Keyboard malfunction

De laatste keer dat ik mijn keyboard heb vast gepakt is nu al weer een lange tijd geleden. Niet dat ik niets te vertellen had deze afgelopen twee weken hoor, maar het feit was dat door stommigheid van mijzelf het typen een stuklastiger was dan normaal. Daar waar mijn moeder vroeger met een natdoekje de commodore64 versnelt naar de computer hemel heeft gestuurd, daar heb ik (in de zelfde traditie) mijn keyboard van mijn laptop doen overleiden door iets te veel water erover heen te laten lopen. De keyboard zelf is gelukkig niet helemaal overleden. ‘Slechts’ de ‘v’, de ‘tab’ key en de ‘spatiebalk’ zijn niet meer bruikbaar voor mij. Met andere woorden, volzinnen zijn er niet meer mee te schrijven. Daarom schrijf ik dit verhaal nu met een extern toetsenbord aan mijn laptop gekoppeld, wachtend tot mijn vervangingstoetsenbord door amazon.co.uk wordt bezorgt aan mijn nieuwe appartement. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Ik ben natuurlijk in de tussentijd voor een aantal dagen in Nederland geweest. Op vrijdagmiddag had ik de trein naar Gatwick genomen om vandaar naar Amsterdam te vliegen. Ik heb nu al gevlogen op London Southend (klein pukkel van een airport ver buiten Londen), Heathrow (het grote vliegveld voor alle internationale reizen), en nu Gatwick dus. Voor de volgende keer staat trouwens Londen Luton op mijn programma (dit is slechts 45 minuten vanaf mijn nieuwe flat!). Gatwick is een best grote airport. Met genoeg restaurants om nog even een klein hapje te pakken (een dikke hamburger met frietjes), maar natuurlijk ook met genoeg winkeltjes om nog snel even een souvenirtje te halen voor mijn kleine schatje. In de Harrods shop koop ik daarom voor hem zijn eerste rode London dubbeldekker. Daarna is het wachten op het vliegtuig.
De vorige keer dat ik landde op Schiphol ging zowat alles mis wat er maar mis kon gaan (de douane was heel traag, waardoor ik mijn trein met 3 minuten miste, daarna zat ik ook nog in de verkeerde trein, en moest de laatste trein naar Enschede ook nog een keer omrijden via Zwolle door een groot ongeluk in Apeldoorn. Dit keer gaat het allemaal een stuk vloeiender maar desondanks mis ik de trein weer met 3 minuten . Uiteindelijk zal ik daarom pas om 11.45 thuis zijn i.p.v. 11.15, maar wat veel goed maakt is dat Ingrid mij bij het station op staat te wachten! Met een lange zoen en een dikke omhelzing wordt ik ontvangen. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen hoe zeer ik hier op gewacht heb. Snel rijden we hierna naar het huis van Ine en Ludwik om daarna lekker samen in slaap te vallen. Om s’ochtends vroeg (6.30) natuurlijk weer door Daniël wakker gemaakt te worden. Ondanks dat ik behoorlijk moe ben, mede door het tijdverschil (voor mijn biologische klok is het natuurlijk pas 5.30) , en mede door dat ik gewoon niet veel heb kunnen slapen, stap ik met heeeeel veel plezier het bed uit om mijn kleine man weer te zien. Als ik dan mijn hoofd door de deur steek, kijkt hij eerst een beetje verbaast en daarna lichten zijn ogen weer op: Papa is weer thuis!
Het zal een druk weekendje worden want niet alleen hebben we een tripje naar Nijmegen gepland, ik had ook nog even gepland om wat hockey te gaan kijken bij mijn oude team, en op maandag moeten we ook nog een keer naar het consultatie bureau. Het is in elk geval heerlijk herfst weer. Dit betekent dat we in Nijmegen de eendjes in de vijver kunnen gaan voeren en dat Daniël lekker met opa op de schommel kan. De herfstige omgeving zorgt natuurlijk ook dat we nog even wat walnoten gaan zoeken bij de notenbomen, maar helaas zijn deze al voor een groot deel geplunderd (we vinden uit eindelijk maar 2 noten). De mooie herfstkleuren geven echter wel weer de mogelijkheid voor Ingrid om fantastisch mooie foto’s te maken. De volgende dag gaan Ingrid, ik en Daniël nog even langs de speeltijd in brakkestein (brakkefort). Deze speeltuin bezochten Anne, Sarah, ik en Lucas altijd toen wij nog klein waren. Natuurlijk is het een en ander wel veranderd, maar nog steeds hebben we een klein racebaan waarmee je met elektrische autootjes kan karten, en de grote schommel waarmee je met 6 mensen tegelijkertijd kan schommelen. Dit levert voor mij dan ook een mooie mix op van nostalgie en plezier als ik Daniel van de ene speeltuig naar de andere zie rond rennen. Een perfecte zondag dus waar ik zeker de komende dagen in Londen goed op kan teren.
Er is namelijk nogal veel veranderd in de paar dagen dat ik naar Nederland ben gegaan. Een van de veranderingen was dat ik afgelopen weekend zowaar met het eerste moest meedoen. Zij hadden namelijk spelers te kort (aangezien een voormalig captain van hun op match Day ging trouwen en de helft van het team had uitgenodigd). De team waar tegen we moesten spelen was het tweede van Holcombe. Aangezien het eerste team National League speelt kun je wel nagaan dat ook het tweede team geen slechte spelers bevat (en zelfs misschien 1 of 2 spelers had geleend uit het eerste). Dat we daarom niet hadden gewonnen is geen groot wonder. Het was in elk geval een prachtige dag, want na het hockeyen zijn we natuurlijk nog even naar ‘de club’ gegaan voor een biertje om lekker te zijn gaan eten in het South-American house in West-hampstead. De dag werd daarna ook nog langer gemaakt doordat we nog even een biertje gingen drinken bij de captain van het eerste. Een top dag met een hoop aantal nieuwe kennissen!
De grootste verandering van de afgelopen dagen is natuurlijk niet deze hockey-dag, maar natuurlijk dat ik niet langer in Southwark woon, maar in west hampstead. Dit betekent dat ik helemaal weer moet wennen aan de andere route met de underground, de betere winkels moet vinden, en dat ik (samen met Martin) het appartement een beetje moet aankleden. Om dit laatste kracht bij te zetten, ben ik zowel op dinsdagavond als zondagochtend naar de Ikea gegaan om spulletjes te kopen. Je moet dan denken aan lijstjes voor de foto’s, messen voor het koken, bestek om te eten, en natuurlijk nieuwe lampjes voor in mijn kamer. Ik heb mijn eigen dekbed en dekbed overtrek meegenomen zodat ik ieg een stukje van thuis hier in Engeland heb. Daarnaast heb ik bij Ikea praktisch dezelfde kussens gekocht als ik ook in Nederland heb. Ik slaap dus hier weer als een roosje (iets dat op een of andere reden op Kipling Street niet zo goed ging).
De aankopen bij de Ikea zorgen wel dat ik zo langzamer zeker door mijn geld aan het raken ben. De voorschot en eerste maand huur, de spulletjes bij de Ikea, de travelkosten in Londen, en dan ook nog een keer de voorschot aan Martin (zijn portemonnee is gejat waardoor hij nu helemaal geen contant geld meer kan krijgen) zorgen voor een hoge lastenpost. Het feit dat ik mijn salaris dus alleen nog maar in de vorm van een salarischeck heb (te innen op je bankaccount), en geen bank account zorgt dus voor problemen. Gelukkig had ik wel wat spaargeld om het een en ander te bekostigen, maar na 1.5 maanden raakt deze rekening natuurlijk ook redelijk leeg. Gelukkig heb ik dan weer lieve ouders die mij het een en ander kunnen voorschieten zodat ik (als Ingrid en Daniel op bezoek komen) niet helemaal op zwart zaad zit. Deze problemen horen gelukkig snel tot het verleden omdat ik net gehoord dat mijn bankaccount is goedgekeurd. De pas en pin worden nog met de post opgestuurd (5-10 werkdagen) en er staat nog geen geld op (het innen van de check duurt 5 werkdagen), maar in elk geval kan ik nu de rest van mijn financiën gaan regelen! Vandaag heb ik trouwens ook mij geregistreerd bij de lokale huisarts (of General Practioner). Ik dacht dat je hiervoor een National Insurance Number (NINO) moest hebben, maar blijkbaar was dat helemaal niet nodig. Het enige wat je nodig hebt is je ID, een registratie formulier en een proof of adres. De huisartsen hier hebben allemaal een klein gebied waarin ze patiënten mogen accepteren. Dit is zo gedaan zodat huisartsen niet met elkaar gaan concurreren. Ook bestaan hier geen verzekeringsmaatschappijen aangezien het hier onderdeel is van de vaste zorg van de staat. Natuurlijk kan je ook nog wel privaat worden verzekerd, maar dit is alleen handig om bepaalde wachttijden in de zorg te kunnen ontlopen. Het ‘corrupte’ Nederlandse systeem waarin verzekeringsmaatschappijen met elkaar moeten concurreren (om zo de prijzen laag te houden), hebben ze hier niet, waardoor ik niet meer opgescheept ben met steeds hoger wordende eigen risico’s (die je als astma patiënt toch elk jaar moet betalen). BLISS!
Morgen komen Ingrid en Daniel naar Londen voor een lang weekend.. kan niet wachten!

English version
The last time I touched my keyboard has already been a long time ago. Not that I had nothing to write about these last two weeks, but typing these adventures has become quite a lot harder thanks to some stupidity of myself. Where my mother in a distant past used a wet towel to speedily send the faithful Commodore 64 to computer heaven, I have (in the same tradition) spilt too much water over the keyboard of my laptop. The keyboard fortunately is not completely passed away. 'Only' the 'v', the 'tab' key and the 'space bar' are no longer working. However this does mean that long sentences are a pain to write. That's why I'm writing this story now with an external keyboard, waiting for the replacement keyboard (ordered through amazon.co.uk) to be delivered to my new apartment. But I'm getting ahead of myself.

As many of you know I have been in the Netherlands for a number of days. This all started on Friday afternoon when I took the train to Gatwick to fly to Amsterdam. I have presently already flown from London Southend (a small pimple of an airport far from London center), Heathrow (the major airport for all international travel), and now Gatwick. The next time I actually will fly from London Luton as it is only 45 minutes from my new apartment! I might actually also plan flights from london city, just to get the set complete! Gatwick is quite a large airport. With enough restaurants to have a moment to grab a small bite (a thick hamburger with chips), but also with enough shops to have pick up a souvenir for my little son. In the Harrods shop I therefore buy him his first red London double-decker bus. After that it is waiting for the plane.

The last time I landed on Schiphol most things that could go wrong actually did (customs was very slow resulting in just I missing my train to Enschede with 3 minutes, and afterwards I also got in the wrong train heading to Groningen, not Enschede. When I finally did manage to get the right train, it was diverted to go through Zwolle in order due to a big accident in Apeldoorn. This time fortunately everything is a lot smooth. I still miss the train again with three minutes, but fortunately it is the direct train to Enschede without any delays or diversions. Ultimately, I arrive in Enschede at 11:45 only to be awaited by Ingrid who is taking me from the station. I get smothered with a long kisses and a big hugs. I don`t have to tell you how much I've been waiting for this. Quickly we drive onto to the house of Ine and Ludwik where we fall asleep together. This sleep however is not to last too long, while Daniel wakes up early in the morning (6:30). Although I'm pretty tired, partly because of the time difference (my biological clock is still on london time: 5:30) and partly because I just did not have much sleep, I step out of bed with great pleasure to see my little boy again. When I get my head through the door, he first looks a little surprised and then lights up his eyes again: Daddy is home again!

It will be a busy weekend. Not only do we have a trip planned to Nijmegen, I had even planned to go watch some hockey with my old team, and on Monday we need to go to get Daniel check out by the consultation bureau. Fortunately the weather is incredibly nice. This means that we can visit the pond to feed the ducks in Nijmegen and also have Daniel and his grandpa have a great time on the swing. With this autumnal surroundings we naturally search for walnuts at the walnut trees close to my parents’ house. Unfortunately they are already looted and we therefore only find two nuts. The beautiful autumn weather however does provide Ingrid with the opportunity to make fantastically beautiful photographs. The next day, Ingrid, I and Daniel, go for the playground in brakkestein (brakkefort). Anne Sarah, Lucas and I visited this playground regularly when we were little. Of course some things have changed, but they still have a small race track that allows you to karting with little electric cars, and the big swing for 6 people. All of this leads to a nice mix of nostalgia and fun when I see Daniel running around the place. A perfect Sunday providing many memories for me to remember over these next few hectic days in in London.

Indeed, a lot has changed in the few days since I went to the Netherlands. One of the changes was that last weekend I actually had to participate in the first team of the West Hampstead hockey club. As a former captain decided to get married on match-day and invite half of the team, they are several short. So again I make a promotion and get invited to play for this top team. The team against which we had to play was the 2nd team of Holcombe. Since their first team plays in the National League you can imagine that the second team don`t really have bad players (and perhaps even borrowed one or two players from the first). Probably this is why we lost (or maybe losing 7 players to the wedding was the key-issue). It was certainly a wonderful day. Not only did I get to play for the 1st team, we also had some good beers at the club and finally we went for some delicious steak at the South-American house in West Hampstead. The day however was only over after some drinks and games at the goal-keepers apartment. In short, a great day with a lot of new friends!

The biggest change in the past few days however is obviously not the hockey, but that I no longer live in Southwark but in West Hampstead. This means I have to get used to the different route with the underground, find new shops for the daily groceries and dress up the apartment a bit (together with the help of my new roommate Martin). For this last point we travelled on Tuesday and Sunday to Ikea to buy photos, knives, cutlery, mood lighting and of course new pillows. As I brought my own duvet and cover I can again sleep like a baby (something, that for some reason on Kipling Street I was unable to do).

The purchases from Ikea however cause me to hit my money-ground zero. The deposit and first month's rent, the stuff at Ikea, the travel costs in London, and also the advance for Martin (his wallet was stolen which he now no cash can get more) provide a high drain on my resources. The fact that my salary I did not have any bank account to deposit my payslipcheck meant that I had to rely on my savings quite a lot. After about 1.5 months however this account gradually becomes quite empty. Fortunately I have some dear parents who lend me money in order not to completely write red figures when Ingrid and Daniel come to visit this weekend.
These problems should however soon belong to the past as my bank account has been approved. The pass and pin will still have to be sent to me by post (5-10 days), and also there is no money on the account yet (the deposit of the check will last for 5 days), but at least I can arrange the rest of my finances! In addition I also have registered myself today at the local GP (General Practitioner). Until now I refrained on doing so, as I thought you were required to have a National Insurance Number (NINO) to register but apparently that was not necessary. All you need is your ID, a registration form and a proof of address. This last things is required as the GPs here have a small area in which they may accept patients. This is done so that general practitioners do not compete with each other. That the UK does not embrace the ‘Dutch way’ can further be seen as I do not need an insurance-company for my hospital bills, as this is taken care of by the state. Of course you can still be insured privately, but this is only useful to avoid certain delays. The 'corrupt' Dutch system where insurance companies have to compete with each other (in order to keep prices low), does not exist. This means that I am no longer stuck with ever increasing monthly bills. BLISS!

Tomorrow, Ingrid and Daniel to London for a long weekend .. can’t wait!