Day 29
Door: Joris Timmermans
Blijf op de hoogte en volg Joris
16 September 2013 | China, Lhasa
Dag 29
We vertrekken vandaag uit Lhasa. Ik ga het toch wel jammer vinden want het is hier mooi en ook het eten vind ik heerlijk (in tegenstelling tot Murat). Maar voordat we het vliegtuig pakken om 4 uur heb ik nog even wat tijd om een laatste bezienswaardigheid te zijn. Er zijn nog vele tempels/kastelen te zien hier in Lhasa, zo adviseert mijn vader me. Ik besluit om het zomerpaleis van de Dalai Lama te bezoeken. Dit vooral omdat het weer een compleet andere belevenis is dan ik tot nu toe gehad heb. Murat echter heeft er geen zin in en blijft in bed. Als stadsmens zijnde kunnen we voor hem niet snel genoeg naar Beijing vertrekken.
En zo brengt Shue en Cungbo alleen mij naar Nurbolinka, het zomer paleis van de Dalai Lama. Het woord paleis is echter verkeerd gekozen. Het is meer een soort bungalow park waarin elke Dalai Lama zijn eigen huisje heeft laten bouwen. De verblijven die ik hier zie zijn meer grote villa`s dan echte paleizen. Natuurlijk hebben we allemaal gouden daken en is het interieur weer heel erg kleurrijk. Ondanks dit alles zijn alle paleizen van een andere kenmerkende stijl voorzien. Maar de meest opvallende van Nurbolinka zijn niet de paleizen maar het park waarin deze 'huisjes' staan.
Ik zie vele grote bomen hier en overal zijn bloemen langs de vele paadjes geplant. Het lijkt een beetje op een traditionele Chinese tuin waarin de natuur niet rond het park gebouwd is, maar juist andersom. Tussen de meertjes en watervalletjes zijn paden gelegd op zo`n manier dat het meest past bij de omgeving. Een dergelijke tuin is veel minder geplant dan dat het gegroeid is. Het is alsof je een dergelijke tuin zo in de natuur zou kunnen vinden. Ondanks dat het park waarin ik nu rondloop sterk lijkt op zo`n Chinese tuin heeft het toch weer compleet eigen karakteristieken. Zo is het gebruik van de bomen hier veel meer aanwezig (en speciaal) dan bijvoorbeeld in de tuinen van Suzhou. Ook zijn er veel minder pagodes te vinden. In plaats hiervan zijn vind je de paleizen van de Tibetanen met hun compleet eigen stijl. Na twee uur heb ik alles gezien en wordt ik opgehaald om te gaan lunchen op het instituut.
Ik heb gisteravond al alles ingepakt en ben dus eigenlijk al klaar om te gaan vertrekken. Het enige waar we nog op wachten is Cungbo en Shue. We snappen niet helemaal waar ze blijven. Murat maakt zich zorgen over of we het vliegtuig wel gaan halen. Ik maak me zelf niet zo`n ongerust omdat het inchecken in Chinese vliegvelden over het algemeen zeer snel gebeurd. Uiteindelijk krijgen we het antwoord waarom het zo lang duur. Shue, Dr Wang en Cungbo gaan na ons af te hebben gezet nog extra sensoren opzetten bij Qomolangma station. Dus niet alleen onze koffers moeten in de auto worden gezet, maar ook hun verschillende apparatuur.
En zo is het een drukke rit naar Gong Ga vliegveld. Op het parkeer terrein aangenomen nemen we nog afscheid van Dr Wang en Shue. Het is nu toch 27 dagen dat we met hen zijn omgegaan en in die tijd heb ik hen (ondanks de Chinese taalbarrière) goed leren kennen. Het zijn beide mensen met een goed gevoel voor humor en die zich door kleine problemen niet in de verwarring laten brengen. Ook heb ik van hen veel steun gehad toen ik kermend van de pijn in het ziekenhuis lag. Die steun en vriendschap zal mij nog lang bij blijven. Van Cungbo nemen we nog niet afscheid. Hij brengt ons immers helemaal naar de gate toe.
Ook de vriendschap van Cungbo zal mij nog lang heugen. Maar het afscheid van hem is een stuk makkelijk omdat ik weet dat hij in november naar ITC komt voor een jaar studeren. We hebben hem al aangeboden te helpen zoeken met het zoeken van een goede kamer. Ook heb ik hem al uitgenodigd om eens lekker bij mij te gaan eten en alle avonturen die we hier op grootte hoogte hebben gehad opnieuw op te halen. En zo zien we hem al snel weer terug in Nederland. En omdat ik niet zo goed ben in het afscheid nemen, geef ik hem dus nog een stevige handdruk en loop naar de security check. Even later zitten we in het vliegtuig en vliegen we weg van Lhasa, Tibet en heel veel gave herinneringen.
Ons China avontuur is dan nog niet voorbij. We hebben nog twee volle dagen voordat we op de 19de terug vliegen naar Amsterdam. Aangezien ik al een keer op de Chinese muur heb gelopen en de verboden stad heb bezocht zal dit voor mij minder een avontuur zijn dan ik de afgelopen weken heb beleefd. Natuurlijk zijn beide bezienswaardigheden ongelofelijk gaaf om te zien en in dit blog te beschrijven. Eind van Dag 29. Morgen de verboden Stad!
English version
Today we are leaving from Lhasa. I find it a pity not only because the scenery is here beautiful I but also because I really like the food here (unlike Murat). But before we step on the plane at 4 oclock I still have some time for a last visit. There are many tempels/castles to see (so advises my father). I decide to visit the summerpalace of the Dalai Lama. I am choosing for this option because it is supposed to be completely different that any other ‘attraction’ I have seen so far. Murat however does not feel like it and stays in bed. The city person in him begs for the departure to Beijing.
And so Shue and Cungbo drive me to Nurbolinkam the summer palace of the Dalai Lama. The word ‘palace’ is however wrongly chosen. It is more like a bungalow park in which every Dalai Lama has built is own ‘small’ house. The residences however are of course much bigger than large villa`s but also much smaller than actual palaces. Despite this each of the palaces have their own characerstic style. However the most striking thing about Nurbalinka is not the palaces but the place that they are located in.
Trees are planted everywhere and every small road has many flowers decorating it. It kind of resembles a traditional Chinese garden; here nature is not build around the park but vice versa. Such a garden is less planted but more grown. It is like you might actually find this garden in nature. Despite that this park has many of these tradiational Chinese feats it clearly still has it`s own character. The use of threes is much more abundant (and special) than for instance the gardens of Suzhou. Also there are fewer pagoda`s. Their places are taken over by the Tibetan palaces with their complete own architecture. After two hours I have seen most of the park and get picked up to go for lunch at the institute.
I have packed my suitcase yesterday already and am ready to go. The only thing we have to wait for is Shue and Cungbo. We really don`t understand what is taking them so long. Murat is really worried if we will make the departure time of the flight. I myself am not so worried as I know that checkins at Chinese airports are very fast (except if you are flying to(!) Lhasa). Finally we are provided with the answer why it took Cungbo and Shue so long to get ready. They (together with Dr Wang) will departe to Qomolangma station to put up some extra instruments after they have dropped us of. SO not only our bags need to be stowed in the car, also their equipment.
With Shue, Dr Wang, Cungbo, Murat and myself it is a busy trip to Gong Ga airport. Having arrived at the parking lot we need to say goodbye to Dr Wang and Shue. It is now 27 days ago that we met them and in that time I feel that (despite the language barrier) we have gotten to know them very well. They are both people with a good sense of humor and also persons that do not get confused if there are some small problems. Also I have had tremendous seport from both of them when I was (screaming with pain) in the hospital. This support and friendship will last with me a long time. Cungbo does not say goodbye just yet as he will get us to the gate.
The friendship that I have had from Cungbo will also stay with me for a long time. But saying goodbye to him is much easier as I know that he will be visiting ITC in November for a year of study. We have already offered to help him getting a good room. Also I have already invited him to come and have dinner with me while we reminisce on the adventures that we have had here. And so we will see him soon back in the Netherlands. As I am not very good at saying goodbye I give him a firm handshake and walk to the security check. Some what later we are in the playing departing from Lhasa, filled with many beautiful memories.
Our china adventure is long from over. We still have two full days before we fly back to Amsterdam on the 19th. I have already walked on the Chinese wall and visited the Forbidden City so these adventures will be less for me than for Murat. Of course they remain a thing to behold and to write about in this blog. End of Day 29, tomorrow Forbidden City.
We vertrekken vandaag uit Lhasa. Ik ga het toch wel jammer vinden want het is hier mooi en ook het eten vind ik heerlijk (in tegenstelling tot Murat). Maar voordat we het vliegtuig pakken om 4 uur heb ik nog even wat tijd om een laatste bezienswaardigheid te zijn. Er zijn nog vele tempels/kastelen te zien hier in Lhasa, zo adviseert mijn vader me. Ik besluit om het zomerpaleis van de Dalai Lama te bezoeken. Dit vooral omdat het weer een compleet andere belevenis is dan ik tot nu toe gehad heb. Murat echter heeft er geen zin in en blijft in bed. Als stadsmens zijnde kunnen we voor hem niet snel genoeg naar Beijing vertrekken.
En zo brengt Shue en Cungbo alleen mij naar Nurbolinka, het zomer paleis van de Dalai Lama. Het woord paleis is echter verkeerd gekozen. Het is meer een soort bungalow park waarin elke Dalai Lama zijn eigen huisje heeft laten bouwen. De verblijven die ik hier zie zijn meer grote villa`s dan echte paleizen. Natuurlijk hebben we allemaal gouden daken en is het interieur weer heel erg kleurrijk. Ondanks dit alles zijn alle paleizen van een andere kenmerkende stijl voorzien. Maar de meest opvallende van Nurbolinka zijn niet de paleizen maar het park waarin deze 'huisjes' staan.
Ik zie vele grote bomen hier en overal zijn bloemen langs de vele paadjes geplant. Het lijkt een beetje op een traditionele Chinese tuin waarin de natuur niet rond het park gebouwd is, maar juist andersom. Tussen de meertjes en watervalletjes zijn paden gelegd op zo`n manier dat het meest past bij de omgeving. Een dergelijke tuin is veel minder geplant dan dat het gegroeid is. Het is alsof je een dergelijke tuin zo in de natuur zou kunnen vinden. Ondanks dat het park waarin ik nu rondloop sterk lijkt op zo`n Chinese tuin heeft het toch weer compleet eigen karakteristieken. Zo is het gebruik van de bomen hier veel meer aanwezig (en speciaal) dan bijvoorbeeld in de tuinen van Suzhou. Ook zijn er veel minder pagodes te vinden. In plaats hiervan zijn vind je de paleizen van de Tibetanen met hun compleet eigen stijl. Na twee uur heb ik alles gezien en wordt ik opgehaald om te gaan lunchen op het instituut.
Ik heb gisteravond al alles ingepakt en ben dus eigenlijk al klaar om te gaan vertrekken. Het enige waar we nog op wachten is Cungbo en Shue. We snappen niet helemaal waar ze blijven. Murat maakt zich zorgen over of we het vliegtuig wel gaan halen. Ik maak me zelf niet zo`n ongerust omdat het inchecken in Chinese vliegvelden over het algemeen zeer snel gebeurd. Uiteindelijk krijgen we het antwoord waarom het zo lang duur. Shue, Dr Wang en Cungbo gaan na ons af te hebben gezet nog extra sensoren opzetten bij Qomolangma station. Dus niet alleen onze koffers moeten in de auto worden gezet, maar ook hun verschillende apparatuur.
En zo is het een drukke rit naar Gong Ga vliegveld. Op het parkeer terrein aangenomen nemen we nog afscheid van Dr Wang en Shue. Het is nu toch 27 dagen dat we met hen zijn omgegaan en in die tijd heb ik hen (ondanks de Chinese taalbarrière) goed leren kennen. Het zijn beide mensen met een goed gevoel voor humor en die zich door kleine problemen niet in de verwarring laten brengen. Ook heb ik van hen veel steun gehad toen ik kermend van de pijn in het ziekenhuis lag. Die steun en vriendschap zal mij nog lang bij blijven. Van Cungbo nemen we nog niet afscheid. Hij brengt ons immers helemaal naar de gate toe.
Ook de vriendschap van Cungbo zal mij nog lang heugen. Maar het afscheid van hem is een stuk makkelijk omdat ik weet dat hij in november naar ITC komt voor een jaar studeren. We hebben hem al aangeboden te helpen zoeken met het zoeken van een goede kamer. Ook heb ik hem al uitgenodigd om eens lekker bij mij te gaan eten en alle avonturen die we hier op grootte hoogte hebben gehad opnieuw op te halen. En zo zien we hem al snel weer terug in Nederland. En omdat ik niet zo goed ben in het afscheid nemen, geef ik hem dus nog een stevige handdruk en loop naar de security check. Even later zitten we in het vliegtuig en vliegen we weg van Lhasa, Tibet en heel veel gave herinneringen.
Ons China avontuur is dan nog niet voorbij. We hebben nog twee volle dagen voordat we op de 19de terug vliegen naar Amsterdam. Aangezien ik al een keer op de Chinese muur heb gelopen en de verboden stad heb bezocht zal dit voor mij minder een avontuur zijn dan ik de afgelopen weken heb beleefd. Natuurlijk zijn beide bezienswaardigheden ongelofelijk gaaf om te zien en in dit blog te beschrijven. Eind van Dag 29. Morgen de verboden Stad!
English version
Today we are leaving from Lhasa. I find it a pity not only because the scenery is here beautiful I but also because I really like the food here (unlike Murat). But before we step on the plane at 4 oclock I still have some time for a last visit. There are many tempels/castles to see (so advises my father). I decide to visit the summerpalace of the Dalai Lama. I am choosing for this option because it is supposed to be completely different that any other ‘attraction’ I have seen so far. Murat however does not feel like it and stays in bed. The city person in him begs for the departure to Beijing.
And so Shue and Cungbo drive me to Nurbolinkam the summer palace of the Dalai Lama. The word ‘palace’ is however wrongly chosen. It is more like a bungalow park in which every Dalai Lama has built is own ‘small’ house. The residences however are of course much bigger than large villa`s but also much smaller than actual palaces. Despite this each of the palaces have their own characerstic style. However the most striking thing about Nurbalinka is not the palaces but the place that they are located in.
Trees are planted everywhere and every small road has many flowers decorating it. It kind of resembles a traditional Chinese garden; here nature is not build around the park but vice versa. Such a garden is less planted but more grown. It is like you might actually find this garden in nature. Despite that this park has many of these tradiational Chinese feats it clearly still has it`s own character. The use of threes is much more abundant (and special) than for instance the gardens of Suzhou. Also there are fewer pagoda`s. Their places are taken over by the Tibetan palaces with their complete own architecture. After two hours I have seen most of the park and get picked up to go for lunch at the institute.
I have packed my suitcase yesterday already and am ready to go. The only thing we have to wait for is Shue and Cungbo. We really don`t understand what is taking them so long. Murat is really worried if we will make the departure time of the flight. I myself am not so worried as I know that checkins at Chinese airports are very fast (except if you are flying to(!) Lhasa). Finally we are provided with the answer why it took Cungbo and Shue so long to get ready. They (together with Dr Wang) will departe to Qomolangma station to put up some extra instruments after they have dropped us of. SO not only our bags need to be stowed in the car, also their equipment.
With Shue, Dr Wang, Cungbo, Murat and myself it is a busy trip to Gong Ga airport. Having arrived at the parking lot we need to say goodbye to Dr Wang and Shue. It is now 27 days ago that we met them and in that time I feel that (despite the language barrier) we have gotten to know them very well. They are both people with a good sense of humor and also persons that do not get confused if there are some small problems. Also I have had tremendous seport from both of them when I was (screaming with pain) in the hospital. This support and friendship will last with me a long time. Cungbo does not say goodbye just yet as he will get us to the gate.
The friendship that I have had from Cungbo will also stay with me for a long time. But saying goodbye to him is much easier as I know that he will be visiting ITC in November for a year of study. We have already offered to help him getting a good room. Also I have already invited him to come and have dinner with me while we reminisce on the adventures that we have had here. And so we will see him soon back in the Netherlands. As I am not very good at saying goodbye I give him a firm handshake and walk to the security check. Some what later we are in the playing departing from Lhasa, filled with many beautiful memories.
Our china adventure is long from over. We still have two full days before we fly back to Amsterdam on the 19th. I have already walked on the Chinese wall and visited the Forbidden City so these adventures will be less for me than for Murat. Of course they remain a thing to behold and to write about in this blog. End of Day 29, tomorrow Forbidden City.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
