Day 11

Vanmorgen dan eindelijk Mount Everest gezien vanaf het instituut. Ik dacht dat ik hem op een eerdere dag ook al gezien had, maar dat bleek slechts een klein voortopje te zijn. De volledige berg was tot nu toe steeds in wolken gehuld. In vergelijking met het voortopje is de echte Mount Everest gigantisch!!! Echt geweldig. Er komen echter wolken aan dus ik pak snel even mijn camera erbij. Nog even paar minuten nagenieten, en dan is Qomolangma alweer in wolken gehuld. Ik weet het nu zeker... We moeten echt nog even langs basecamp 1!

Vandaag is een zeer belangrijke dag. Op deze dag komen al onze voorbereidingen samen en moet er gekeken worden of dit genoeg was. We moeten namelijk de transmitter en de receiver aansluiten op de elektriciteit en de controller, en uiteindelijk ook beide apparaten op elkaar uitlijnen. Een druk en zeer belangrijke dag dus. Maar eerst ontbijt.

Tijdens de vele teksten hiervoor heb ik steeds opgegeven over hoe lekker het eten wel niet is. Vandaar dat er ook een vraag kwam van mijn vader of de groente ingevroren uit Lhasa worden geïmporteerd. Nee, het is veel beter. Het instituut heeft namelijk een eigen kas, waarin van allerlei dingen worden gegroeid, van aubergines tot enorme komkommers en de belangrijkste smaakmaker: hete chili ’s. Het eten bevat hier niet zo heel veel zout (dat is immers lastig te importeren elke keer), maar wel heel veel chili ‘s. Gelukkig houd ik wel van een potje heet eten. Daarbij heeft de dokter mij aanbevolen na mijn nierstenen niet zo veel zout te eten, prima dus!

Na het ontbijt de receiver op het dak gezet en alle kabels aangesloten in de daar voor aangewezen kamer. De controller unit loopt eigenlijk alleen op 12volt, en aangezien we geen adapter bij ons hadden (omdat er ons beloofd was dat er 12 volt aanwezig zou zijn in de kamer) moet er een oplossing gevonden worden. We hebben gelukkig wel batterij chargers, samen met een kleine accu maken we dus goede oplossing. Hierna is het tijd om richting de farmer te gaan, om snel even de elektriciteit aan te leggen.

We verstevigen onze elektriciteit kabels met een stalen kabel, zodat we langere stukken kunnen overbruggen zonder dat de kabel breekt. Deze samengevoegde kabel leggen we dan van onze toren, via een overbodige electriteits mast, over het dak van een andere boer, richting de baas van het dorp. Hier worden we door the big boss hem zelf uitgenodigd om de batterij binnen in zijn huis aan te leggen. Dit is de eerste keer dat ik mij in een Tibetaans huis waan, dus erg interessant.

Wat opvalt als wij binnen komen is de rook. Er wordt in de ontvangst hal (op de tweede verdieping) wat gekookt, maar ligt er ook een karkas van een schaap te drogen (de huid ligt verderop om schoon gegeten te worden door de vliegen. Door de deuropeningen zie ik echter ook vele andere vertrekken die prachtig zijn versierd met vele kleuren. In het begin ben ik een beetje bang om foto`s the maken, maar op aansporen van de grote baas mag ik dan toch los. Vooral een klein jongetje is zeer geschikt om schattige ‘Make My Photo’-achtige fotootjes mee te maken. We krijgen ook het aanbod om nog een ander Yak-product te eten, namelijk een soort kaas. Het lijkt nogal op een stukje harde geitenkaas, maar is best lekker. Na een kleine rondleiding gaan we snel terug naar het instituut om daar te eten.

Na een uurtje zijn we terug op de boerderij om de transmitter van de scintillometer te installeren. Murat klimt voor het eerst de toren omhoog, omdat hij ook nog even moet checken of we niet de plusjes en de minnetjes van de batterij hebben verwisseld. Hij neemt ook de transmitter omhoog om te installeren. Daarna vertrekt hij richting het instituut. Het uitlijnen van de scintillometer betekent immers dan zowel de transmitter als de receiver op elkaar zijn uitgelijnd. Dit betekent dus dat Murat de uitlijning van de receiver voor zich neemt, en ik de uitlijning van de transmitter. Murat kan via de laptop aflezen of de uitlijning goed is of niet en geeft mij dus via de telefoon door welke kant ik de transmitter op moet draaien. In elk geval dat is de theorie. In praktijk is het een stuk lastiger. Gelukkig dat Murat en ik al redelijk ervaren hierin zijn. Toch hang ik nog anderhalf uur in de mast op 11meter hoogte voordat we een goed signaal weten te bemachtigen. Dit terwijl de wind langzamer zeker toeneemt. De spandraden die we gisteren hebben geinstalleer doen in elk geval hun werk, want de toren beweegt maar miniem. Na het verlossende woord van Murat (we hebben signaal), klim ik met een grote lach naar beneden, de taak met de hoogste prioriteit is geslaagd. Dit vraagt om witte wijn!

Voordat ik verder ga vertellen moet ik even uitleggen wat ik bedoel met witte wijn. Een chinees kent drie soorten alcohol, namelijk: bier (Pie-tjo), rode wijn (… tjo) en witte wijn (bei tjo). Tjo betekent alcohol, Bei betekent wit, en Pie (denk aan plas) is geel. Redelijk makkelijk te onthouden dus. Nu is witte wijn niet echt witte wijn, maar een goedje dat sterk doet denken aan jenever. Het is in elk geval 65% en ze lussen er wel pap van. Mocht je een keer in China zijn en uitgenodigd worden voor een etentje, bestel dan geen bei-tjo, want je gaat helemaal kaal (natuurlijk ook met rode wijn, maar iets minder). Bei-tjo wordt echter vooral gedronken als je iets te vieren hebben, en dat hebben we natuurlijk.

Dus tijdens het eten roepen we beide heel hard om bei-tjo. Murat heeft er echter geen idee van hoe zwaar het is, en loopt erg rood als hij hem achter overslaat (gambé). Dit is meteen ook een goed idee om de geschenkjes uit te delen aan de personen die ons erg geholpen hebben. Maar niet voordat ik een van mijn legendarische speeches afdraag om de verschillende personen te bedanken en (heel belangrijk) hun bijdrage goed duidelijk te maken aan iedereen die aan de tafel zit. Zo krijgen Dr Wang, Cungbo, onze chauffeur en de twee werkers een klein presentje. Jammer genoeg had ik een geschenkje te weinig mee genomen (namelijk voor onze kok). Murat springt hier gelukkig in de bres en geeft aan dat hij nog wel twee pakken runder worst met knoflook heeft (een passend geschenk voor de kokkin). Alles wordt meer dan goed ontvangen, en de sfeer loopt onder de verschillende ‘atjes’ van de sterke drank verder op.

Dit vermoeilijkt ons laatste werk van de dag. We moeten namelijk Dr Wang ook instrueren hoe om te gaan met het apparaat. Hij is een leergierige student ondanks de vele stof die we hebben moeten leren. Uitgeput gaan we even een filmpje kijken. Wel verdient neem ik aan. Morgen een kleine rustdag, MS een uitgelezen mogelijkheid om naar basecamp 1 te gaan?! Einde van Dag 11.

English Version

This morning I finally saw the Mount Everest from the institute. The previous day I also thought that I saw him, but this was a pre-mountain top. The full mountain was (until now) covered in clouds. In comparison to the previous mountain top, the Mount Everest is gigantic. Really amazing!! Clouds however are approaching fast, so I jump to catch my (analog) camera and enjoy the moment for a couple of minutes. After this Qomolangma has disappeared into the clouds. I just know for certain now: We really need to stop by Basecamp 1!!!

Today is a really important day for us. On this day all our preperations come together and we have to see if all our preperations are enough. This is the day that we both connect the transmitter and the receiver to the power and controller and have to align both instrument to each other. Therefore, a busy and incredibly important day for us. But first breakfast. In the previous texts of my blog I have mentioned how delicious the food here is. This has caused some questions from my dad where they get the ingredients for this food; if it is imported from Lhasa. No, much better. The institute has its own greenhouse in which they grow a lot of vegetables; From egg-pants, to huge cucumbers and the most important of all: very hot chilli`s. The food here does not contain a lot of salt (as it is difficult to import from Lhasa), but instead makes up for it in chilli’s. Fortunately I look hot spice food, and also the doctor (who helped me with my kidneystones) has order me to reduce the amount of salt in my food for the time being. Just perfect!

After breakfast we first put the receiver on the roof and connect all the cables controller situated in the designated room. The controller unit runs on 12 volt instead of 220volt, and as we don`t have an adapter with us (we were told that all rooms had 12 volts) we need to think of a solution. Fortunately we have some battery chargers with us, and together with a small batterij we come up with a good solution. After this it is time to go to the farmer to also put up the electricity there.

We have to enforce our electric cable with steel wire, so that we can bridge large gaps without the cable breaking. This joined together we connect from our tower, from a electricity mast (unused), over the roof of another farmer, to the building of the boss of the village. Here we are invited by the big boss himself to install the battery inside his house. As I have not visisted a Tibetan house, this will be interesting.

The first thing that strikes me, when we walk in, is the smoke. In the reception part of the house (2nd floor) an old lady is cooking. Also a carcass of a lamb is drying from the roof (while the skin is being eaten clean by bugs, some meters away). Through the dooropening I see many other rooms that are painted beautiful with many colors. In the beginning I am a bit shy to make some pictures, but after some encouragement of the bigboss I finally am allowed to paint a nice picture. Especially the small boy is very suited for making adourable ‘Make My Photo’ kind of pictures. We are also invited to eat another Yak product, some kind of cheese. It mostly resembles some hard piece of goat cheese, and is quite nice. After a small tour around the building we go back to the institute to eat.

After a small hour we are back at the farm to install the transmitter on the tower. Murat climbs the tower for the first time. He needs to inspect if we have not swapped the plusses and the minuses. He also installs the transmitter on the top of the tower and departs afterwards to the institute. The alignment of a scintillometer is a two way problem. Both transmitter and receiver need to be aligned towards each other. I am taking responsibility for the alignment of the transmitter while Murat aligning the receiver. Murat can see on the computer at the institute wether the alignment is good or not, and hence gives me directions to move the transmitter more to the south or north via the phone. While in theory it sounds very easy, in practice it is much harder. Fortantelly Murat and I are relatively experienced in this. Still I am hanging about one and a half hour at 11m height from the tower before we achieve a good signal. While not being very comfortable, it is worsened as the wind is picking up. Fortunatelly the wires we attached to the tower seem to work, as the tower barely moves. After the word of salvation from Murat (we have signal), I climb down with a big smile as the top priority of our expedition has been performed successfully. This asks for white wine.

Before I continue, I have to tell you what I mean by white wine. A Chinese knows three kinds of alcohol: beer (Pie-tjo), red whine (.. tjo) and white wine (bei-tjo).. Tjo means alcohol, Bei means white and Pie (think of pee) is yellow. When you think white whine here is the same thing they brew in france and other parts of the world, you are very much mistaken. White wine here means a sort of alcohol that resembles mostly Gin. In any case it is about 65% and they can`t get enough of it. If you are invited to a dinner in China, don't order Bei-Tjo, as you will be wasted before the night is ended (this applies also for red-whine, but a bit less so). Bei-tjo is drunk mostly when something needs to be celebrated..

And so during dinner we both called very hard for Bei-Tjo. Murat has no idea what he gets himself into and gets very red when he bottoms his first glass (gambé). This is also a good time to give the different present to the different persons that have helped us. But not before I perform one of my (in)famous speeches to thank the different people and (most importantly) explain to everybody on the table what the specific person has contributed to the success. And so, Dr Wang, Cungbo, our driver and the two workers receive a small presnt. Unfortunatelly I did not bring enough presents (namely one for our cook). Murat however finds the solution in two packs of sausages he brought with him. All in all everything is received wel and the atsmosphere rises while the empty glasses increase. This makes it a bit more difficult to perform the final work of the day. Namely the instruction of Dr Wang to use the scintillometer. And while he is a excellent ‘student’ there is a lot of material to go through. Exhausted we finally get down to see a movie. Well deserved I think! Tomorrow is a day of rest, perhaps a opportune moment to visit basecamp 1? End of the Day 11.