Dag 8

Hallo allemaal. Vandaag eerste dag in Qomolangma Station. Ook vandaag is het bewolkt. Ik ben zoals gewoonlijk strak om 8 uur wakker en om half 9 bij het ontbijt. Er is echter niemand te bekennen, behalve de kok. Deze probeert me in het Tibetaans iets duidelijk te maken. Maar dat versta ik natuurlijk helemaal niet. Ik ga er maar van uit dat het ontbijt later geserveerd wordt. Eigenlijk is het ook wel zinnig. We klokken hier volgens de standaard Beijing tijd, maar leven natuurlijk een stuk westerlijker. De mensen hier op het instituut leven volgens de tijd zoals in India (5 uur verschil met nederland). Prima, weet ik dat voor morgen ook weer.


Na het ontbijt ga ik even de grond hier opmeten om een duidelijk beeld te krijgen om de scintillometer op te zetten. Hiervoor gebruiken we 3 gps systemen: twee garmin en mijn eigen telefoon. Hierdoor verklein je de kans op fouten en kan je uiteindelijk beter meten. Halverwege mijn opmeting van de compound word ik echter geroepen. We moeten direct richting het terrein van de boer. Geen idee wat de haast is, maar we springen in de auto (zonder dat ik een duidelijk waypoint heb neer gezet).

In het dorpje aangekomen zijn murat en ik niet zo zeker van de afstand. Er wordt beweert dat het meer dan 1.5 km is, maar wij beiden zien duidelijk het instituut nog liggen. Hierop voer ik handmatig een van mijn gps-notities uit mijn notitie boekje in en plot een koers. De afstand die het apparaat aangeeft is 1.74km. Ik moet dus mijn reserveringen inslikken. Achteraf is het natuurlijk te begrijpen. Hierboven op het plateau is de lucht veeel zuiverder dan in Nederland. Daardoor is het zicht veel beter en lijkt het instituut dichterbij dan gedacht.

We werden ontmoet door de baas van het dorp (waar het instituut goede banden mee onderhoudt). Dit was duidelijk te merken bij aankomst waar meteen een slof peuken uit wordt gewisseld. En baas is een prima kerel, stinkt een beetje naar alcohol, maar is (misschien daarom) erg aardig en behulpzaam. Een beetje rondlopen door het dorp (5 boederijen in totaal), en we vinden een goede locatie voor de transmitter van de scintillometer.

Even een uitleg over de scintillometer. De zon warmt de aarde op, die op zijn beurt de atmosfeer weer opwarmt. Deze opwarming van de atmosfeer wordt Sensibele warmte genoemd, omdat je hem kan voelen maar ook zien. De meeste mensen die op vakantie zijn geweest naar warm zuid-frankrijk met de auto weten dat er boven het weg dek de lucht rare weerspiegelingen vertoont. Ook boven een droog graan veld zijn duideljk trillingen te zien van lucht die opstijgt. Warme lucht heeft immers een andere brekingsindex dan koude lucht. Een scintillometer is niets anders dan een lichtbron aan de ene kant (de transmitter) en een ontvanger aan de andere kant (de receiver). Door de calibratie tussen deze twee apparaten kan duidelijk de trillingen in de lucht gemeten worden. Samen met andere metingen zoals windspelheid en temperatuur kan dan de hoeveelheid warmte die aan de lucht verloren gaat gemeten worden. Deze meting gebeurt dus niet over een klein oppervlak, maar is afhankelijk van de lengte tussen transmitter and receiver. Heel belangrijk in zo`n meting is natuurlijk dat beide apparaten zelf heel erg stil staan, anders meet je trillingen die niet afkomstig zijn van de opwarming van de lucht.

Vandaar de torens waarop we deze apparaten neerzetten heel stil moeten staan. Dit betekent aan de ene kant een goede locatie uitzoeken en aan de andere kant hem goed met spandraden stabiliseren. Nu zou je misschien denken dat een locatie makkelijk is uitgezocht. Echter een vorige expeditie om zo`n apparaat neer te zetten eindigde in een kapotte transmitter. Een steen lawine had het geheel vernietigd (zie de picture van de kapotte zonnepaneel). Het is het handigst om de toren in cement te plaatsen. Hiervoor moet je natuurlijk wel eerst een gat graven, wat natuurlijk niet slim te doen is naast een rivier. Uiteindelijk vinden we een prima plek voor de opstelling. Op deze locatie kunnen ook de spandraden goed weid worden neergezet voor maximale stabiliteit.

Voordat we deze gat gaan graven en de cement gaan gieten gaan we eerst even eten. Bij het instituut aangekomen blijkt dat de lunch echter nog niet klaar is. Hierop besluiten we om ook de plaatsing van de receiver te onderzoeken. Immers we schieten een lichtstraal over een afstand van 1.74 km, en het zou niet handig zijn als er een grote boom/paal tussen de transmitter en receiver staat. Daarnaast wordt de receiver ook bestuurd met een controller. Ervaring met de Scintec heeft aangewezen dat erg koude temperaturen niet echt handig zijn. Dus niet alleen de plaatsing van de receiver is belangrijk, ook voor de computer unit moet binnen het gebouw een goede plek gevonden worden: niet te ver van de receiver, en niet te ver van een goede stroom bron (liefst 12volt). hierover later meer.

Murat wordt tijdens de lunch aangenaam verrast. Naast de noodles en andere chinese gerechten staan er ook frietjes op het menu. En ze hebben zelfs gedacht aan tomatenketchup. Murat is dus helemaal in zijn nopjes. Het enige wat hij nog vraagt is wat extra zout.

Na de lunch gaan we weer terug naar de boederij. We hebben uitgemeten dat de spandraden minstens 13.5 meter van de toren moeten zijn om een goede stabiliteit te garanderen. de originele uitgezochte plek hoeft voor de criteria maar 2 meter verschoven te worden. Hierop gaan de arbeiders aan het werk om een 1 meter diepe (!) gat te graven. Dit wordt vermoeilijkt door alle keien en grote stenen in de grond. Na een uurtje graven is er dan eindelijk een mooie diepe gat ontstaan waar het voetstuk van de toren inpast. Hierop bellen we de lokale cement boer. Deze doet er een uur over om te arriveren met de cement. Echter er moet ook nog wat zand door heen gemengt worden, dus ze moeten eerst even naar de rivier om daar wat op te halen. In de tussentijd heeft het kleine dorpje ook ontdekt dat we bezig zijn om iets neer te zetten. We krijgen dan ook continu vragen in het tibetaans wat we gaan doen.. Moeilijk te beantwoorden als de enige woorden die je kent twotsitsi zijn (wat zoveel betekent als 'ok'). Gelukkig zijn de arbeiders snel terug en wordt er begonnen met het vullen van ons gat (waar het grondstuk instaat). Uiteraard moet de toren precies waterpas staan, wat ook nog wat passen en meten vereist. Uiteindelijk is alles prima gelukt en kunnen we terug naar het instituut.

Murat en ik hebben al berekend dat we eigenlijk te weinig electriciteits kabel hebben om van de controller unit naar de energy-huisje (een rij batterijen gekoppeld aan 4x1000W zonnepanelen) te komen. Hierop besluiten we de oude toren van het ITC te demonteren, te beginnen met de electriciteits kabel. Hiermee winnen we uiteindelijk zonder 150m aan kabel, meer dan genoeg voor wat wij willen.

Genoeg werk gedaan voor vandaag, tijd voor dinner. Naast de gebruikelijke soep en groente deze keer ook een soort gefrituurd brood dat het meest lijkt op een donut zonder suiker. Er wordt ook nog pie-tjo (bier) van Lhasa te voorschijn gehaald zodat het aan tafel al snel weer gezellig is. Einde van dag 8.

PS: ik heb geprobeerd een aantal filmpjes nog up te loaden, maar blijkbaar is er iets mis met de site, want ondanks dat de uploads compleet zijn, heeft de server ze nog niet goed verwerkt.

English version

Hello everyone. Today is the first day at Qomolangma Station. I'm awake at the usual 8am and ready for breakfast at half past nine. However, there is nobody around except the cook. She tries to talk to me in Tibetan, which of course I do not understand. I assume that breakfast is served later. Actually, it makes perfect sense when you think about it. The clocks here are at the standard Beijing time, but we life obviously a lot more to the west than Beijing. The people here at the institute have adapted to kind of use the same time as in India (5 hours difference from Netherlands). Fine, I know that for tomorrow.

After breakfast I am going to measure the surroundings of the institute to get a better insight where to put the scintillometer. For this I am using 3 gps systems: two garmin systems and my own phone. This enables me to correct for measurement errors and improve the measurement. Halfway my measurements I am called to the compound. We have to leave immediately to the place of the famer. No idea what the rush is, but we jump in the car (without having put a proper waypoint).
Having arrived in the village both Murat and I are not so sure of the distance. They claim that the distance between the village and the institute is more than 1.5 km, but both us of clearly still see the institute. To get some answers to the confusion I enter manually the coordinates I wrote down in my small booklet and plot a course to this point from the point where I am standing. The GPS shows a distance of 1.74 km, which shows what I know about these new surroundings. In hindsight everything is clearly understandable. On the Plateau the air is much much cleaner than in the Netherlands. This of course also improves visibility and consequently the institute appears closer than both Murat and I initially anticipated.

We are greeted by the boss of the village. Immediately the good connections between the institute and the boss are clear, as several cigarettes exchange hands. The boss is a good guy, and though he smells of alcohol, he is (maybe because of the alcohol) very friendly and helpful. Walking around the village (5 farms in total) we find a good location of the transmitter of the scintillometer.

Before I can write about the rest of our day I have to explain the basics of the scintillometer. The sun heats the earth which in turn heats the atmosphere. This is called Sensible Heat (as you can both feel, both also see it). Most people that have been on holidays to the warm south of France with the car know that above the road the air shows reflections of the sky. Also above a dry wheat field tremors in the air are clearly visible. Warm rising air has a different refraction index than cold air. A scintillometer is nothing more than a light source (the transmitter) and a receiver some miles away. By careful calibration between these two devices the tremors in the air can be measured very accurately. Together with other measurements, such as wind speed and air temperature the amount of heat used for heating up the air can be calculated. This measurement covers a large area, depending of the distance between the transmitter and the receiver. Of course it is very important that both devices are fixed carefully, otherwise the tremors that the device measures are not caused by the heating of the air.

Therefore the towers that we are placing these instruments on need to be very still. This on the hand means that we need to find a good location, but also that we need to stabilize the tower with steel wires. If you think that finding a location is easy, you are very much mistaken. A previous expedition from our institute resulted in a broken transmitter due to a rock slide (see the image of the broken solar panel). So a good location is necessary. In addition it is convenient for the stability to place the tower in cement. For this a hole needs to be dug first (not something you do close to a river). Finally we find a good location where we also have enough room to put the steel wires in a good position.

Before digging the hole and pouring the cement we first going to have some food. When we arrive at the institute the lunch is not ready yet. We decide to also investigate the position of the receiver. Considering that we shoot a light beam over a distance of 1.74 km, it would be wise to make sure that there is not a big tree/tower in the way. Also the receiver is controlled by a logger/cpu unit. This unit does not stand the cold very well (experience) and therefore needs to be placed inside the building. Finally we find a good location on the Building: not too far from the CPU unit and not too far from the power supply. More information about this later!

Murat is pleasantly surprised during lunch. Next to the customary noodles and other Chinese vegetables, there are also French fries on the menu. They even thought about tomato ketchup. Murat is visibly pleased. The only he asks extra is the salt.

After lunch we go back to the farm. We have estimated that the steel wires need to be at least 13.5 meters away from the tower to ensure the good stability. The place we originally decided upon only needs to be moved about 2 meters. Afterwards the laborers go to work to dig a 1 meter deep (!) hole. This is more difficult that one might think as the amount of rocks in the ground is tremendous. After an hour of continuus digging, we have a deep whole that fits footpiece of the tower nicely.

We then call the local cement delivered. This person takes about an hour to arrive at the location with the cement. However they also need to mix in some sand and therefore head to the river close by. In the meantime the whole village has noticed that we are doing something strange. We continuously are visited by the locals who ask in Tibet what we are doing. This is difficult to answer if the only word I know is twotsitsi (which means 'ok'). Fortunately the workers are back quickly and we can start filling the hole. Of course our tower needs to be exactly level which requires some adjustment here and there. Finally everything is finished and we can go back to the institute.

Murat and I have calculated that we have too little electric wiring to connect the controller unit of the receiver to the power plant of the institute (4x1000W solar panels). We decide to deconstruct the old ITC tower and start with the electric wiring. We hereby gain approximately 150 meter of cable, more than enough for our purposes.

Enough work done for today, time for dinner. Next to the soup and vegetables they also serve a fried bread which most resembles a donut without the sugar (it even has a hole in the middle). In addition some pie-tjo is served, resulting in a very good atmosphere. End of day 8.

PS: I have tried to upload some movies, but apparantly something on the server is causing troubels, because although the uploads are complete, the server has not put them online