Day 28
Door: Joris Timmermans
Blijf op de hoogte en volg Joris
15 September 2013 | China, Lhasa
Vandaag is zondag, en zoals elke goede katholieke gelovige zou ik vandaag naar de kerk moeten. Er zijn echter niet zoveel kerken hier te vinden op het Tibetaans plateau. Vandaar dat ik vandaag maar bij een aantal andere religieuze plaatsen langs ga. Ik heb kaartjes voor de entree van het paleis van de Dalai Lama en ook het Sera klooster staat op de planning. Maar eerst moet ik wakker worden. Blijkbaar heeft mijn ochtend avontuur van gisteren me toch erger vermoeid dan ik had verwacht. Ik ben halverwege de film (Star wars: A new Hope) gisteravond in slaap gevallen. En vanochtend door mijn wekker heen geslapen. Gelukkig werd ik wel op tijd wakker om nog even lekker te douchen, Murat uit bed te schoppen en me klaar te maken voor vertrek naar Potala Palace. Waar gisteren trouwens we weg branden onder de zon, daar is het vandaag heel erg regenachtig en guur.
Cungbo en Shue zetten ons af vlak bij het Paleis. Auto`s mogen niet stoppen voor de ingang dus moeten Murat en ik nog even de ingang weten te vinden. We vragen even rond, en zodra de Tibetanen mijn voucher zien zijn ze heel behulpzaam om ons in de juiste richting te leiden. We vragen ons wel af waar ik mijn voucher nu eindelijk kan inwisselen voor een echt gouden ticket. Op de voucher staat duidelijk aangegeven dat we rond 11.40 deze moeten inwisselen voor een kaartje maar waar we dit moeten doen is niet duidelijk aan ons. Bij de ingang voor het ‘dorpje’ aan de voet van het Paleis mogen we in elk geval naar binnen op vertoon van de voucher zonder dat we verder hoeven te betalen.
Langzaam beklimmen we de trappen van het paleis en krijgen zo een steeds beter uitzicht over Lhasa. Het is opmerkelijk rustig op de trappen wat ons de mogelijkheid geeft om eens goed te kijken waar we allemaal zijn geweest We zien in de verte de Johkang tempel waar we gisteren natuurlijk al zijn geweest, maar het instituut van ITP is te ver voor ons. Ondanks dat we nu al meer dan 3 verdiepingen hebben geklommen zijn we allebei nog niet erg moe, blijkbaar is onze gehalte rode bloedlichaampjes nu prima op orde. En zo klimmen we verder. Pas bij het paleis op de top van de berg kunnen we onze voucher inruilen voor een echt ‘gouden’ ticket. Hierna is het ook afgelopen met foto`s maken want dat is strikt verboden. Hier en daar knip ik er stiekem nog wel eentje, maar dit zijn maar kanttekeningen ten opzichte van de kleurrijke vertrekken van de Dalai Lama.
Ergens heb ik een dubbel gevoel bij dit bezoek. We zijn namelijk hier aan het wandelen door de woning waarvan de eigenaar is uitgezet. De Tibetanen zien het echter als een soort bedevaartsoort en bidden er weer hevig oplos. Ik meet mij dezelfde houding aan om toch te kunnen genieten van al wat dit paleis te bieden heeft. Zo zien we enorme versierde kamers, kleurrijke wandschilderingen, gouden stupa`s en vele gigantische Boeddha’s. Sommige stralen een serene rust uit terwijl de andere een enorme rechtvaardigheid op je indrukken. Bij elke standbeeld zien we weer heel veel pelgrims die druk in de weer zijn met hun gebeden. Ik houd het op een beleefde buiging en stop bij de mooiste beelden een 1 Yuan biljet in de collecte bus.
Alle versieringen zijn trouwens enorm kleurrijk. Wat een contrast met de gebouwen die links en recht uit de grond worden gestampt. Het doet mij nog het meest denken aan de tempels die ik samen met Ingrid in Radjastan heb gezien. Er is geen stukje grijs te herkennen. Het is dat sommige vertrekken redelijk donker zijn anders zou het een lichtspektakel van jewelste opleveren. De verscheidenheid in kleuren worden trouwens nooit te drukkend.
Verder lopend komen we uiteindelijk bij het hoogte punt, namelijk de zetel van de Dalai Lama. Deze kijkt via een klein raampje over Lhasa uit. Het is precies zoals ik me herinner uit de film ‘Seven Years in Tibet’. Maar in plaats dat er een klein jongetje op de hoge troon zit is de troon een klein detail leeg. De andere lama`s hebben een deken gevouwen op zo`n manier dat er toch een soort aanwezigheid rondwaart in het vertrek. Dit zie je ook af aan de pelgrims die erg emotioneel worden. Er is eigenlijk geen goede manier om te vertellen wat voor gevoel je hier bij krijgt.
In de verdere vertrekken voelen we ons een beetje in een soort chique Madurodam. We zien verschillende kleine gouden representaties van tempels. Het lego land gevoel wordt versterkt door de vele kleine figuren die ik zie, waar (ik schat) de kleine heerser ooit mee heeft gespeeld in voorbereiding op zijn toekomstige ambt. Na de ‘speelkamer’ lopen we door een gigantische bibliotheek. In de wanden van dit enorme vertrek zijn duizenden rollen opgeborgen in even zo veel nissen. Als beschermheren van deze kennis staan hiervoor staan verschillende standbeelden van Boeddha’s. Ik stop wat extra geld in de collecte bus als een donatie van de hele WRS groep voor wat extra (publicatie) succes in de toekomst.
Dik 2 uur te hebben gespendeerd in het paleis komen we aan de achterkant weer naar buiten. We hebben hier een heel mooi uitzicht op het gedeelte van Lhasa dat we nog niet zo goed hebben verkend. Na de lunch echter moeten we hier wel doorrijden om bij het Sera Klooster te komen. Nadat we het hele eind naar beneden zijn afgedaald en weer samen gekomen met Cungbo gaan we (voor het eerst deze trip) naar een westers restaurant (op de Chinese manier natuurlijk). De twee belangrijkste dingen van dit restaurant is 1) dat ze pizza hebben (voor Murat) en 2) echte koffie. Ondanks dat we eerst espresso hadden besteld krijgen we cappuccino, maar gelukkig wel met een goede schuimkraag van melk. Bij de tweede poging hebben ze het wel goed. Voor het eerst deze reis weet ik wat ik (qua voedingswaren) echt gemist heb. Het zwarte goud smaakt verrukkelijk ondanks dat het geen Lavazza is. Ik denk snel aan de keren dat ik met Ingrid in Doppio van een espresso heb genoten en besef me dat dit al veel te lang geleden is.
Na deze opkikker gaan Murat en Ik ons naar het Sera klooster. Dit klooster staat bekend om twee aparte dingen. Ten eerste, beoefenen de monniken hier het de oude leer van het beargumenteren. Dit heeft zijn hoogtepunt tijdens een festival waarin de jonge monniken moeilijke stellingen (bijvoorbeeld: ‘Er bestaat geen water’) moeten verdedigen tegen de oude leraren. Dit gaat gepaard met heftige stemverheffingen en uiterlijke gebaren. Ik denk dat meeste politici hier maar een jaartje op sabbatical moeten gaan. Jammer genoeg zijn de monniken als wij aangekomen zijn heel erg rustig. Sterker nog het hele klooster lijkt er verlaten uit te zien. Wat een verschil met Potala Palace.
Het tweede speciale waar dit klooster om bekend staat is de ‘lucht’ begrafenis. Voor de mensen met een lichte maag, sla deze paragraaf maar over. Een begrafenis hier is veel lastiger dan in lagere omgevingen. Ten eerste zijn hier in Tibet er heel weinig bomen. Ook is de grond een groot deel van de tijd bevroren. Hierdoor is een normale begrafenis of een crematie niet mogelijk. Als oplossing hebben we hierop de lucht begrafenis bedacht. De overledene wordt eerst naar een grote rots gebracht. Hier wordt het lichaam in grote stukken gehakt. Dit trekt een hele hoop roofvogels aan (van gieren tot adelaars). De verschillende stukken ‘mensenvlees’ wordt hierna door een machine gehaald om er een soort gehakt van te maken. Dit wordt op zijn beurt weer vermengd met vogelvoer en weer op de rots neergelegd. Hierna eten de vogels hun ‘bordje’ leeg. Het lijkt misschien een hele drastische maatregel maar op dit soort hoogtes is er weinig anders mee aan te vangen. Een open crematie aanschouwen in Varanassi (India) is ook niet echt een voor de meeste mensen weggelegd. Murat en ik hebben echter (on)geluk want vandaag zijn er geen lijken om te ‘begraven’.
Het enige wat er voor ons overblijft, is het rustig wandelen door de verschillende kleine steegjes van het klooster en de verschillende colleges bezoeken. Het is ook hier weer een kleuren festijn van je welste. Zelfs de rots waar de begrafenis plaats vindt is onder geschilderd met verschillende ‘goden’. Ik probeer nog een weg naar boven te vinden maar te vergeefs. Waarschijnlijk moeten we door een speciale deur gaan die op dit moment (natuurlijk) gesloten is.
En zo gaan we weer terug naar het instituut. De taxi die ons oppikt vervoert eerst wat andere mensen en pas na een ‘driver’ wissel worden we afgezet bij het juiste adres. Aangezien het onze laatste nacht zal zijn in Lhasa beginnen we al met inpakken. Het vliegtuig vertrekt om morgen om 4 uur. Misschien dat ik Cungbo nog kan overtuigen om morgenochtend iets te gaan bekijken. Einde van Dag 28.
English version
Today is Sunday, and like every good catholic I should be going to church today. However there are few churches to be found in the Tibetan plateau. I therefore opt to go to as many other religious places that I can find. I already have tickets for the palace of the Dalai Lama and also the Sera monastery is on my to-do list today. But first I have to wake up. Apparently the morning adventure I had yesterday was more tiring that I thought. Yesterday I fell asleep during the movie (star wars)
We were watching, and this morning I overslept myself. Fortunately I did wake up in time to have a shower, wake Murat and get ready for Potala Palace.
Cungbo and Shue drop us of at the entrance of the Palace. Cars are not allowed to stop at the entrance so Murat and I need to find where we need to go. We politely ask around and as soon as the Tibetan`s see my voucher they are very helpful showing us the correct way. Both Murat and I are wondering where we have to exchange this voucher for a real golden ticket. On the voucher the time of exchange is clearly marked (11:40) but the ‘exchange’ place is not. At the entrance gate at the foot of the Palace we are at least allowed entrance to the Lama village without having to pay.
Slowly we climb the stairs of the palace. This provides us with an increasingly better view of Lhasa. There are remarkably few people on these stairs which provides us the opportunity to reminisce on the locations we have visited. In the distance we see Johkang temple (where we have been yesterday), but the ITP institute is too far to spot. Despite that we have climbed more than three floors we still have all our breath; apparently the level of red-blood cells is more than adequate. And so we climb further up! Only when we reach the palace on the top of the mountain we can exchange our voucher for a real ‘golden’ ticket. This also means that we are not allowed to take pictures any more as it is strictly forbidden. I covertly still take one or two pictures, but these are only minor illustrations in comparison to the full impact from the colorful rooms of the Dalai Lama.
I have a somewhat double feeling about this visit. We here are walking as tourists through a ‘house’ of which the owner has been evicted. The Tibetans however treat this place as a pilgrimage and again pray like their lives depend on it. I decide to copy their behavior and try to enjoy the beautiful displays this palace has to offer. We see enormous decorated rooms, colorful wall paintings, golden stupas and gigantic Buddha`s. Some of these give of a serene calmness while other force upon you a tremendous sense of justice. At every statue we see pilgrims busy with their rituals. I only make a polite bow and give some money at the most beautiful of statues.
All decorations are enormously colorful. What a big difference with the buildings that are now being built below in the city. The decorations remind me most of all of the temples that Ingrid and I have seen in Radjastan. I cannot detect any piece of grayness. I find that with more light the light show here would be even more impressive, but I never find the variety of colors to be oppressive.
Continuing our pilgrimage we reach the throne of the Dalai Lama. It looks out over the rest of Lhasa by means of a small window. It is just like I remember from the movie ‘Seven years in Tibet’. However, instead of a small boy the high throne is empty except for a tiny detail. The other lama`s have folded a blanket in such a way that it appears that his presence is still wondering around this room. This is especially noticeable in the pilgrims who are getting quite emotional. I cannot really write down what the feelings are that I am now having.
In the other rooms we find ourselves in a kind of Madurodam. We see small golden representations of different temples. The ‘Lego-land’ feeling is enhanced by the many figurines that (I assume) were once the playthings of the small ruler. After this ‘playroom’ we walk through a gigantic library. In the walls of this room thousands of scrolls are stowed away. In front of these scrolls there are several statues of Buddha’s, representing the guardians of knowledge. I quickly put some extra money in the collecting box for the success of the WRS group.
Two hours after we have entered the palace we exit through the back. This provides us with a nice view of the part of Lhasa that we have not explored yet. This is going to change after lunch as we have to drive through this part of the town to get to the Sera monastery. We first however walk down and meet up with Cungbo again for lunch. He takes us (for the first time this journey) to a European restaurant. The two most important dishes of this restaurant are :1) pizza (for Murat) and 2) real coffee. Despite that we ordered espresso they provided us with cappuccino (fortunately with a decent foam layer of milk). The second time we order however they get it right and for the first time I know what (in terms of food) I have missed the most this journey. The black gold tastes delicious despite not being Lavazza. I am reminded of the many times that Ingrid and I ordered espresso at Doppio and realize the time which has passed since the last time.
After this pick-me-up Murat and I head to the Sera monastery. This monastery is well known for two remarkable things. The first thing is that the monks here learn the ancient practice of argumentation. At the height of their learning the young monks have to convince the old master about incredibly difficult propositions (for example ‘water does not exist!’). This they do with loud voices and imposing postures. I think that most Dutch politicians should spend a year hear on sabbatical. We are however a bit disappointed to find the monks here very docile at the moment. The whole monastery seems to be deserted (what a difference compared to Potala Palace).
The second special thing about this monastery is the ‘air’ funeral. For people with a weak stomage you might want to skip this paragraph. A funeral here is much more difficult that it is in lower situated areas. Firstly there are not a lot of trees in Tibet and secondly the ground here is frozen most time of the year. This makes a proper burial or cremation incredibly difficult. The solution for this is an ‘air’ burial. First the diseased is brought to a large hilltop. Here the body is cut into small lumps. This attack a lot of bird of prey (vultures and eagles mostly). The different pieces of ‘human meat’ is than minced, mixed together with birdfeed and placed back on the hilltop. After this the birds ‘feast’. It seems like a drastic measure but on altitudes like this there is nothing else for it. To see an open cremation in Varanassi (India) is also not for most people. Murat and I have the (mis)fortune that today there are no bodies to ‘bury’.
The only thing for us that remains is to calmly walk through the narrow alleys of the monastery and visit the different colleges. Similar as to Potala the colors here are tremendous. Even the hilltops where the funerals take place are painted with a variety of ‘gods’. I try to find a way up the hill but to no avail. I am guessing that the special door leading to the path is now (of course) closed.
And so we head back to the institute. The taxi that picks us up first drives around some other people and then changes driver before we are dropped off at the correct address. As it is going to be our last night in Lhasa we start packing our suitcases. The plane leaves tomorrow at 4. Perhaps that I can convince Cungbo to show me another tourist attraction. End of Day 28
Cungbo en Shue zetten ons af vlak bij het Paleis. Auto`s mogen niet stoppen voor de ingang dus moeten Murat en ik nog even de ingang weten te vinden. We vragen even rond, en zodra de Tibetanen mijn voucher zien zijn ze heel behulpzaam om ons in de juiste richting te leiden. We vragen ons wel af waar ik mijn voucher nu eindelijk kan inwisselen voor een echt gouden ticket. Op de voucher staat duidelijk aangegeven dat we rond 11.40 deze moeten inwisselen voor een kaartje maar waar we dit moeten doen is niet duidelijk aan ons. Bij de ingang voor het ‘dorpje’ aan de voet van het Paleis mogen we in elk geval naar binnen op vertoon van de voucher zonder dat we verder hoeven te betalen.
Langzaam beklimmen we de trappen van het paleis en krijgen zo een steeds beter uitzicht over Lhasa. Het is opmerkelijk rustig op de trappen wat ons de mogelijkheid geeft om eens goed te kijken waar we allemaal zijn geweest We zien in de verte de Johkang tempel waar we gisteren natuurlijk al zijn geweest, maar het instituut van ITP is te ver voor ons. Ondanks dat we nu al meer dan 3 verdiepingen hebben geklommen zijn we allebei nog niet erg moe, blijkbaar is onze gehalte rode bloedlichaampjes nu prima op orde. En zo klimmen we verder. Pas bij het paleis op de top van de berg kunnen we onze voucher inruilen voor een echt ‘gouden’ ticket. Hierna is het ook afgelopen met foto`s maken want dat is strikt verboden. Hier en daar knip ik er stiekem nog wel eentje, maar dit zijn maar kanttekeningen ten opzichte van de kleurrijke vertrekken van de Dalai Lama.
Ergens heb ik een dubbel gevoel bij dit bezoek. We zijn namelijk hier aan het wandelen door de woning waarvan de eigenaar is uitgezet. De Tibetanen zien het echter als een soort bedevaartsoort en bidden er weer hevig oplos. Ik meet mij dezelfde houding aan om toch te kunnen genieten van al wat dit paleis te bieden heeft. Zo zien we enorme versierde kamers, kleurrijke wandschilderingen, gouden stupa`s en vele gigantische Boeddha’s. Sommige stralen een serene rust uit terwijl de andere een enorme rechtvaardigheid op je indrukken. Bij elke standbeeld zien we weer heel veel pelgrims die druk in de weer zijn met hun gebeden. Ik houd het op een beleefde buiging en stop bij de mooiste beelden een 1 Yuan biljet in de collecte bus.
Alle versieringen zijn trouwens enorm kleurrijk. Wat een contrast met de gebouwen die links en recht uit de grond worden gestampt. Het doet mij nog het meest denken aan de tempels die ik samen met Ingrid in Radjastan heb gezien. Er is geen stukje grijs te herkennen. Het is dat sommige vertrekken redelijk donker zijn anders zou het een lichtspektakel van jewelste opleveren. De verscheidenheid in kleuren worden trouwens nooit te drukkend.
Verder lopend komen we uiteindelijk bij het hoogte punt, namelijk de zetel van de Dalai Lama. Deze kijkt via een klein raampje over Lhasa uit. Het is precies zoals ik me herinner uit de film ‘Seven Years in Tibet’. Maar in plaats dat er een klein jongetje op de hoge troon zit is de troon een klein detail leeg. De andere lama`s hebben een deken gevouwen op zo`n manier dat er toch een soort aanwezigheid rondwaart in het vertrek. Dit zie je ook af aan de pelgrims die erg emotioneel worden. Er is eigenlijk geen goede manier om te vertellen wat voor gevoel je hier bij krijgt.
In de verdere vertrekken voelen we ons een beetje in een soort chique Madurodam. We zien verschillende kleine gouden representaties van tempels. Het lego land gevoel wordt versterkt door de vele kleine figuren die ik zie, waar (ik schat) de kleine heerser ooit mee heeft gespeeld in voorbereiding op zijn toekomstige ambt. Na de ‘speelkamer’ lopen we door een gigantische bibliotheek. In de wanden van dit enorme vertrek zijn duizenden rollen opgeborgen in even zo veel nissen. Als beschermheren van deze kennis staan hiervoor staan verschillende standbeelden van Boeddha’s. Ik stop wat extra geld in de collecte bus als een donatie van de hele WRS groep voor wat extra (publicatie) succes in de toekomst.
Dik 2 uur te hebben gespendeerd in het paleis komen we aan de achterkant weer naar buiten. We hebben hier een heel mooi uitzicht op het gedeelte van Lhasa dat we nog niet zo goed hebben verkend. Na de lunch echter moeten we hier wel doorrijden om bij het Sera Klooster te komen. Nadat we het hele eind naar beneden zijn afgedaald en weer samen gekomen met Cungbo gaan we (voor het eerst deze trip) naar een westers restaurant (op de Chinese manier natuurlijk). De twee belangrijkste dingen van dit restaurant is 1) dat ze pizza hebben (voor Murat) en 2) echte koffie. Ondanks dat we eerst espresso hadden besteld krijgen we cappuccino, maar gelukkig wel met een goede schuimkraag van melk. Bij de tweede poging hebben ze het wel goed. Voor het eerst deze reis weet ik wat ik (qua voedingswaren) echt gemist heb. Het zwarte goud smaakt verrukkelijk ondanks dat het geen Lavazza is. Ik denk snel aan de keren dat ik met Ingrid in Doppio van een espresso heb genoten en besef me dat dit al veel te lang geleden is.
Na deze opkikker gaan Murat en Ik ons naar het Sera klooster. Dit klooster staat bekend om twee aparte dingen. Ten eerste, beoefenen de monniken hier het de oude leer van het beargumenteren. Dit heeft zijn hoogtepunt tijdens een festival waarin de jonge monniken moeilijke stellingen (bijvoorbeeld: ‘Er bestaat geen water’) moeten verdedigen tegen de oude leraren. Dit gaat gepaard met heftige stemverheffingen en uiterlijke gebaren. Ik denk dat meeste politici hier maar een jaartje op sabbatical moeten gaan. Jammer genoeg zijn de monniken als wij aangekomen zijn heel erg rustig. Sterker nog het hele klooster lijkt er verlaten uit te zien. Wat een verschil met Potala Palace.
Het tweede speciale waar dit klooster om bekend staat is de ‘lucht’ begrafenis. Voor de mensen met een lichte maag, sla deze paragraaf maar over. Een begrafenis hier is veel lastiger dan in lagere omgevingen. Ten eerste zijn hier in Tibet er heel weinig bomen. Ook is de grond een groot deel van de tijd bevroren. Hierdoor is een normale begrafenis of een crematie niet mogelijk. Als oplossing hebben we hierop de lucht begrafenis bedacht. De overledene wordt eerst naar een grote rots gebracht. Hier wordt het lichaam in grote stukken gehakt. Dit trekt een hele hoop roofvogels aan (van gieren tot adelaars). De verschillende stukken ‘mensenvlees’ wordt hierna door een machine gehaald om er een soort gehakt van te maken. Dit wordt op zijn beurt weer vermengd met vogelvoer en weer op de rots neergelegd. Hierna eten de vogels hun ‘bordje’ leeg. Het lijkt misschien een hele drastische maatregel maar op dit soort hoogtes is er weinig anders mee aan te vangen. Een open crematie aanschouwen in Varanassi (India) is ook niet echt een voor de meeste mensen weggelegd. Murat en ik hebben echter (on)geluk want vandaag zijn er geen lijken om te ‘begraven’.
Het enige wat er voor ons overblijft, is het rustig wandelen door de verschillende kleine steegjes van het klooster en de verschillende colleges bezoeken. Het is ook hier weer een kleuren festijn van je welste. Zelfs de rots waar de begrafenis plaats vindt is onder geschilderd met verschillende ‘goden’. Ik probeer nog een weg naar boven te vinden maar te vergeefs. Waarschijnlijk moeten we door een speciale deur gaan die op dit moment (natuurlijk) gesloten is.
En zo gaan we weer terug naar het instituut. De taxi die ons oppikt vervoert eerst wat andere mensen en pas na een ‘driver’ wissel worden we afgezet bij het juiste adres. Aangezien het onze laatste nacht zal zijn in Lhasa beginnen we al met inpakken. Het vliegtuig vertrekt om morgen om 4 uur. Misschien dat ik Cungbo nog kan overtuigen om morgenochtend iets te gaan bekijken. Einde van Dag 28.
English version
Today is Sunday, and like every good catholic I should be going to church today. However there are few churches to be found in the Tibetan plateau. I therefore opt to go to as many other religious places that I can find. I already have tickets for the palace of the Dalai Lama and also the Sera monastery is on my to-do list today. But first I have to wake up. Apparently the morning adventure I had yesterday was more tiring that I thought. Yesterday I fell asleep during the movie (star wars)
We were watching, and this morning I overslept myself. Fortunately I did wake up in time to have a shower, wake Murat and get ready for Potala Palace.
Cungbo and Shue drop us of at the entrance of the Palace. Cars are not allowed to stop at the entrance so Murat and I need to find where we need to go. We politely ask around and as soon as the Tibetan`s see my voucher they are very helpful showing us the correct way. Both Murat and I are wondering where we have to exchange this voucher for a real golden ticket. On the voucher the time of exchange is clearly marked (11:40) but the ‘exchange’ place is not. At the entrance gate at the foot of the Palace we are at least allowed entrance to the Lama village without having to pay.
Slowly we climb the stairs of the palace. This provides us with an increasingly better view of Lhasa. There are remarkably few people on these stairs which provides us the opportunity to reminisce on the locations we have visited. In the distance we see Johkang temple (where we have been yesterday), but the ITP institute is too far to spot. Despite that we have climbed more than three floors we still have all our breath; apparently the level of red-blood cells is more than adequate. And so we climb further up! Only when we reach the palace on the top of the mountain we can exchange our voucher for a real ‘golden’ ticket. This also means that we are not allowed to take pictures any more as it is strictly forbidden. I covertly still take one or two pictures, but these are only minor illustrations in comparison to the full impact from the colorful rooms of the Dalai Lama.
I have a somewhat double feeling about this visit. We here are walking as tourists through a ‘house’ of which the owner has been evicted. The Tibetans however treat this place as a pilgrimage and again pray like their lives depend on it. I decide to copy their behavior and try to enjoy the beautiful displays this palace has to offer. We see enormous decorated rooms, colorful wall paintings, golden stupas and gigantic Buddha`s. Some of these give of a serene calmness while other force upon you a tremendous sense of justice. At every statue we see pilgrims busy with their rituals. I only make a polite bow and give some money at the most beautiful of statues.
All decorations are enormously colorful. What a big difference with the buildings that are now being built below in the city. The decorations remind me most of all of the temples that Ingrid and I have seen in Radjastan. I cannot detect any piece of grayness. I find that with more light the light show here would be even more impressive, but I never find the variety of colors to be oppressive.
Continuing our pilgrimage we reach the throne of the Dalai Lama. It looks out over the rest of Lhasa by means of a small window. It is just like I remember from the movie ‘Seven years in Tibet’. However, instead of a small boy the high throne is empty except for a tiny detail. The other lama`s have folded a blanket in such a way that it appears that his presence is still wondering around this room. This is especially noticeable in the pilgrims who are getting quite emotional. I cannot really write down what the feelings are that I am now having.
In the other rooms we find ourselves in a kind of Madurodam. We see small golden representations of different temples. The ‘Lego-land’ feeling is enhanced by the many figurines that (I assume) were once the playthings of the small ruler. After this ‘playroom’ we walk through a gigantic library. In the walls of this room thousands of scrolls are stowed away. In front of these scrolls there are several statues of Buddha’s, representing the guardians of knowledge. I quickly put some extra money in the collecting box for the success of the WRS group.
Two hours after we have entered the palace we exit through the back. This provides us with a nice view of the part of Lhasa that we have not explored yet. This is going to change after lunch as we have to drive through this part of the town to get to the Sera monastery. We first however walk down and meet up with Cungbo again for lunch. He takes us (for the first time this journey) to a European restaurant. The two most important dishes of this restaurant are :1) pizza (for Murat) and 2) real coffee. Despite that we ordered espresso they provided us with cappuccino (fortunately with a decent foam layer of milk). The second time we order however they get it right and for the first time I know what (in terms of food) I have missed the most this journey. The black gold tastes delicious despite not being Lavazza. I am reminded of the many times that Ingrid and I ordered espresso at Doppio and realize the time which has passed since the last time.
After this pick-me-up Murat and I head to the Sera monastery. This monastery is well known for two remarkable things. The first thing is that the monks here learn the ancient practice of argumentation. At the height of their learning the young monks have to convince the old master about incredibly difficult propositions (for example ‘water does not exist!’). This they do with loud voices and imposing postures. I think that most Dutch politicians should spend a year hear on sabbatical. We are however a bit disappointed to find the monks here very docile at the moment. The whole monastery seems to be deserted (what a difference compared to Potala Palace).
The second special thing about this monastery is the ‘air’ funeral. For people with a weak stomage you might want to skip this paragraph. A funeral here is much more difficult that it is in lower situated areas. Firstly there are not a lot of trees in Tibet and secondly the ground here is frozen most time of the year. This makes a proper burial or cremation incredibly difficult. The solution for this is an ‘air’ burial. First the diseased is brought to a large hilltop. Here the body is cut into small lumps. This attack a lot of bird of prey (vultures and eagles mostly). The different pieces of ‘human meat’ is than minced, mixed together with birdfeed and placed back on the hilltop. After this the birds ‘feast’. It seems like a drastic measure but on altitudes like this there is nothing else for it. To see an open cremation in Varanassi (India) is also not for most people. Murat and I have the (mis)fortune that today there are no bodies to ‘bury’.
The only thing for us that remains is to calmly walk through the narrow alleys of the monastery and visit the different colleges. Similar as to Potala the colors here are tremendous. Even the hilltops where the funerals take place are painted with a variety of ‘gods’. I try to find a way up the hill but to no avail. I am guessing that the special door leading to the path is now (of course) closed.
And so we head back to the institute. The taxi that picks us up first drives around some other people and then changes driver before we are dropped off at the correct address. As it is going to be our last night in Lhasa we start packing our suitcases. The plane leaves tomorrow at 4. Perhaps that I can convince Cungbo to show me another tourist attraction. End of Day 28
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
