Dag 9

De negende dag is al weer aangebroken. Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag staan er eigenlijk maar twee dingen op het programma. Namelijk het afbreken van de oude toren op het veld van het instituut en het plaatsen van de nieuwe toren op het dag van de toren. Dit lijkt natuurlijk makkelijk maar het dat is het niet. Vergeet niet dat zware arbeid op een hoogte van 4500 meter een aanslag kan zijn op je lichaam! Bij het nakijken van de filmpjes die ik maak is het ook aan mij erg duidelijk dat zelfs het beklimmen van de trap mij zwaar doet ademen. Vandaag is het echter een stukje erger. Ik moet namelijk de toren in om de individuele stukken op een hoogte van 10m te demonteren en langzaam te laten zakken. Maar voor het zover is eerst nog even ontbijt.

Naast de gebruikelijk etenswaren hebben we vandaag alweer iets lekker westers op het menu gezet, namelijk koffie. OK, ze koken de koffie in plaats, maar dat doet aan de smaak niets af. Murat had me vanochtend nog uitgenodigd om een kopje instant koffie te drinken, maar wat onze kokkin me voorschotelt is meermalen lekkerder.

Hierna, het harde werken. Eerst even de toren inklimmen. Mam en Pap hoeven zich geen zorgen te maken want we werken natuurlijk veilig. Ik heb een veiligheidstuigje om met twee zekerpunten. Zo ben je op geen enkel punt ongezekerd. Dit is nodig ook, want ondanks 10 meter natuurlijk niet zo hoog lijkt, is de grond bezaait met harde keien en ik heb geen zin om daar een hoofdschudding aan over te houden. Boven in de toren aangekomen, heb ik een fantastische view over onze vallei. Gelukkig is het windstil want anders is het geen pretje. Sterker nog de zon komt gewoon door!

Het eerste wat ik moet doen is de instrumenten die nog in de toren zitten naar beneden gehaald worden. Klein probleem de schroeven waar mee de instrumenten vast zitten op de arm zijn vastgeroest. Er zit niets anders op om de hele arm in een keer los te schroeven en deze naar beneden te laten. De arm is natuurlijk hartstikke zwaar en er zitten delicate meetinstrumenten op. Na veel gediscussieer met Murat (die lekker op de grond staat), laten we met veel gehannes de arm met de apparatuur aan een touw naar beneden. Ondanks dat de apparatuur allang niet meer gebruikt word is het toch fijn om te de instrumenten veilig op de vloer te zien.

Hierna worden we naar dak van het instituut geroepen om opnieuw met dr Wang te onderhandelen waar de receiver neergezet moet worden. Zoals al eerder vermeld kunnen we niet boren in het dak om alle kabels naar de controller unit te geleiden. Ook boren in de zij muren is niet toegestaan. Dr Wang komt uiteindelijk met de oplossing om een goot te maken in het schuifraam. Nadat dit dus opgelost is en de oorspronkelijke plek weer mogelijk is, gaan Murat en ik weer terug naar onze toren.

Nu pas komt het moeilijke van het naar beneden halen van een toren naar voren. Eerst moeten de zekeringen van de individuele torenstukken van elkaar verwijderd worden. Daarna moet het bovenste torenstuk omhoog gehezen worden (dit terwijl ik hoog boven de hang aan de zekeringen). Dit alles wordt nog lastiger, omdat ik dus niet op het desbetreffende stuk kan staan, en dus het stuk boven mijn macht uit de koppelingen moet trekken. Daarna worden de stukken naar beneden gelaten. Dit alles dus een aantal keer om intotaal 5 stukken naar beneden te halen.

Gelukkig hebben we tussendoor ook nog lunch. Tijdens de lunch word er plots een bloed meter tevoorschijn gehaald. Ik weet niet of dit een vorm van bezorgheid of een vorm van lol is, maar het is natuurlijk wel belangrijk. Ik heb een zuurstof gehalte van 85% en een hartslag van 75, terwijl Murat een zuurstof gehalte heeft van 89% en een hartslag van 110. Dr Wang is verrast als hij de waarde van mij ziet. Blijkbaar is het een zelfde waarde als voor de lokale personen (al heeft hij zelf ook een hartslag van 90). Het verschil is waarschijnlijk omdat ik wat vaker sport dan Murat en mijn hartslag in rust veel lager is. In elk geval krijg ik het compliment dat ik ‘perfect’ ben voor het werk op het plateau (ik moet bijna blozen ;-) ).

In de tussentijd is onze toren op het dak ook in een een laag cement gestort, dus we hebben tijdens de restant van de dag weinig anders te doen. We leggen nog wel even alle elektriciteit aan. Maar daarna is er eingelijk weinig te doen. Echter na diepere inspectie van ons gebouw merk een wel een heel speciaal cadeau. Het instituut heeft twee weken geleden een snooker tafel ontvangen. Deze is echter nog niet geassembleerd. Mijn vingers beginnen al te kriebelen en ik vraag aan Dr Wang of er ms wat te regelen is. En even later zijn we met zijn allen de snookertafel aan het opbouwen: van het egaliseren van het marmer tot het leggen (en strak trekken van het tafelkleed). We besluiten de dag dus ook in stijl met een potje pool tegen Dr Wang. Einde van Dag 9.

Engelse vertaling

The ninth day is started. How time flies! Today only two things are scheduled, namely the deconstruction of the old tower (in the field in front of the institute) and the placement of the new tower pm top of the roof. While it appears that a deconstruction of such tower is easy, it is far more difficult. You should not forget that heavy labor on an altitude of 4500 meter is an attack on your body. After reviewing my movies even I notice that I am out of breath even after climbing simple stairs. Today however will get even worse, as I have to climb a 10 meter high tower to breakdown the tower into the individual pieces and lower them carefully on the ground. But before this, we have breakfast

Next to the usual food our cook has again surprised us with a nice western treat, namely coffee. They cook the coffee but that does not damage the taste. And while Murat has offered to make me some instant coffee in our bedroom, the brew that our cook has prepared is far more delicious.

After this, the hard work! First I need to climb the tower. Mum and Dad don`t have to worry themselves as I am well secured in special climbing gear with two anchor points. This is needed, because although 10 meters does not appear to be very high, the ground is littered with large rocks and I don`t want to end up with a concussion. On top of the tower I have a fantastic view over our valley. Fortunately there is no wind, otherwise the job would be even tougher. Even the sun shows his beautiful face!

The first thing I have to day is to get the instruments still attached to the tower down. The problem is that the screws that attach the devices to the arm are rusted tight. There is nothing else for it then to unscrew the whole arm and lower it to the ground in one piece. This makes the arm of course even more heavy and unhandly. After some discussion with Murat (who is comfortable on the ground) we lower the arm with the arm down using a rope. And while the instruments are no longer used it is niece to see the expensive instruments down on the ground.

After this we are called to the roof of the institute to negotiate with Dr Wang where the scintillometer receiver needs to be placed. As mentioned earlier we are not allowed to drill in the roof to direct the cables directly to the control unit. Also drilling in the side walls is not allowed. Fortunately Dr Wang proposes the solution to make a gutter for the cable in the sliding window. After this is solved the originally decided location is approved and we go back to our tower on the ground.

Here is where the really difficult part of breaking down a tower steps in. We first need to make sure to remove the bolts that hold the individual pieces together. Afterwards the top piece of the tower needs to be removed. This can only be done by pushing the tower piece up from (all of this while I am hanging in my climbing gear). All of this is made even more difficult as I cannot stand on the piece that is going to be deconstructed, and have to push the piece above my height (which is very heavy). Finally the piece has to be lowered down. In total this has to be performed 5 times, as there are 5 tower pieces.

Fortunately we have a small break in the form of lunch. During lunch suddenly a blood meter is brought to the table. I don`t know if this is a form of concern of just for fun, but in any case it is important. My blood oxygen concentration is 85% and my heart rate 75 bpm, while Murat’s is 89% and 110 bpm. Dr Wang is surprised by my values as it is the same value as the locals have (although he himself has a heart rate of 95 bpm). The difference is probably caused by the fact than I exercise more that Murat which makes my heart rate in rest much lower. In any case I get the complement that I am ‘perfect’ for working on the plateau (I almost blush).

In the meantime our tower on the roof has been put in a 1m layer of cement. For the remainder of the day nothing is planned. To get a bit ahead on schedule we layout the electricity, but after this there is nothing that we can do which can be done. Walking around the building I see a very special present. The institute has received a snooker table about two weeks ago. This however has not been assembled yet. My fingers start to itch and I ask Dr Wang if we can continuing working, but this time on the table. Just a bit later we are all at working construction the table: from leveling of the marble stone slabs to the pulling of the table cloth. We conclude the day in style with a game of pool against Dr. Wang. End of Day 9.