outputs. Again there will be a difference between measured and simulated radiation. If this difference is smaller than the first time I used my model, I know that indeed the H20 concentration the first one was too small. And so I continue to gamble until the error between measured and simulated radiation is almost nil (beware, the error will never be zero since we also have to deal with measurement errors and model mistakes, etc). The gas concentrations that I used for the last simulation than in any case will be your best guess what the actual concentrations in reality really were during the time of the observations.

The way the bet was made greatly impacts how many simulations are required. As I previously said, if I would have a good indication of how many H20 gas was in the air then of course I do not to gamble so much. So for example if I use as the first guess the gas concentration of yesterday take (which would ot be too different from today), this ultimately means an acceleration of the inversion; as my second guess less random. In addition further speed-up can be achieved if a correlation exist, between the difference (of the measured and simulated radiation) and the extent to how far my first guess of the concentrations was from reality, then I can use this correlation to better my second guess. In addition, we also can make use of the fact that we have an expectation how large the concentration should be, for example, if there is a measurement station 20km from the specific site. The way to model all of this constructively is through the use of Bayesian Statistics and using data assimilation techniques. However, this is too complex to explain, and now I will try at a later time.

Although these speed ups help us to reduce the amount of simulations, there still is the need for a lot of these simulations. I am therefore now working to ensure that the SCOPE model runs faster. This I try by better programming and to ensure that the model is also able to be run in parallel (ie, to use two or more processes to halve the calculation time). This means a return for me to the model that I haven't used in a long time. I, along with Christian and Wout, have developed the SCOPE model during my PhD period. However, I have not delved into it that deep since, as after this period I was enganged into (partly) different research. This therefore somehow feels a bit like coming home. Although the furniture (ie the structure of the code) has been moved and some tables (ie algorithms) have been replaced, I quickly come'up to scratch' with the model. I catch myself therefore rapidly expanding the house (to add new code), and want to fill every hole in the wall. Of course this is not necessary, but once I'm fascinated with this work I totally lose myself in it. Fortunately, I am twice interrupted by other necessary things.

The first thing is that I finally get my contract sent to me. I thought that the administrative department in utwente / ITC occasionally was a disaster, but here they apparently can also be very difficult. Obviously this is just two weeks after my start at UCL, but basically I have had to wait much longer for this contract. I had my job interview on August 11th and was told three hours later that I had been offered the job. So in principle more than two months have passed since I was accepted! ... I'm at least glad I have it now, because this also means that I can start working on other much needed administrative aspects, namely getting a Bank Account, taking care of my healthcare and obtaining a national insurance number. This Nationalll Insurance number is similar to a BSN number and is necessary for the taxes, and any other public affairs. UCL has for my salary used a temporary NINO, but I can now finally try to get the real deal.

The second thing was brings some disturbance to my programming is that Martin and I have to collect keys to our apartment. This eventually takes more effort then I initially thought. My payment for the 1st month rent, the deposit and all administrative costs was made using my ABN account. Where transactions done within the Netherlands this normally goes well and without additional costs, this is not true for the transfer to the Barclays bank. Both transactions from ABN to Barclays (yes indeed .. .. same as the sponsor of the Premier League) take three working days. Also a charge of 12 pounds per transaction was added (although the ABN told me that it was free). While the extra costs are a bit of a pain in the but, the delay is the worst that happens to me. It means that when we are to collect the keys the full amount has not paid yet. Without the completion of this no keys can be given. So there is nothing for it but to advance this money again with my credit card (with the extra costs associated with it here). I do get two pence back because while entering the amount they have made a mistake .... Bureaucracy at its best! In any case, Martin and I are now 'owners' of our own London penthouse only 10 minutes walk from the clubhouse of my hockey club.

This brings me naturally to the hockey-matches I've had these last two weekends. After I have given notice to PHC Chiswick that I will not play for them (given the distance to their training / clubhouse) I contacted the West Hampstead Cricket and Hockey Club. Unfortunatelly however, I only received responses back from the man's captain after all the trainings for this week were finshed. Therefore they did not know my level and I did not know which team would fit me best. In any case I was invited to come and play on the first Saturday (most hockey games are played not on a Sunday but on Saturdays ...) with the 4th team. Since I just wanted to get acquainted with the club I did not mind this. The game was to be played in .. Although this is only 50km outside London is took the fastest car the better part of an one hour to get there (traffic jams even on Saturday!). The slowest car even came only five minutes after the scheduled start of the game. In other words, a lousy preparation. That this served us no good was proven by myself as my first pass to the central defender was not treated well, with the first goal against as a result. Of course I could have played the ball better, but I still would expect that such a bouncy ball would not cause too many problems. After also having conceived a 2nd goal against we finally started to grow into the game. The hockey game here shows similar traits to English football: little dynamic playmaking and plenty of kick and rush. I was placed as a static central midfielder similar as Jordi Clasie in his best period at Feyenoord. Although I'm originally an attacker, I generally know well what is expected of me at the severals positions in the field. After adjusting to the game in the first few minutes I therefore could finally start to control the game . Something which eventually led me to be doubly marked by the oppositio and to be choosen by my team as man of the match. Not that this in any way reflectd the score, as we eventually lost 2-0. In any case, I made such a good impression that I the captain of the second team mailed directly afterwards if I wanted to join them. After an intense workout on Wednesday, I got a starting position as deepest striker in the match against the 2nd team of Marlow. The level of the second team of West Hamstead is a lot higher than their 4th. I would even say that it might be slightly higher than my team in Netherlands (PW 2, reserve Premier league D). In any case, I was happy I did not feel the absolute star of the team, and also not the absolute loser. Despite that we dominated the game for a long tie, we we were trailing 0-1 during half time. After some encouraging words from the captain (and some small tactical instructions from me) we tried and correct his error in the second half. This soon resulted in the equalizer of ... yes .. yours truly! And five minutes later we even grabbed the lead by a wonderfull attack that was launched by our German man-of-the-match Elia, with an assist from myself to the captain Mark. Finally we extend this lead and won the match 4-2. After that, of course we made our way to the clubhouse for the 'tea', Where in Netherlands we have a 'tea dance', they have tea-after-the-match in the UK. Unlike the Netherlands though, this tea is always served (instead of occasionallY) and always is accompanied by good food! Very useful if you just do not want to cook that night! This particular tea was themed "Rugby", as South Africa were playing against Australia (ie both common-wealth countries) in the world cup hosted somewhere in London!. The UK has for weeks been spellbound by the rugby world cup. And while in the Netherlands you probaly only see men in local cafes watching the football matches, here both women and men are watching this event. It at least gives a nice ambience in which I can get to know my new team. The team is a nice combination of guys my age and younger gods, actually with two other UCL Postdocs (medical sciences and disaster management). In short, this means drinking beer with 'the lads' very soon.

The next day I feel the damage that the game has had on my muscles. I suffer from sore muscles from all the running I did. As said before the hockey here is much more physical and less tactical than in the Netherlands. I therefore decide to run off these aches and at the same time see something of London. I also did this this last week and enjoyed it. After all, one does not always live 5 minutes from the Thames. Last week I ran upstream along the river towards the tower bridge. But this week my route will takes me first to Westminster abbye and the Bigben, along the London Eye, to afterwards back via the Millennium Bridge. It's pretty busy around these tourist attractions which is a pain if you want to go run at a steady pase. Fortunatelly the views are beautiful. And so exhausted, I arive back in my apartment and wonder what the next week will bring me. In any case, 6 nights before I get to see Daniel and Ingrid!

PS: I accidently spilled some water on my laptop keyboard which has resulted a nonworking space-bar, v-key and tab-key. This blog therefore has been written on my tablet which does not have a spellingschecker. My apologies.