Day 30

Onze eerste volledige dag in Beijing begint vandaag met het ontbijt. In tegenstelling tot de ontbijten die we in Tibet hebben gehad kunnen we hier kiezen uit een westers ontbijt. Nu heb ik geen probleem met chinees middageten of diner, maar s`ochtends eet ik liever een broodje en wat fruit dan de warme zoute hap die normaal geserveerd wordt in de Chinese hotels. Daarbij wordt in de best Western Olympic hotel ook nog een keer koffie geserveerd. Mijn dag begint dus prima!

Vandaag ga ik Murat rondleiden rond de verboden stad. Zoals meeste mensen weten is dit de ‘onofficiële’ benaming van het keizerlijk paleis. Omdat ik er zelf al een keer geweest ben (in 2007) kan ik Murat natuurlijk ‘alles’ vertellen over dit gigantische stuk grond. Voordat we echter hier zijn moeten we er eerst nog naar toe komen. Aangezien een taxi er een uur overdoet (volgens Cungbo) met alle kosten van dien gaan we met de metro.

Eerst lopen we richtingen het dichtst bij zijnd metrostation. Dit blijkt het station te zijn die op een steenworp is van het ‘birds nest’ (ook wel bekend als het meest originele architectonische bouwwerk van de Olympische spelen in 2008). Het metro systeem hier in Beijing is geweldig. Niet alleen zijn alle stations voorzien van Engelse namen, elke metro is nieuw, schoon en zonder graffiti. Hier kan Amsterdam nog een puntje aanzuigen. Ook de metrostations zouden een voorbeeld moeten zijn voor Amsterdam. In plaats van dat er mensen staan te zo druk staan dringen om de metro binnen te gaan dat het onmogelijk word om uit te stappen zijn hier pijltjes op de vloer aangeven waar je moet wachten tot dat de stroom van uitstappende mensen is gestopt. Dit zorgt ervoor dat de metro`s hier ongelofelijk strak op tijd kunnen rijden. De verboden stad heeft zelf geen metro station, in plaats daarvan moeten we ons richting Tian`anmin square gegaan en de rest belopen.

De tegenstellingen in vergelijking met Lhasa zijn niet op 1 hand te tellen. Ten eerste is er de drukte hier van de mensen, de tweede is dat al deze mensen haast hebben om van a naar b te komen. Ook worden we elke meter die we afleggen gevraagd of we geen gids nodig hebben, of aangesproken door chinezen die alleen hun Engels willen verbeteren. En dan is er het weer nog. Het is op dit moment zeer broeierig en warm. In Tibet was het ofwel bewolkt, regenachtig en koud, of zonnig, droog en heet. Murat en ik zweten ons dan ook een ongeluk. Gelukkig maar het uitzicht alles goed.

Voordat je in de verboden stad komt vanuit Tian’anmin moet je door een serie van poorten. Een Europese koning zou al blij zijn met een kasteel ter grootte van deze poorten. Echter dit is pas het begin van al het pracht en praal. Nadat je door de eerste twee poorten getrokken bent staat daar plots een monsterlijke grootte gebouw je op te wachten. Pas nadat je onder dit gebouw door bent getrokken ben je gearriveerd in de Verboden Stad. Het gebouw is echter zo groot dat foto`s er geen eer aan doen; meer dan 50 meter hoog en 200 meter breedte omarmt het de ingangsweg naar de verboden stad. Denkend aan een aantal 100 jaar geleden, ben je je er meer dan verdacht dat indien je de toegang geweigerd werd er zo duizenden bogen op je gericht konden staan.

Deze laatste toegang spoort is echter pas het begin van de macht die de verboden stad uitstraalt. Elk van de paleizen is zo groot als een compleet ITC gebouw, maar oneindig zo veel mooier. Op elk dakpunt staan een verschillend aantal drakenhonden wacht te houden. De regel is, hoe meer honden hoe belangrijker het gebouw. Ook is elk gebouw aan de bovenkant beschilderd met gouden draken en staat voor elk gebouw grote hellehonden. De verboden stad laat er geen gras overgroeien wie in de oudheid de meeste macht bezat van Azië. In elk van de paleizen (meer dan 7) staat er een troon voor de keizer, gericht op de toegangsweg. Het is lastig foto`s maken hier omdat we aan de ene kant op en neer worden geduwd door de massa en aan de andere kant omdat iedereen hier een paraplu mee draagt en ik meerdere malen mijn ogen bijna uitgestoken zie worden.

Ik ben dan ook blij dat we de innercourt bereiken zodat de meute wat minder is. Zo begeven we ons langzamer zeker naar de keizerlijke tuin. Waar de andere mensen door de achterkant van het paleis weer verder trekken daar lopen wij terug naar de ingang via de zijkanten van de verboden stad. In deze zijstraatjes zijn de vertrekken van de gemalen van de keizer, de schatkamer van het rijk en de kwartieren van ambtenaren te zien. Vooral als je deze minder drukke straatjes bezoekt krijg je het zelfde gevoel als in de film ‘the last emperor’. De combinatie van rode muren en de geheimzinnige steegjes samen met de regen houdt je voor de gek dat je een aantal eeuwen terug in de tijd bent gegaan. Heel speciaal.

Het is dan ook een cultuur shock om de verboden stad weer te verlaten en het Tian’anmin plein op te lopen. Veel mensen zullen dit plein herkennen als de plek waar een enkele student een stoet van tanks tegenhield. Dit stukje heldendaad spookt ons ook door ons hoofd, en vooral wat er met deze dappere student is geworden. Waar het plein vroeger een doorgangsweg betekende van de hoofdgate, second gate naar de verboden stad toe, daar wordt je in huidige tijd de weg geblokkeerd door een zeer groot gebouw. Chairman Mao heeft zijn mausoleum precies op de toegangsweg gezet naar de verboden stad toe. Om vanuit de oude stad naar de verboden stad toe te reizen moet je dus wel om Mao heen lopen. En zo lopen wij vanuit de verboden stad rondom deze graf plek heen naar de oude stad. Eerst echter wil ik Murat nog een plakkaat laten zien die vlak voor de 2nd gate is geplaatst. Dit plakkaat verwijst namelijk naar het nulpunt van China. Het gezegde ‘alle wegen leiden naar Rome’ is in China dus niet waar, want alle wegen leiden naar dit nulpunt.

De oude stad die we bezoeken is verre van oud. Ik heb zelf maar 1 keer de echte oude stad gezien (in 2005). Hierna is de hele oude stad op de schop gegooid om compleet gerenoveerd te worden voor de spelen van 2008. Zo zijn alle gebouwen redelijk recent, en zelfs de tram die rijdt is verre van oud te noemen. In ieder geval hebben ze geprobeerd om de oude stad toch een beetje in oude architectuur te hullen en geeft het een meer authentieke sfeer dan de wolkenkrabbers die verder opstaan.

We kunnen echter niet lang blijven omdat ik Prof. Yaoming Ma (hoofd van het ITP) moet ontmoeten om een handtekeningen te zetten op de rekeningen van Tibet die ik niet contact kon voldoen. We moeten dus eerst even terug naar het hotel (zo`n 45 minuten met de metro en dan 20 minuten lopen) om daarna richting de universiteit te lopen (15 minuten lopen). Prof Ma ken ik al een redelijk lange tijd sinds hij als visiting scientist een aantal maanden op het ITC heeft rond gelopen. Het is dan ook een hartelijke begroeting die ons te wachten staat. Hij nodigt ons ook uit om even een hapje te gaan eten met hem en een aantal studenten van hem. Een van de studenten komt in december ook naar het ITC om aan haar PhD onderzoek te werken. Zij gaat gedurende 4 jaar onderzoek naar de effecten van klimaat veranderingen binnen de stad. Hitte golven (die meer en meer zullen voorkomen) in de stad hebben namelijk grote impact op de leef condities van de mensen. Het etentje is dan ook een mengeling van plezante ophaling van onze avonturen in Tibet en het bespreken van onderzoeken die gedaan gaan worden. Hierbij wordt de kelen gesmeerd met een hoop aantal gambé’s.

Na het etentje wil ik Murat nog een typische tractatie van China laten ondervinden. Ik neem heb namelijk mee om een lekkere voetmassage te ondergaan. Een chinese voet massage is niet een massage waarop een aziatische schone over je rug heen loopt. (Dit is namelijk een Thaise massage). Een dergelijke massage is meer gebaseerd op reflexologie. De filosofie is dat de voeten een zeer belangrijke rol vertonen in de lichamelijke gezondheid. Door op de verschillende drukpunten in de voeten/benen te drukken wordt er een evenwicht behaald in Yin en Yang. Het kan af en toe best pijnlijk zijn om de knopen die in de spieren zijn geslopen eruit te halen. Achteraf echter voelt het alsof je over een zijden tapijt loopt. Murat is een klein beetje teleurgesteld omdat hij toch meer pijn had verwacht. Ik aan de andere kant ben kwijt van kleine pijntjes (waarvan ik eerst niet wist dat ik ze had). En zo is er weer een dag voorbij. Einde van Dag 30.

English version

Our first full day in Beijing starts with breakfast. In contrast to the other breakfasts we have had in Tibet I have the option to choose for a western breakfast. While I have no problem with a Chinese lunch or dinner, I prefer a bit of bread and some fruit in the morning instead of the warm/salty dishes normally served in Chinese hotels. At the Best Western Olympic hotel they also serve coffee, making the start of my day almost perfect.

Today I will show Murat around the Forbidden City. As many people might know this is the ‘unofficial’ name of the imperial palace. As I have visited the place already once (in 2007) I know ‘everything’ about this gigantic piece of land. Before we can enter the palace we first have to go there. Cungbo advised us that a taxi would take about an hour drive with all the costs that go with it. Therefore we decide to go by metro.

First we walk in the direction of the nearest metro station. This station is about 500 meters away from the ‘birds nest’ (the most original architectural construction of the 2008 Olympic games). The metro system in Beijing is wonderful. Not only do all the stations have an English name, each metro is clean, new and without graffiti. If only Amsterdam would copy this system! Also the stations come close to perfection. Instead of queues of people trying to get into the metro (pushing you back when you want to exit the train) arrows dictate where people should stand in case the metro arrives. This facilitates the boarding of the metro and makes the incredible timings of the system possible. As the Forbidden City does not have a metro station of its own we have to get off at Tian’anmin square and walk the rest of the way.

The contrast with Lhasa is numerous; firstly there is there crowd of people here and secondly the rush these people seem to have. Also every meter we are asked if we want a guide and we are being disturbed by several Chinese trying to improve their English. Finally the weather is also a big difference, being humid and hot at the same time. In Lhasa the weather was dry, sunny and hot or cold, rainy and cloudy. This causes Murat and me to sweat enormously. Fortunately the view makes up for it.

Before you enter the Forbidden City from Tian’anmin you have to pass through a series of gates. These gates are so big that a European king would be happy to have one of these gates as his castle. However this is only the start of the view. After you have passed through the first two gates you are faced with a monstrous building. Only when you have passed beneath this monstrosity are you inside the Forbidden City. The building however is so big that pictures do not do it justice. Being more than 50 meters height and 200 meters wide is protecting the entrance way to the imperial palace. Thinking back to about 100 years ago, you can image that the thousands of archers pointing to you when the entrance was denied.

This final gate is just the start of the power that the Forbidden City displays. Each of the palaces in this city is as big as the entire ITC building, but infinitely more beautiful. On each roof there are several dragon hounds keeping watch. The rule is: the more hounds the more important the building. Also each building top is painted with golden dragons and in front of each palace there is a pack of hellhounds guarding the entrance. The impact of the Forbidden City cannot be misunderstood who what the most power in Asia several decennia ago. In each of the palaces (more than 7) there is a large golden throne for the emperor directed to the entrance way. It is difficult to make pictures as on the one hand we are pushed back and forth by the crowd but also because everybody is carrying a big umbrella.

I am therefore quite happy when we reach the inner court as the crowd here is much less. And so we find ourselves in the royal garden. While the other people exit the city through the backside of the palace, Murat and I decide to go back to the front by visiting the sides of the city. In these small alleys the houses of the emperor’s wives, the treasury and the living quarters of the many civil servants can be entered and viewed. Especially in these small streets I get the same feeling as I get when I watch the movie ‘the last emperor’. The combination of the red walls and the mysticism of the alleys, together with the rain, fool you to think that you have gone back in time. Very special!

This makes the culture shock all the more severe when you exit the Forbidden City and walk over the Tian’anmin square. Most people will recognize this square as the place where a single student held back a squadron of tanks. I find myself asking what has become of this student showing a modern piece of bravery. In ancient times the square meant a direct link from the entrance way of the old city to the palaces of the emperor. However Chairman Mao has put his mausoleum right at this road. And so to reach the ancient city from the Forbidden City one needs to go around Mao. Before we reach the old city however I want to show Murat a sign placed close to the 2nd gate. This sign denotes the zero point of the world but more specifically China.

The old city we are now visiting is far from ancient. I only once have visited the real old city (in 2005). After this visit the whole old city has been demolished for the Olympic games of 2008. And so all the buildings are very new and even the tram riding over the main road is far from old. In any case they have tried to give the new city the same atmosphere as the old one by copying most of the architectural details. This gives it a more authentic feel than the skyscrapers a bit further along the line.

We however cannot stay long as I still need to meet Prof. Yaoming Ma (head of ITP). The meeting is necessary as I need to get some signatures on the bills of Tibet that I could not pay for by cash. For this we need to head back to the hotel (first 45 minutes by metro and then 20 minutes’ walk to the hotel and finally 15 minutes to the university). I know Prof Ma for quite some time from the time he was a visiting scientist at ITC. He therefore invites us to go have dinner with him and several of his students. One of them is coming to the Netherlands in December to work on her PhD research. She will be studying the effects of climate change within the city. Heat waves (getting more frequent) will have a big impact on urban human life. The dinner talk is therefore not only on our Tibetan adventures but also on the research that is going to be done. All of this is naturally talked over with a lot of gambé’s of beer.

After the dinner I would like to show Murat a final delight of China. I am taking him to get a nice foot massage. A Chinese foot massage is not a massage where an Asian beauty walks on your back (this is a Thai massage). Instead the massage is based on reflexology. The philosophy of this is that feet play an important part in the physical wellbeing of the body. By applying pressure at different points in the feet/legs Yin and Yang are again balanced. This can be (from time to time) quite painful when the person tries to get rid of some knots in the muscles. Afterwards however you feel like you are walking on a carpet of silk. Murat is kind of disappointed as he had expected it to be a bit more painful. I however don`t feel some of the pains (that I did not know I had in the first place). And so another day has passed. End of Day 30