Dag 6

Voor ik het vergeet te vertellen, zowel Murat als ik hebben op het moment nog niet echt grote last van hoogte ziekte. Op een drukkend gevoel de eerste anderhalve dag in Lhasa na, valt het nog wel mee. Nu hebben we ook niet zwaar werk moeten doen (Alleen shoppen en permit hunting) en is de hoogte beperkt gebleven tot 3500 meter. Dit laatste zal snel veranderen omdat vandaag de dag dat we op weggaan.

Juist ook de dag dat ik met een grote steek in mijn onderrug wakker wordt. De bedden hier zijn knoepertje hard. Ik zal wel in een verkeerde positie geslapen hebben. Met rek en strek oefeningen gaat het echter niet over. Kussentjes dan maar opgestapeld en half liggend als mijn 104jarige oma nog ff lezen door mijn boek. En zowaar het werkt, langzaam trekt de druk op mijn rug weg. Op naar het ontbijt. Het blijkt echter de voorbode op erger, maar daarover later meer.

Ik zit nu al bijna een week vast aan Chinees ontbijt. Dit betekent warm pittige groente, gefrituurd of gestoomd brood, en een gebakken ei zonder zout. Ik geef normaliter voorkeur aan cornflakes en in het weekend vers gebakken broodjes, maar ik moet zeggen dat je eraan went. Eerst het pittige wegwerken om wakker te worden en de eetlust opwekken, daarna de rest. In elk geval kom ik zo wel aan voldoende groente :). Murat heeft echter van dit alles geen last. Deel van zijn hutkoffer. Zat vol met broodjes en beleg. MS dat ik een keertje een broodje van hem kan bietsen, het is immers weekend.

Voordat we vertrekken moeten we nog eerst even onze shielding ophalen. Maar wat blijkt ze heeft de verkeerde maten genomen: cm in plaats van mm, dus het vogelhuisje dat we gedacht hadden voor onze scintillometer is nu meer een hondenhok voor Guusje (een lapso Lhasa). We verbouwen het geheel zodat het in elk geval in onze auto past en beslissen dat we op Qomolangma station wel zien wat we er mee aan moeten. Gelukkig rijdt de auto van de grote baas, prof wang, ook met ons mee, zo kunnen we in elk geval wat makkelijk in de auto (een dikke landcruiser) zitten. Ik probeer een time lapse te maken van onze trip. Hiervoor heb ik mijn oude telefoon aangepast. De x10 mini pro draait nu Android 4.2 en belangrijker nog er zit een spy-camera app op. Deze laat me om de 60seconden foto’s maken zonder dat het scherm aan is (iets wat natuurlijk batterijen scheelt). De telefoon heb ik gemonteerd op het dashboard op de Mcgyver manier: wat boeken en een paar elastiekjes. Hopen dat het dus blijft zitten. Ook heb ik google tracks op de telefoon gezet zodat we achteraf de route kunnen nakijken die we gereden hebben (en hoe hard we hebben gereden! ;-).

Genoeg Tech-talk terug naar de reis. Ondanks het verlaten van Lhasa blijft het redelijk bevolkt naast de weg. We beginnen in elk geval wel wat meer Tibetaanse huizen te zien. Het eerste gedeelte van de reis verloopt over een prima geasfalteerde weg. Echter deze is 2-baans en we moeten dus redelijk vaak op de tegengestelde rijstrook om de vrachtwagens in te halen. Waarschijnlijk hierom hebben we een snelheidslimiet van 73km per huur ingesteld. Niet dat onze chauffeur zich hier aan houdt, hij houdt wel van een beetje scheuren. Omdat je gemiddelde snelheid berekend word door je begintijd op een bonnetje te schrijven is vroeger aankomen bij het tweede checkpoint niet zo`n goed idee. Gelukkig weet onze chauffeer hier wel weer raad mee. Eerst even tanken en op 500m van het tweede checkpoint even wachten. Verder op zijn er ook andere snlheids-limiterende methodes. Ja, Zelfs op het plateau heb je flits-cameras. Gelukkig heeft onze chauffeur een radar detector. Maar zelfs dan is het nog af en toe goed kijken waar de camera staat.

In de tussentijd is het steeds heuvelachtiger en minder bewoond aan het worden. Er stroomt een kolkende rivier (Lhasa rivier) langs de weg, wat mooie plaatjes oplevert). Er wordt echter wel druk gewerkt aan de weg en aan de trein verbinding tussen Lhasa en k... Dit betekent voor ons dat we een aantal keer over onverharde wegen moeten rijden; een teken wat gaat komen?

En zo komen we aan bij de eerste politiepost. We worden door 4 agenten zeer aardig behandeld. Eentje wil zelfs de arm van Murat even strelen.... Dit natuurlijk omdat Murat's arm behoorlijk behaard is en dit bij chinezen toch altijd weer verwondering opwekt. Ondanks dat ze aardig zijn mogen we echter geen foto’s maken hoe onze paspoorten en permits grondig worden doorzocht. Het is ons in elk geval wel duidelijk dat we in Tibet zijn. Na de check die soepel verliep weer met hoge snelheid door. Op naar lunch, en hier gebeurt iets bijzonders. Er komen zowaar vrouwelijke verkopertjes met sieraden langs om te slijten, en ze spreken nog een beetje Engels ook. Jammer genoeg verstaan ze de woorden, ‘no' en 'not interested' niet, of misschien zijn ze gewoon Oost-Indisch doof. Na deze noodle lunch opnieuw op weg.

Help, langzamer zeker begint de pijn in mijn rechteronderrug ook weer terug te komen. Ik probeer net zo te gaan liggen zoals vanavond, maar het lijkt niet te helpen. En bij elk bobbeltje lijkt het erger te worden. Gelukkig is de weg erg, maar de 'kramp' lijkt niet weg te gaan. Gelukkig zijn we bij ons hotel aangekomen en kan ik rustig op bed gaan liggen. Echter, hoe ik de kussens ook leg de kramp word maar niet minder. Murat adviseert een warm bad te nemen, maar het water is echter zeer lauw.. niet echt goed als je dus al kramp heb. Uiteindelijk kan ik er niet meer tegen en roep Cungbo om naar een ziekenhuis te gaan. Geluk bij een ongeluk.. er is een kliniekje naast het hotel, en strompelend weet ik dit te bereiken.

Hier word ik op de onderzoekstafel gelegd op mijn buik. Dit maakt de pijn alleen maar erger. En daarna gaat de arts ook nog even drukken op de gezonde en de pijnlijke kant. Ik hoef jullie natuurlijk niet uitleggen dat dit niet een fijn gevoel gaf. Uiteindelijk komt de ultrasound er ook aan te pas. (kijk Ingrid.. ik ook heb een echo gehad :-). Hieruit blijkt dat ik een niersteen heb (god wie weet hoe ik daar ben aangekomen, dacht dat het voor oudere mensen was), en belangrijker nog achter de steen wordt er vocht opgehoopt. Juist dit zorgt voor de kramp/pijn. Bijna verblind door de pijn wordt er eerst in het chinees een dossier over me gemaakt, en daarna wordt er besloten om een bloedtransfusie te doen. Bloedtransfusie denk ik? is dat niet een beetje overkill. Uiteindelijk wordt er een infuus bedoeld zodat de medicijnen intraveneus word aangebracht. Liggend op een bedje wordt eerst een zout oplossing toegediend (sodium chloride) en daarna een glucose oplossing. In de tussentijd is het een weer war van telefoongesprekken tussen mijn vader, zus Anne, en de Emergency arts van de Menzis. Het grootste probleem is hoe uit te leggen wat de Engelse naam is van de stad en de kliniek. En in de tussentijd zit ik pijn te lijden. Gelukkig wordt het druppel per druppel lichter. Het moment dat ik mijn gevoel voor humor weer terug krijg is ook het moment dat normaal liggen geen pijn meer doet. verliggen nog wel een beetje, maar ik heb wel vertrouwen dat dat ook weer goed is. De vraag is of ik in de kliniek moet overnachten of dat ik naar het hotel mag. Het eind oordeel is dat ik gewoon in mijn bedje in het hotel mag overnachten.. Leah! Nog even Ingrid op de hoogte brengen. Die kon ik niet bereiken omdat ze een vrijgezellenfeestje had. Gelukkig is via het familie netwerk alles aan haar doorgegeven en kan ik haar via de telefoon ook alles goed uitleggen. Ze was erg geschrokken, maar ja ik natuurlijk ook. Einde van Dag 6

English version

Today the day that we will start our journey over the plateau. However IT is also the day that I wake up with a pain in my back. The beds here are really hard, so I will probably have slept in a wrong position. The stretching exercises don’t really help. I therefor opt the same treatment as my 104 year old grandmother swears by: laying half back with some cushions for support. This indeed does the trick and slowly the pain disappears. It however is a sign for more to come, but more about this later.

I am now a week 'stuck' on Chinese breakfast. this means warm spicy food, fried or steamed bread and an fried egg without salt. I normally prefer cornflakes and in the weekend some freshly baked bread, but I have to tell you that you get accustomed with it. first eating the spicy food to get awake and build up the appetite, then the rest. In any case it makes sure that I at least have my fair share of vegetable. Murat however does not have this problem. His large suitcase is full of bread and stuff to put on it. Perhaps that I will steal a bread off him, after all its weekend

Before we leave we still have to pick up our shielding for the Las. However it appears that they have taken the wrong measurements, instead of mm they have taken cm as the main unit. The bird house that we had planned for our scintillometer has become more like a dog-house for Guusje (the Lapso Lhasa of my parents in law). We decide to deconstruct the construction so that it fits in our car; maybe we can think of something to use if for something else. Fortunately the car of Dr Wang is also driving with us, and so we at least can sit easily on our car ( a big fat land cruiser). I am trying to make a time lapse movie of the trip. For this I have modified my old phone. The x10 mini pro is now running android 4.2 and more importantly I have installed a spy camera app on it. This lets me take continuous pictures every 60 seconds without the screen being on (this will save batteries of course) . The Phone I have attached to the car in a MacGyver way: with some books and rubber bands. I am just hoping that this is enough. I also installed Google tracks on it so that we can see the route afterwards (and how fast we have been driving) ;-).

Enough Tec-talk, back to the trip. Despite the departure from Lhasa is keeps remaining reasonable populated on the side of the road. We however are seeing more Tibetan houses, but even that density is slowly decreasing. The first part of the trip is going reasonably smooth as we are driving over an asphalt road. This road is 2lanes wide and we often have to drive on the opposite part of the road to take over some slow moving trucks. Probably that’s why the average speed limit here is 73 kmh. Our driver however is however driving a bit faster. The average speed is measured by recording your time of arrival at the first speed point and compared against the estimated time on the second speed trap. Our driver knows very well how to handle this system. First we fill up on gas after the 1st speed trap, and second we wait about 20minutes 500m in front of the second trap. In addition there are also other speed limiting measures. Yes, even on the Tibetan plateau you have speed cameras. Fortunately our driving has a radar gun. But still than it is worth paying attention for new ones.

In the meantime the scenery is getting more and hillier and less populated. Next to our road a raging river is flowing (the Lhasa River), giving us some incredible pictures. We also see that while population is scarce a lot of construction is going on to improve the road, but also to construct a train track from Lhasa to... This means for us that on occasion we need to drive on gravel roads , a sign of things to come?

And so we arrive at the first police station. We are greeted by 4 reasonably nice police officers. One even wants to touch Murat’s arm... This is of course because Murat’s arm has quite a lot of hair on it, which is very uncommon with Chinese people. Despite their friendliness we are not allowed to take pictures and our permits are well inspected. After the smooth check we continue again at full speed to lunch, where something strange is happening. During the lunch several women are approaching us trying to sell us all kinds of necklaces. They even speak a rudimentary form of English. Unfortunately they do not understand the word 'no' and 'not interested'.

Help, slowly but certainly the pain in my lower back is starting to show his ugly face again. I try to lie in a similar form as this morning. With every bump in the road it appears to worsen. Fortunately the road is flat, but the 'cramp' does not appear to go away. When we finally arrive at our hotel I fortunately lay on the bed. Unfortunately even half lying down does not solve the terrible pain. Finally I cannot stand it anymore and call Cungbo to go to the hospital. Fortunately there is a clinic 50 meters from the hotel, and stumbling I manage to reach the place.

Here I am put on the examination table on my stomach. This only makes the pain only worse. On top of that the doctor also starts pushing on the healthy (left) side and the on the painful side. I don’t have to explain that this did not improve things. Finally also the Ultrasound is used (so at least I can tell Ingrid that I also have had an echo). From this it shows that I have a kidney stone, and more importantly fluid is building up behind it. Of course this is causing the problems. Blinded by the pain the doctor first has to make a dossier which takes about 10 minutes. Following this it is decided that I indeed a blood transfusion. What, BLOODTRANSFUSSION, isn’t that a bit of overkill? It appears that there is a miscommunication and that the medication will be intravenously be injected. Lying on a bed first I get some antibiotics injected into my bum and afterword’s a saline solution (sodium chloride) and glucose solution is administered. In the meantime it is a spider web of telefoon calls to my sister Anne (gynecologist), my mother and father, and the emergency doctor of my insurance company. The biggest problem is to explain what the English name (shigatse) of the city and the clinic is. In the meantime the pain is getting less and less by the drop. The moment I retain my sense of humor my pain (when lying normally) is also gone. Only repositioning hurts a bit, but I have full confidence that this will pass as well. The question now is if I have to stay the night at the clinic, or that I can go back to the hotel. The final judgment is that I can reclaim my bed at the hotel.. Yeah!! Now only to call Ingrid. We could not reach here in the beginning as she was on batcherette party. Fortunately through the family network she has been informed about everything. Over the phone I add some extra juice details which I will leave in this blog. She was very shocked, but of course so was I. End of Disaster day 6.