Day 23

Al weer een nieuwe reisdag. Voor het eerst deze reis zet ik mijn favoriete China reis muziek op: de soundtrack van de mini Serie Children of Dune (Summon the Worms door Brian Tyler). Deze muziek is ook door 'Peking Express' (een hitchhiking reality serie van Moskou tot Beijing) gebruikt. Dit was de eerste keer dat ik mij verwonderde of ik zelf ooit zo`n tocht zou maken. Elke keer dat ik in China ben draai ik dit nummer opnieuw af. De tocht die Murat en Ik nu maken roept bij mij dus het zelfde gevoel op dat ik had toen ik die serie in 2002 met Ivo zat te kijken. De rest van mijn playlist bestaat uit onder andere 'Sometimes I have a good feeling' Flowrider, 'what a wonderful world' (Louis Armstrong) en natuurlijk de Soundtrack van 'Seven years in Tibet'. Prima muziek om de schoonheid van het landschap te ondersteunen.

We zijn vertrokken uit Shingatse maar gaan via een andere weg richting Lhasa. Cungbo wil ons namelijk nog een ander heilig meer laten zien. In totaal zijn er 3 heilige meren in Tibet, Mapam Yum Co, Yamdrok en Namco. We hebben de eerste al gezien op de heen en terug van Shiquanhe, terwijl Namco meer te ver een omreis is voor ons. Gelukkig heeft Xuelong Chen tijdens zijn onderzoek daar genoeg fotos van gemaakt. Om echter naar het Yamdrok meer te komen te reizen moeten we eerste een stuk klimmen omdat dit meer op een grote hoogte ligt.
Op onze reis komen we eerst nog even een ander meertje tegen. Dit is Manla meer is gecreëerd doordat de Chinezen een dam hebben geplaatst om elektriciteit op te wekken. De bergen die dit kunstmatige meer omringen zijn compleet omhuld door sneeuw, en in het meertje zelf staat een eenzaam huis op een rots. Er blijken redelijk wat boeren te zijn herplaatst om plaats te maken voor deze dam. Het levert een prachtig plaatje op, maar ook gemengde gevoelens. In heel tibet is duidelijk te zien hoe er hard gebouwd word aan de steden en de infrastructuur. De wegen waar we nu over rijden zijn recent afgemaakt en prima begaanbaar, samen met de vele nieuwe tankstations, is het vervoer hier op het plateau er hard op vooruitgegaan. Ook hebben we natuurlijk het werk aan de treinrails gezien. Ik weet echter niet hoe de Tibetanen zelf tegen zulke ontwikkelingen en zij effecten als herlocatie aankijken. Zelf zou ik als boer het niet prettig vinden om mijn boerderij te moeten verlaten, maar als stadsmens zijn goede elektriciteiten voorzieningen en wegen natuurlijk ook heel belangrijk. En peinzend rijden we verder door dorpjes waar boven de Tibetaanse huizen allemaal elektriciteitskabels hangen.

Voordat we het Yamdrok meer aandoen passeren we eerst de Kharola gletsjer. Deze voorziet Yamdrok meer van al haar water. Het is hier boven redelijk koud en sneeuw ligt dan ook her en der verspreid. Er zijn veel toeristen op de been om de bron van het heilige meer te aanschouwen. Dit trekt ook veel profiteurs die even snel een slaatje willen slaan. Er wordt door de lokale (kleurrijk aangeklede) bevolking frequent gevraagd om een foto te maken. Hierna wordt echter ook een bedrag gevraagd voor de foto die zij zelf hebben aangeboden. Ik geef een keer 5 yuan, maar daarna is het genoeg geweest. Ik hou niet van dergelijke poppenkasten. Het geheel (afgezonderd de bedelende vrouwen met kinderen) is echter weer een hoogtepunt van de reis (de zoveelste van deze trip). Ik hoop echter dat de fotos die ik neem met mijn analoge camera lukken. Sinds Qomolangma doet hij nog steeds raar.
Murat gooit nog even een sneeuwbal tegen mijn hoofd. Ik ben eigenlijk beetje pissed omdat het best hard aankwam. Maar ik mag eigenlijk niet klagen omdat ik de eerste sneeuwbal had gegooid. Ik heb nog wel een beetje een gonzend hoofd maar dat trekt snel weg na de lunch. Verder rijdend komen we uiteindelijk bij Yamdrok meer aan. Het is inderdaad een prachtig kolossaal meertje. De kleur is ongelofelijk blauw en zowel Murat als ik geloven in eerste instantie Cungbo niet als hij verteld dat het meer dieper is dan 60m. Het lijkt immers zo kalm. Even later stoppen we ook om even mooie fotos te maken. Dit valt echter tezamen met een heftige regenbui. Murat gaat snel de auto weer in, maar ik kan het niet weer staan om toch even snel wat foto`s te maken.

Hierna vertrekken we richting Lhasa. Omdat het meer zich op een grote hoogte moeten we eerst een lange bergpas af voordat we in de vallei van Lhasa aankomen. Hierna is het echter smooth sailing. Het valt ons beide op dat dit vallei barst van de bomen en het groen. Ondanks dat we toch redelijk wat vegetatie onderweg zijn tegen gekomen is het opmerkelijk dat hier wel veel bomen groeien. Dit komt natuurlijk omdat Lhasa een stuk lager ligt dan de rest van het Tibetaans Plateau. En zo komen we eindelijk (na meer dan 3 weken terug in het instituut in Lhasa). We krijgen een kamer toebedeeld op de 3de verdieping. Het valt me nu erg op dat het beklimmen van deze trappen me minder zwaar valt dan 3 weken geleden.

Na een twee uurtjes rust te hebben gehad worden we uitgenodigd om te gaan eten. Tussen de andere gasten bevindt zich ook twee bekenden. De eerste bekende is Zhukun Zhu die ons heel erg geholpen heeft om de permits te bemachtigen, de tweede is Pukar Amatya, een oud student van ITC. Het blijkt dat Pukar mijn blog regelmatig volgt en dat hij zelf ook naar Qomolangma is geweest (terwijl wij in Shiquanhe waren). Aan de ene kant is het leuk om zo met hem ook ervaringen uit te wisselen, aan de andere kant is het best een verrassing dat er toch een hoop mensen mijn blog aan het volgen zijn. (Ik hoop dat ik jullie niet teveel teleurstel met mijn schrijfkunsten).

Na de kennismaking worden we richting opnieuw een islamitische grill gebracht. Er is blijkbaar geen reservering gemaakt voor het aantal personen waaruit de groep zich bevindt. De eigenaren van het restaurant beslissen dan ook om snel even de ‘VIP’ room klaar te maken. Eerst moet echter het gangetje naar de VIP room worden vrijgemaakt. En juist als de weg vrij is gemaakt wordt er vanaf begane grond geroepen dat er een tafel is vrij gemaakt. Buiten het restaurant zijn ze juist op dat moment bezig om de elektriciteitskabels te reangeren. Ik voorzie een stroomstoring (en een gefrituurde PTT man) die nooit komt.
Tijdens het eten wordt het oude spelletje gespeeld wie er het eerste dronken gevoerd kan worden. Dit blijkt een gast te zijn aan de andere tafel, want plots staat deze in zijn blote bast ‘op de tafel te dansen’. Gelukkig gaat het bij onze tafel niet zo ver. Maar aangeschoten worden onze gastheren wel. In elk geval is het weer een prima sfeertje aan de tafel en op de weg terug. Morgen is een kleine rust dag omdat de Toyota in de revisie moet (de deuren sluiten niet meer zoals ze moeten en de achteruitkijkspiegel is los getrild). Cungbo stelt voor om morgen even Lhasa down Town te bekijken. Ik heb hierop geen bezwaren. Einde van Dag 23.

English version

Again a travelling day. For this first time this journey I am playing my favorite Chinese travelling music: the soundtrack of the short series ‘Children of Dune’ (Summon the Worms by Brian Tyler). This music was used by the Dutch television show ‘Peking Express’ (a hitchhiking reality show from Moscow to Beijing). When I was watching this show in the Netherlands with my friend Ivo, I always wondered if I would make a trip like this. The journey that Murat and I are now making provides me with the same feeling I had back then. The rest of my playlist consists of (among others), ‘Sometimes I have a good feeling’ (flowrider), ‘What a wonderful world’ (Louis Armstrong) and of course the soundtrack of ‘Seven years in Tibet’. Excellent movie to support the beautiful scenery
After having left Shingatse we travel through a different route to Lhasa. Cungbo want to show us another holy lake. There are in total three holy lakes in Tibet, Mapam Yum Co, Yankmok and Namco. The first we have already seen on our way to Shiquanhe while Namco lake it too far a detour for us. (Fortunately Xuelong Chen has during his research made a lot of pictures). To get to Yamdrok Lake we have to first climb to higher altitudes.

On our trip to this lake we first encounter another lake. This is Manla Lake and it was created when the Chinese build a large dam to be used for generating electricity. The mountains that surround this artificial lake are covered in snow. In the middle of the lake a lonely small house is located on a small island. We are told that many farmers had to be relocated when the dam was constructed. On the one had is provides us with a beautiful picture, on the other hand it gives me mixed feelings. In the whole of Tibet is clearly observable the amount of work the Chinese put in the cities and the infrastructure. The roads we are driving on are recently made and of excellent quality. Together with the many gas stations the transport in Tibet has greatly been improved. In addition we also have seen the many works on the train tracks. I don`t know how the Tibetan people look at these developments and the relocation of their farms. I myself would (as a farmer) not be very enthusiastic about the relocation, but (as a city person) would enjoy the good roads and the electricity. When we continue are journey I see Tibetan villages with electric cables providing the needed electricity.

Before we reach Yamdrok Lake we first have to pass the Kharola Glacier. This glacier provides Yamdrok with all of her water. Many tourists come here to see the source of this lake. This of course gives rise to a lot of people trying to sell one thing of the other. The (colored dressed) local people continuously ask to make pictures of them. However after the photo has been taken they ask money for that image. I get persuaded to give once a 5 Yuan bill but afterwards I refuse to pay for any of the pictures. I really don`t like these kinds of charades. Also my analogue camera is still acting up (since Qomolangma) and I hope that the pictures I take are not ruined.

Murat throws a snowball against my head. I am kind of pissed off as the impact was quite hard. I however should not really complain as I threw the first one. I am left with a pounding head, but this soon disappears over lunch. When we drive further we finally reach the holy lake. It is indeed a beautiful sight. The color is of an incredible blue and both Murat and I refuse (in the beginning) to believe Cungbo when he tells us that the lake is more than 60 meters deep. Somewhat later we stop for photos. This however coincides with some heavy rainfall. Murat quickly retreats to the safety of the car, but I cannot resist and make some pictures.

The road from this lake to Lhasa is a steeply descending mountain pass. The lake is at a much higher altitude than the valley that Lhasa is located in. It strikes us that this valley is much greener than anything we have encountered so far. Most peculiar is the fact that there are many trees here. This is of course because Lhasa is much lower than the rest of the Tibetan Plateau. And so we finally arrive (after more than 3 weeks) back at the institute in Lhasa. We get assigned a room on the third floor. I notice that the climbing of these stairs is much easier than three weeks ago.

After having had two hours of rest we are invited to go for dinner. Between the guests there are two people that we both know well. The first is Zhukun Zhu who has helped as tremendously getting our permit; the second one is Pukar Amatya, an old student of ITC. Pukar tells me that he has been following my blog with great interest and that he also travelled to Qomolangma (he was there while we were in Shiquanhe). On the one hand it is pleasant to exchange experiences; while on the other hand it is quite a surprise how many people are following my blog (I hope that I am not disappointing you with my writing skills).

After the introduction we again go to an Islamic grill. Apparently they forgot to make an appointment. Our group consists of the considerable number of 9 persons. The owners of the restaurant in response decide to open up the VIP room. First however the corridor leading to the VIP room has to be cleared. And just when they finished doing this, we get a call from downstairs that another regular table has been made available. At the same time some guys are working on the electric cables outside of the restaurant. I am foreseeing a power shortage (and a deep fried electrician). Fortunately both do not show up.

During the dinner our hosts our again trying to get us wasted with beer. Instead our hosts only succeed in getting more drunk themselves. In any case the atmosphere on our table is again fulfilling every need of companionship we have. Tomorrow is a small resting day, as our Toyota needs to get its doors fixed and its rear viewing mirror secured (it has been shaken lose). Cungbo proposes to go downtown for some sightseeing. I have no objections. End of Day 23.