First week in London

Verblijf in Londen
Al een week in Londen aan de slag. Het lijkt op de dag van gisteren dat ik met de trein richting Londen vertrok. Misschien ook wel omdat de aanloop naar het geheel zo hectisch was, en dat als je er dan daadwerkelijk bent verrast wordt hoe normaal het eigenlijk wel niet is. Natuurlijk heb ik de afgelopen week wel een paar up en downs gehad, maar zo chaotisch als de week er voor was het natuurlijk niet.
Eerst, alles uitzoeken wat er allemaal wel en niet moet worden geregeld i.v.m. kinderbijdrage, kinderopvang toeslag, pensioen en health Insurance. Hier in een latere hoofdstuk misschien meer over. Daarna natuurlijk het gehele appartement leeg halen en in een opslag unit plaatsen. Londen is namelijk zo duur dat het op 1 salaris niet te betalen is om een geheel gezin te onderhouden. Het is geen mogelijkheid om twee huishoudens (dus 1 in Enschede en 1 in Londen) te hebben gezien alle extra kosten die daarmee gepaard gaan. Gelukkig hebben de lieve ouders van Ingrid hier een oplossing voor gegeven door bed en onderhoud aan te bieden aan Ingrid en Daniel voor de tijd dat ik in Londen zit.

Dit maakt het allemaal wat schappelijker, maar neemt niet weg dat Londen nog steeds een dure stad is. Een kamer in een dormitory van pak en beet 15 m2 is al gauw 220 pond… per week… Dat betekent dus op maand basis ongeveer 900 pond, of wel 1200 euro. Niet iets wat je even in je binnenzak hebt zitten. In een dergelijke appartement is het natuurlijk ook moeilijker om Ingrid en Daniel regelmatig over te hebben. Gelukkig is hier (i.e.g. tijdelijk) een oplossing voor gegeven door de ouders van Nick. Ik mag voor een schappelijk bedrag in hun tweede appartement wonen. Deze was eerst vergeven aan de zus van Nick maar aangezien zij uit zijn getrokken en de nieuwe huurders nog niet, hebben ze hem voor een prima prijs aan mij gegeven. De woning is vlak bij Londen Bridge en Tower Bridge dus echt Down Town.

Ik heb op woensdag natuurlijk wel een rondje hardgelopen en dat je dan plots oog in oog staat bij de verlichte Tower Bridge is natuurlijk wel heel gaaf. Maar afgezien daarvan ben ik de afgelopen week eigenlijk te druk geweest om (naast mijn wandel richting de metro) nog maar iets te zien van de omgeving. Misschien moet ik maar wat extra tijd nemen om van deze tijd ook wat te genieten. Ik ben immers als eerste op kantoor en ben (zoals gebruikelijk) een van de laatste die weer vertrekt. Dit lijkt misschien wat streberig maar geloof me dat dit echt niet zo is.
De meeste mensen op kantoor komen pas rond 10.00 lokale tijd op werk, en sommige vertrekken dan ook al weer voor 5 uur. Dit allemaal om de Londen file te ontlopen (of je nu met de trein, bus, metro, auto gaat.. overal is het dan druk). Dus dat deze personen wat later komen wordt heel normaal gevonden (immers, in de trein kan je ook rustig nog wat lezen). Dat ik zelf zo vroeg arriveer en laat vertrek heeft misschien ook te maken dat ik nog iets via Nederlandse tijd leef (dus waar Londen tijd 8.00 aangeeft, daar is het in Nederland al 9.00). Gezien het feit dat ik de laatste paar maanden rond 7.00 Nederlandse tijd werk wakker gemaakt door Daniel, dan snap je misschien waarom ik zo vroeg start. Daarbij merk ik ook dat ik gewoon wil werken. Ik heb de afgelopen maanden erg op mijn gat gezeten. Tja, brieven schrijven en solliciteren is wel leuk, maar het is geen 40urige werk week. Dat ik dus eindelijk weer aan de slag kan/mag, is dan ook een hele opluchting.

Het is op werk echter nog wel even uitzoeken hoe alles gaat. Met van die laat komende mensen is er van een 10.30 en 15.30 koffie pauze niet veel te merken. Ook of er samen wordt geluncht is mij nog niet helemaal duidelijk. De eerste dag hebben we met de hele senior staf samen geluncht in houseman restaurant. Dit is voor mij de eerste keer dat ik in een ‘kantine’ kom waar geen studenten zijn toegestaan. Ik voelde me daarom een beetje zoals in de film ‘A Beautifull Mind’, samen met allemaal andere professoren (en mogelijke laureaten). Naast deze lunch heb ik nog wat met andere postdocs geluncht, dus uit eindelijk komt alles wel op zijn plek terecht. Al is mijn contract nog steeds niet klaar, en heb ik zelf geen sleutel tot mijn kantoor.

Het is dus voor mij dus eerst wachten op mijn eerste collega die wel een sleutel heeft. Ik zit met 6 andere postdocs op 1 kamer: Stewart uit Australië, Chunming uit China, Andy uit Engeland (de enige brit in onze kamer), Jose uit Spanje en Kim uit België, en Martin uit Nederland. Martin is ook net begonnen met zijn postdoc en is zelf ook opzoek naar een appartement. Natuurlijk is het dan handig als we misschien iets samen kunnen vinden, denk aan Joey en Chandler in Friends. Het is in elk geval een prima kerel, iets wat wel handig zou zijn mocht het er eindelijk van komen. Het zou namelijk betekenen dat we net een prijsklasse hoger zouden kunnen zoeken, waarbij dan de appartementen wel weer mooier en beter onderhouden zijn. Ik zou dan in eerste instantie de master bedroom krijgen aangezien Ingrid nog wel een aantal keer zal overkomen met Daniel. En dit is broodnodig ook. Ik mis namelijk mijn prachtige vrouw en mijn lieve zoontje nu al heel erg veel.

De laatste maanden heb ik natuurlijk zowat dagelijks voor Daniel gezorgd. Mijn lieve kleine rakker heeft in die tijd leren lopen, rennen, vallen, opstaan, en is net begonnen met praten. Naast Papa, Mama, boom, kan de grote kerel nu ook al ‘Almelo’ zeggen; compleet Twents accent. Dat ik van bijna een voltijds verzorging naar een ‘once per two/three weeks’ bezoek ga, valt mij zeer zwaar. Dit komt niet in de laatste plaats ook omdat ik het appartement waar hij is opgegroeid (en ik Ingrid heb leren kennen, trouwen), moet verlaten zonder dat ik weet waar wij hierna gaan wonen. In het kort, de herinneringen die ik achter laat zijn er veel, maar hiervoor komt in eerste instantie niet veel in de plaats. Het verdriet dat dat brengt (vooral bij het verhuizen zelf) heeft gezorgd dat ik ook een groot aantal tranen heb moeten laten. Gelukkig zijn Ingrid en ik al aan het plannen wanneer zij naar Londen kom en ik even terug in Nederland ben. Om de sprong in het diepe allemaal nog wat rustiger te laten verlopen is het dan ook handig dat ik afgelopen weekend al weer even terug ben gegaan naar Nederland. Pap en Mam hadden een feest omdat ze allebei 70 waren geworden. In eerste instantie was ik van mening dat meteen terugkeren na 1 week iets teveel van het goede was. Echter na er nog een keer goed over nagedacht te hebben (zo`n feest is toch maar eens per keer) had ik besloten om toch even een last minute te boeken (geholpen door een financiële bijdrage van mijn geweldige familie).

Ik had echter wel de verkeerde vluchthaven geboekt. In plaats van Londen Gatwick of Londen City (of zelfs Londen Heathrow), heb ik een EASYJET vlucht geboekt via Londen Southend. Dit ligt echter niet in Londen zelf, maar aan de monding van de Thames, m.a.w. halverwege een vliegreis naar Amsterdam. Het kost dan ook eerst een uur om met de trein van Liverpool Street naar het vliegveld te komen. Dit is langer dan de vlucht naar Amsterdam! Dat de trip echter nog langer zal blijken kan ik dan echter nog niet bevatten.

Uit het vliegtuig uitgestapt ren ik naar de douane en zie tot mijn schrik dat er 2 grote rijen staan. De rij voor de ‘selfservice’ automaat is korter en deze kies ik dan ook. Blijkt echter dat de selfservice alleen werkt met passporten. Terwijl mijn ID kaart wel de juiste biometrische gegevens bezit, kan ik dus niet via de selfservice in Nederland komen. Dus opnieuw aansluiten bij de andere lange rij voor de ouderwetse douane beambte. Dit geheel kost mij zo`n 20 minuten, en natuurlijk haal je dan de rechtstreekse trein naar Enschede niet. Na een verkeerde trein gepakt te hebben naar Amersfoort (de trein naar Groningen stopt niet meer aldaar, en na een omrit van de trein via Zwolle (omdat er een ongeluk in Apeldoorn was gebeurt) kom ik pas om half 2 in Enschede aan. Niet een tijd om Ingrid even te bellen dat ze me moet komen ophalen. Uiteindelijk dan aangekomen (en 10 euro armer voor de taxi), kruip ik lekker bij mijn schat in bed om s’ochtends vroeg Daniel weer uit bed te halen. Dit voelt in elk geval niet alsof ik een week ben weggeweest!


English version
Already a week in London. It seems like only yesterday that I took the train to London. Maybe also because the run-up to the whole thing was so hectic, and finally discover that when you are here working how normal everything actually is. Of course I did last week have a few ups and downs emotionally, but as chaotic as the week before, it was not.

In anticipation to this adventure I first had to figure out what must be arranged for child-contribution, children’s allowance, pension and health insurance. I might actually speak on this a bit more in a later chapter, as this particular part of the story is not finished yet. Afterwards, of course my whole apartment needed to emptied and placed in a storage unit, as both Ingrid and I were moving out. London is so expensive that it with my salary alone we cannot support our entire family. Also it is not possible to have two homes (one in Enschede and one in London) due to all the extra costs that this requires. Fortunately, the dear parents of Ingrid provided a solution by offering ‘bed and breakfast’ to Ingrid and Daniel for the time I'm in London.

This facilitates a lot, but that does not mean that London is still a cheap city. A room in a dormitory of about 15 m2 costs around 220 pounds ... a week ... That means on a monthly basis about 900 pounds, or up to 1200 euros. Not something you have sitting in your pocket. Also, in such an apartment, I cannot bring Ingrid and Daniel over regularly. Fortunately a (temporary) solution was given by the parents of Nick. I may for a reasonable amount live in their second apartment for the first month. The apartment was previously given to the sister of Nick but since they moved out and new tenants have yet arrived, I have been given the keys to the flat for a good deal. The property is close to London Bridge and Tower Bridge, so really Down Town.

That I was this close became really apparent, when I did my weekly run on Wednesday. I suddenly found myself face to face with a fully illuminated Tower Bridge, which is of course very cool. However, apart from, I actually have been too busy to see anything of the area. Maybe I should take some extra time to also enjoy my stay in this wonderful place. I am the first in the office and I am (as usual) one of the last to leave again. This might seem that I am trying to make a good impression but there is more to this story than that.

Most people in the office come until around 10:00 local time at work, and some leave then again for 5 hours. All this to avoid the London Congestion (whether you take the train, bus, subway, car goes .. everywhere is crowded). It is therefore quite normal that my colleagues come so late to the office (after all, they can also do some calm reading in the train). My early arrival probably originates from the fact that I still live I by Dutch time (i.e. when London time indicates 8.00, it actually is 9:00 in the Netherlands). Considering that I in the last few months Daniel usually woke me up at around 7:00 (Dutch time) you might understand why I start so early. In addition, I also notice that I just want to work. In recent months I have been sitting still. Well I have written many letters and job applications, but it's not a full job with all the discomforts and delights that you feel. That I finally can start working again is therefore, a tremendous relief.

At work however I still need to figure everything out. Because most people come in so late, we don`t have the usual coffee break at 10:30 and 15:30. I don`t even how lunch is performed over here. Only the first day we had lunch together with the entire senior staff in the houseman restaurant. This is my first time in a 'canteen' were no students are allowed. This made me feel like being in the movie 'A Beautifull Mind', along with all other professors (and potential laureates). Apart from this lunch, I have had lunch with some other postdocs, but not at the same time or place. I will probably just have to see how everything will go.
This goes double for the other things at work. My contract is still not ready, and I myself have no key to my office. This means for me so that I have to wait for my first colleague who has a key. Fortunatelly the room has many other people that might open the door. I'm sitting with six other postdocs in one room: Stewart from Australia, Chunming from China, Andy from England (the only brit in our room), Jose from Spain, Kim from Belgium, and Martin from the Netherlands.

Martin has also just started his postdoc and is himself also looking for an apartment. Of course it might be convenient if perhaps we can get something together (like Joey and Chandler in Friends). It helps that he is in general a good guy (how good can you get to know a person in a week), which would be handy if it finally come to living together. The benefit of it, would mean that we could be looking for an apartment in a slightly higher price class. This would mean an apartments with better accommodations, and better maintenance. We have agreed that at first I would get the master bedroom as Ingrid still going to visit me sometime with Daniel. Oh, I miss my beautiful wife and my dear son already very much.

In recent months, I have of course almost daily, cared for Daniel. My dear little scamp has learned to walk, run, fall, get up in that time and he has just started talking. Besides ‘Papa’, ’Mama’, ‘tree’, my big baby can now speak all 'Almelo'; complete Twents dialect. I notice I am really feeling the emotional strain, as the nearly full-time care is suddenly replaced with a once every two / three weeks' visit. In addition I feel sad, because I the apartment where he grew up (and I met Ingrid, married), had to leave without knowing where to live after that. In short, the memories I leave are many and I don`t know what I will get in return. The sadness that brings this (especially with the move itself) has resulted that I have shed many tears these last couple of weeks. Fortunately, Ingrid and I are already planning when they come to London and I go back in the Netherlands, which gives me something to look forward to.
This was further facilitated because I visited the Netherlands this weekend already. My Mom and Dad threw a party because they both turned 70. At first I felt that an coming back after one week might be too much of a good thing. However, after thinking on it for a time (such a party's is only per 5 years), I decided just to book a last minute (helped by a financial contribution from my great family). While a good choice in the end (I so enjoyed the party), I did however, made the wrong choice in terms of flights. Instead of London Gatwick or London City (or even London Heathrow), I booked an EASYJET flight from London Southend. This airport is not in London itself, but at the mouth of the Thames, ie halfway to Amsterdam already. It takes an hour to reach by train from Liverpool Street, which is longer than the flight to Amsterdam! That the trip turned to be even much longer than planned was also a shock for me.

When I disembarked from the plane I ran to the customs, only to see (to my horror) that there are two incredibly long queues. The queue for the self-service ticket vending machine is shorter and consequently I choose this one. It however finally turned out that the self-service only works with passports. While my ID card contains all the correct biometrics, I cannot use it to get into the Netherlands. This means that I have to join the other long queue for the regular customs officer. This debale costs me 20 minutes, and of course I therefore miss the train to Enschede by 2 minutes. In addition I find myself later in the wrong train (the train to Groningen does not stop in Amersfoort), and after a detour by train via Zwolle (because of an in Apeldoorn) I arrive in Enschede half past one. Of course this is not a time to call Ingrid in order to pick me up. Eventually I arrive 1.45 at the door of Ingrid’s parents and I crawl in bed next to my lovely, only to be awoken early in the morning to get Daniel out of bed. At least this does not feel like I've been away for a week!