Day 24

Vandaag hebben we een vrije dag in Lhasa. We hadden er op gerekend vandaag direct door te gaan naar Naqu maar we hebben onze plannen moeten bijwerken. De Toyota heeft namelijk zo`n afstraffing gehad de afgelopen weken dat hij vandaag even snel in de revisie moet. De achteruitkijk spiegel hangt los aan een draadje en ook de deuren zijn niet meer goed bevestigd aan de rest van de auto. Aangezien we in Naqu ook weer offroad moeten gaan is het dus verstandig dit te doen met een auto die we compleet kunnen vertrouwen

Shue zet ons daarom ook af in het centrum van Lhasa en gaat zelf naar de garage. Dit geeft ons natuurlijk genoeg tijd om Lhasa even goed te verkennen. De planning is om eerst rond te lopen in het oude centrum en daarna Potala palace te bezoeken. Wat meteen op valt aan het centrum is dat er heel erg veel pelgrims rond lopen. Zij belijden hun geloof door elke meter op de grond te ‘vallen’ onder het uitroepen van gebeden. Met dit ritueel beginnen ze al op lange afstanden van Lhasa. Voor sommige is het dan ook een reis van enkele maanden/jaren. Dit is af te zien aan hun kleren die helemaal vies zijn. Ook hebben we natuurlijk geen geld kunnen verdienen in de tussentijd. Ik zie dan ook geregeld andere mensen hen wat geld toestoppen zodat ze de laatste 1000 meter ook goed doorkunnen komen. Want ondanks dat de centrale Johkang tempel waar ze op weg naar zijn recht voor hen ligt moeten ze eerst nog een rondje rond de ‘kerk’ belijden. Wij volgen de zelfde route.

Het oude centrum heeft een zeer vriendelijke uitstraling. Elk huis is kleurig versierd met tekeningen op de deurposten en de ramen. Dit maakt dat hier rondlopen veel anders is dan in het nieuwere stads gedeelte. Links en rechts worden we ingehaald door Lama`s en andere toeristen. Ik heb liever dat we een rustig tempo aanhouden zodat we de atmosfeer goed kunnen opzuigen. Om ons wat te verdiepen in de geschiedenis gaan we ook even het oude ‘parlement’ van Tibet binnen. Dit is omgebouwd tot een museum. Hierin wordt de geschiedenis van 1900 en eerder tentoon gespreid. Het is echter allemaal in het chinees en Tibetaans. Voor ons blijft het dan ook bij gewoon plaatjes kijken. Er zijn ook een aantal vertrekken ingericht zoals er vroeger geregeerd worden. Dit is wat duidelijker voor ons te begrijpen.

Nadat het regeringsgebouw zie ik een klein hondje wegsluipen. Het heeft veel weg van een Lapso Lhasa. Misschien is het wel een ver neefje/nichtje van Guusje (de hond van Ludwig en Ine). Wat dichterbij gekomen lijkt het hondje iets minder op Guusje. Maar toch neem ik snel even een fotootje. In allerijl loop ik bijna een stupa voorbij aan de rechterkant. Gelukkig heb ik het snel door, want je zou dit niet moeten doen. De stoet van pelgrims wordt dikker ondanks dat het nog steeds regent. Tijdens het wandelen, zien we ook meerdere kleine tempeltjes met gebedswielen die geen moment rust krijgen. Ik snap nu precies waarom de Tibetanen Lhasa een heilige stad noemen. Overal wordt je hieraan herinnerd met stupa`s, tempels en tekeningen aan de muur.

En dan heb je natuurlijk ook nog even verderop het machtige Potala Palace. Dit is het winter paleis van de Dalai Lama en torent hoog boven alles uit. Het schijnt dat dit machtige bouwwerk lange tijd het hoogste gebouw ter wereld was toen er nog geen wolkenkrabbers waren uitgevonden. Een ander feit waar we met onze neus op gedrukt worden is dat we op dit moment niet naar binnen kunnen. Het aantal bezoekers per dag is gelimiteerd op 3000 personen! Om dus een van deze personen te zijn moet je de dag van tevoren reserveren bij een reisorganisatie. Echter omdat Murat en Ik buitenlanders zijn is dit ook niet mogelijk. De enige optie die dan overblijft, is heel vroeg bij het ticketoffice te gaan staan om een kaartje voor de volgende dag te krijgen. Dit is uiteraard een kleine tegenslag, maar niet genoeg om mijn hoop te doen stillen. Immers als we terug komen uit Naqu hebben we (hopelijk) toch nog wat dagen over. Ik ben best bereid wat vroeger op te staan om een kaartje te bemachtigen. De strijd is nog niet over.

Om toch nog wat te doen te hebben gaan Murat en Ik nog even opzoek naar wat souvenirtjes. Murat is opzoek naar een robot voor Kayra en een mooie verrassing voor Gulden. Ik ben zelf natuurlijk ook opzoek naar een mooi cadeautje voor Ingrid. Ondanks dat er best wat warenhuizen zijn wij beiden er nog niet in geslaagd om dat ene speciale te vinden. In Beijing is gelukkig de keuze groter en hebben we ook nog wat tijd.

Om de dag dan toch een beetje speciaal af te sluiten gaan we naar een coffeeshop. Nee, geen tent waar ze hallucinerende kruiden verkopen, maar gewoon een restaurant zich gespecialiseerd in koffie. Wij beiden hebben al een hele lange tijd geen koffie gehad en verheugen ons er beide op voor. Uit de vele keuzes die we kunnen maken kiezen we een Braziliaanse berg koffie. Even later wordt er een diabolische contraption aan onze tafel gebracht. Murat, Ik en Cungbo bekijken het nader om te zien hoe we de koffie eruit kunnen krijgen. Er zit een kraantje op maar deze doet helemaal niets. Het kan toch niet zijn dat we wel een pooltafel in elkaar kunnen zetten maar door een koffiezet apparaat worden verslagen? Echter, na enkele kleine 5 minuten geven we het op en vragen we (beschaamd) om hulp. De fout die we hadden gemaakt is dat er een klein ventieltje boven op het kannetje zit. Deze stond helemaal dicht gedraaid waardoor er geen lucht in het kannetje kon stromen. Ik had al geprobeerd deze open te draaien, maar hij zat potdicht. Onze ober gebruikt echter meer kracht dan ik had gedurfd en meteen stroomt het zwarte goud eruit.

De koffie is niet heel erg sterk, maar dit wordt goed gemaakt door een heerlijke romigheid. Al snel zijn onze kopjes op en vragen we om een refill. Na deze inspanningen kunnen we trouwens ook eindelijk een beetje rondom ons heen kunnen kijken. De ruimte waarin we zitten lijkt het meeste op een Engelse ‘gentleman’ club. Dan bedoel ik natuurlijk niet een strip tent, maar een club waar alleen mannen zijn toegestaan. De fauteuils zitten heerlijk en de koffie smaakt geweldig. Even later komt Shue ook langs en drinken we gemoedelijk met zijn allen onze kopjes leeg. Ik ben door de warmte die in de ruimte hing een beetje in slaap gedommeld. Waarschijnlijk bega ik ook geen hele grote blunder.

Deze blunder wordt pas aan mij duidelijk als we al 10minuten vertrokken zijn vanaf de koffiebar. Tot mijn grote schrik ben ik mijn camera vergeten. Ik check snel even of ik niet deze in de kofferbak had gelegd, maar tevergeefs. En zo racen we snel terug naar het restaurant. Ik voel me gerustgesteld omdat de tent er zo chique uitzag, maar natuurlijk is dat maar een deel van de emoties die ik nu heb. Niet alleen mijn camera zat in de tas, maar ook de meeste van mijn filmpjes (waaronder die van de Mount Everest). Ik ben dan ook erg blij dat als ik aankom de manager mij me te gemoedkomt lopen met mijn tas. Snel even checken of alles er nog in zit en daarna terug naar het instituut. Einde van dag 24

English version

Today our first free day in Lhasa! We had planned that we would continue our journey to Naqu this morning but we have had to change that itinerary. The Toyota has suffered such beatings during the last couple of weeks that it has to be repaired. The rearview mirror is hanging by a thread to the ceiling and the doors are no longer securely fastened to the rest of the car. This has to be done before our journey continues as in Naqu we again have to go offroad.

Shue drops us of in the center and continues himself to the garage. This gives us plenty of opportunity to explore Lhasa. The idea is to first walk around the old center and then head to Potala palace. Immediately the amount of pilgrims is apparent. They are clearly distinct from the other people in the center by the way of their ‘walking’. Every other meter they fall to the ground with load exclamation of prayers. This ritual of theirs starts already at long distances away from Lhasa. For some the journey to here takes months/years. Therefore the clothes that they are wearing are quite filthy. Also while in this pilgrimage they cannot earn any money. I see on several occasions other people providing them generously with some Yuan. The finishing line (Johkang tempel) for them is still 1000meters away. Despite that the temple is right in front of them they still need to go around the city center praying. We follow the same route.

The old center has a calm atmosphere to it. Each house is lavishly decorated with drawings on the doors and windows. The difference between here and the new city parts cannot be clearer. We are overtaken (left and right) by Lama`s and other tourists. No matter! I prefer the slow walk to breath in the atmosphere here. In order to get us more acquainted with eh history of Tibet we enter the old parliament building. This has been converted into a museum depicting the history of before 1900. All paintings and texts are however in Chinese and Tibetan. Murat and I are therefore limited in our investigation to only watch the images. Also some of the rooms have been decorated to resemble old times. This makes it a bit clearer for us.

After exiting the building I see a small dog sneaking away. It looks a lot like a Lapso Lhasa. Perhaps it is a distant cousin of Guusje (the dog of Ludwig and Ine). When I get a bit closer the dog looks a bit less than Guusje. I still take a picture such in case. In this pursuit, I almost pass a stupa of the right side. This of course one should not do and I quickly turn around to pass it on the left hand side. During our walk we see many small temples with prayer wheels, that are kept turning by the continuous stream of pilgrims (despite the continuing rain). I know understand why Tibetans call Lhasa a holy city, with all the stupa’s temples and drawings on the wall

In addition to this colorful decorations the mighty Potala Palace is also very close. This is the winter palace of the Dalai Lama and rises high above everything. This mighty structure used to be the tallest building in the world before skyscrapers were built. Another fact that is made clear to us is that we cannot enter at this moment. The number of visitors is limited to 3000 persons per day! To be one of these lucky ‘few’ reservations need to be made a day in advance. However because Murat and I are both foreigners we cannot do this through a booking agency, but need to go personally to the ticket office at a very early time. This is of course a minor setback but not to still my enthusiasm. When we get back from Naqu we have (hopefully) more than enough time left.

In order to pass the time Murat and I start a souvenir hunt. Murat is searching for a robot for Kayra and a beautiful surprise for Gulden. I myself am searching for a good present for Ingrid. Despite the size of the warehouses we cannot find something special for our wife’s. In Beijing we fortunately have also a bit of time a much bigger choice.

To end the day not in a bad mood we go to a coffee-shop. This is not a place in which you can buy drugs but is simply a place specializing in coffee. We have not had a proper cup in quite some time and looking forward to the taste of it. Out of the many choices we go for the Brazilian Mountain coffee. Somewhat later a diabolical contraption is brought to our table. Murat, Cungbo and I investigate how to get the coffee out of this machine. There is a tap on it which fails to produce the black gold. While we easily put together the pool table this machine has us baffled. After 5 minute we give up and (shamed) ask for help. The mistake we made is that we did not open the valve on the top of the pot. This was completely closed and therefore limiting the air to enter the container. I had tried to open it, but it was completely shut. Our waiter however uses more force that I dared to do (without breaking the device). Immediately the black gold comes pouring out.

The coffee is not strong, but has a delicious creaminess to it. We quickly empty our cups and ask for a refill. After our intentions on opening the cup I finally look around the room to discover that we are in a sort of English ‘gentleman’ club (a man`s only club). The chairs are very comfortable and the coffee is delicious. And because of the lingering heat in the place I am about to make another stupid mistake.

I discover the error of my ways 10 minutes after we have left the coffee-bar. I am completely startled with myself to discover that I have left my camera. I quickly check if I did not put the bag in the trunk of the car, but to no avail. And so we race back to the restaurant. I am a bit assured but the classiness of the restaurant, but also am very worried. Not only my camera was in the bag, it also contained many of my films (including those of the Mount Everest). I therefore am very happy when the manager of the bar meets me in the hallway with my bag. I quickly check if all the contents are still there and head back to the institute. End of Day 24.