Day 15

Na een aantal dagen vroeg te hebben opgestaan om snel on route te zijn is het wel eens fijn als je net een half uurtje kan slapen. Mochten we toch beslissen vroeger op te willen staan, dan moeten we nog steeds wachten op het ontbijt dat pas om 9 uur geserveerd wordt. Hierna gaan we op weg om de data van de verschillende bodemvocht sensoren uit te lezen. Vandaag willen we in totaal 8 lokaties afgaan om de data van de loggers af te halen.

Hier is echter wel wat voorbereiding voor nodig. De loggers en sensoren zijn namelijk ingegraven. Dit om diefstal/beschadiging van de loggers te voorkomen. Om de loggers dan toch terug te vinden zijn de GPS coordinaten van de loggers opgeschreven en heeft Rogier een aantal stenen op elkaar gezet als markering. Echter GPS is natuurlijk niet 100% nauwkeurig, en stenen kunnen verplaats worden of weg worden geblazen. Vandaar dat we ook een metaal detector mee hebben als we het echt niet meer kunnen vinden.

Het tweede probleem met het vinden van de loggers is dat deze verspreid zijn over een gebied met een lengte van 22 km. Dit zou uiteraard geen probleem zijn als we een duidelijke kaart hadden met de verschillende onverharde wegen. Dit bestaat uiteraard hier niet. Er moet dus een andere oplossing gevonden worden. Deze dient zich aan in de vorm van mijn tablet. Ik download hierop de topografische informatie van het gebied en Murat exporteerd ook nog even de locaties die in Google Earth worden weergegeven. Dit blijkt geen overbodige luxe, want ondanks dat onze chauffeur de omgeving wel een beetje kent (hij is de zelfde chauffeur als die Rogier, Harmke en BinBin heeft gereden), is hij de specifieke locatie van de instrumenten vergeten. Daarbij komt dat in de tussentijd er ook gebouwd is in de omgeving…. Iets dat ons even verder op in problemen zal brengen.

Het idee van deze metingen is het kijken naar lange termijn effecten, en dus moeten de loggers goed worden zijn ingepakt. De eerste laag van veiligheid is een plastic zak die met tape is afgesloten. Dit is natuurlijk om vocht te vermijden in de electronica van de logger. Rondom de plastic zak en de logger wordt dan een dikke isolerende foam geplaatst. Dit is uiteraard bedoelt om zware schokken tegen te gaan. Dit alles wordt samen met wat silica opnieuw ingepakt in een plastic zak (opnieuw met tape afgebonden). En als laatste bescherming tegen het geweld dat de natuur hier te bieden heeft wordt het geheel in een tupperware bak geplaatst.

We rijden naar het eerste bodembocht station. Deze is makkelijk gevonden omdat hij naast de grote geasfalteerde weg bevindt. Van de eerste station naar de tweede en derde station is ongeveer een 2.2km en 2.5km richting no-mans land. Ook hier is de locatie snel gevonden en werken alle sensoren naar behoren. Van station 3 naar station 4 komen we echter voor de eerste probleem te staan. Er is namelijk in de tussentijd een groot hek geplaatst. De keuze is ofwel compleet om te rijden, ofwel om verder te rijden en te kijken of het hek niet ergens kapot is. We kiezen voor de tweede optie en komen uiteindelijk bij een gedeelte waar de omheining plat op de grond is. Onze chauffeur weigert echter om hierover heen te rijden omdat het hek met prikkeldraad is doorweven. De oplossing is uiteindelijk om onder het prikkeldraad een geul te graven, en dat gedeelte van het hek te begraven. Ik voel me een beetje als in een aflevering van Wie is de Mol, maar gelukkig is de saboteur thuis gebleven. Of toch niet?

Want na de oversteek over het prikkeldraad komen we bij station 4 aan. Het eerste wat opvalt is dat er een huisje staat die op de fotos van rogier nog niet stond. Met de gps in de hand gaan we op zoek naar de juiste locatie van de logger. Aldaar aangekomen is er echter geen stapeltje stenen die de echte locatie van de instrumenten verklapt. En zo wordt dus opnieuw de metaal detector tevoorschijn gehaald. Ik slenter een beetje rond om tussen de puin die op de grond ligt tot een vreselijke ontdekking te komen. Er ligt namelijk daar een dekseltje van een tupperware bakje (compleet met nederlandse etiket en al). Na veel zoeken komen we ook het restant van het tupperware bakje tegen, in kleine stukjes. De conclusie is simpel, tijdens het aanleggen van het huisje (waar zich een put in bevindt) hebben we de gehele grond daar overhoop gehaald, en zo dus het bodemvocht station vernietigd. We zoeken nog wel even door naar de loggers en sensoren, maar die zijn niet te vinden. Helaas pindakaas dus.

En ons ongeluk duurt voort. Bij bodemvocht station 5 aangekomen blijkt dat van de 5 sensoren er maar 4 werken. We kijken even in de documenten die we bij ons hebben welke sensor we moeten vervangen. En tot onze grote schrik is dat de sensor op 80cm diepte. Nu is 80cm diepte graven in nederland al een lastig karwij, hier is het een veel groter probleem. Vooral omdat de grond hier erg zanderig en droog is. Bij het minste of het gerinkste stroomt de net gemaakte put zich weer vol met zand. Daarbij moet ook worden opgemerkt dat een dergelijk onderzoek vereist dat de bodemeigenschappen niet veranderd moeten worden tijdens het installeren van een sensor. Met andere woorden, elke 10cm opgegraven grond moet apart worden gehouden om zo (na het plaatsen van de sensor) weer terug te worden geplaatst. Dit zorgt ervoor dat het bodemprofiel zo min mogelijk wordt veranderd en de bodemeigenschappen gelijk blijven. Al met al staan we ongeveer anderhalf uur te graven in de brandende zon van Tibet.
Gelukkig blijken de sensoren bij de andere bodemvocht stations het wel goed te doen. Het enige probleem is dat sommige erg lastig te zijn bereiken. De chauffeur moet meerdere malen de vierwiel aandrijving inschakelen omdat de zanderige ondergrond niet echt veel grip geeft. Gelukkig is het niet alleen zand wat te klok slaat. De verandering tussen de ondergronden en vegetatie typen is erg verrassend. Eerst rijden we over een stukje woestijn om daarna mezelf in zuid-afrika op de prairie te wanen. Er komen zelfs wat wilde ezels voorbij gerend. Dit maakt dat al het zware werk toch weer een gevoel van voldoening geeft. Dit was echter pas het begin, morgen en overmorgen moeten we het opnieuw doen. Hopen dat de goden ons dan nog beter zijn gegunt. Einde van Dag 15.

English version



After several days of getting up early (to be on route as soon as possible) it is nice for a change to get up a half hour later. Even if we would decide to get up earlier, we still have to wait until 9 o’clock before breakfast is served. After this we have to get going to read out several soil moisture sensors. Today we want to at least visit 8 sites to retrieve the data of the loggers.

There is however some preparation needed for this. The loggers and sensors have been put underground. This is to reduce theft and damaging of the loggers. In order to still retrieve the loggers the GPS points of the locations have been written down. Additional Rogier also has put some stones together to mark the location. However GPS is of course not 100 % accurate and stones can be removed of blown away. Therefore we also have taken a metal detector with us if we really cannot find the devices.

The second problem in finding the loggers is that they are spread over an area with a total length of 22 km. This of course would be no problem if we had a clear map with all the different gravel roads. This however does not exist. Hence a different solution needs to be investigated. I find this solution in the form of my tablet. On this I download the topographic maps of the area and Murat saves the Google earth images. This makes sure that we can find our way in the maze of the desert. It proves no luxury that we have done this. While our driver knows the area a bit (he is the same driver that drove around Rogier, Harmke en BinBin), he has forgotten the specific locations of the instruments. In addition construction works have been performed, something that will cause us some big problems later.

The idea of the measurements is investigate long term processes, and consequently the loggers need to be carefully packed. The first layer of security is a plastic bag around the logger that is sealed with tape. This is of course to prevent moisture affecting the electronics of the logger. Around this first layer a thick layer of foam is put to reduce the shocks. All of this (together with silica) is again wrapped in a plastic bag and sealed. Finally, to reduce the logger the final protection against the ferocity of the elements.

We drive to the first soil moisture station. This is easily found as it is situated next to the paved road. From the first to the second and third station it is about 2.2 km and 2.5 km in the no-man’s lands direction. Also these locations are easily found and all sensors work perfectly. From station 3 to station 4 we encounter the first problem. A large fence has been placed between our position and the loggers-location. The choice is to travel back and go around the fence or to continue and hope that the fence is broken at a later stage. We choose for the second option and finally arrive a part where the fence is lying flat on the ground. Our driver however refuses to drive over the fence as some barbed wire has been interwoven with the fence. The solution is dig a trench and burry the wire in the trench. I feel like being in an episode of ‘Wie is de Mol’, but fortunately the saboteur has stayed at home. Or has he?
After the crossing of the barbed wire we arrive at station 4. The first thing that strikes as odd is that there is a house which was not there on the photos of Rogier. With the gps we search for the correct location of the logger. However when we have arrived, there is not pile of stones to be found. And so the metal detector is taken out of its box. I wander around to discover between the stones a horrible discovery. There on the ground lays the lid of the Tupperware tray (complete with Dutch label and all). After much searching we find the rest of the tray complete in pieces. The conclusion is simple. When the house was constructed (in which a well is situated) they complete tore up the whole ground and so the soil moisture station was destroyed. We search a bit more for the remains of the logger and the sensors, but to no avail.

And our bad fortune continues. At station number 5 were discover that only 4 out of 5 sensors are working. We check in the documents at what depth sensor number 5 is situated. To our great despair the sensor is buried at 80cm depth. Digging a hole of 80cm in the Netherlands is very tricky; to do it here is more difficult. This is because the soil here is very sandy and dry, causing the hole to fill up at the slightest disturbance. In addition the research that we are doing demands that the soil properties are not changed during the placement of the new sensor. In other words, every 10cm of sand needs to be separated so that after we place the sensors at 80cm depth we can put the soil back the way we excavated it and therefore keeping the soil profile as unchanged as possible. All in all we are digging for about one and a half in the burning sun of Tibet.

Fortunately the sensors at the other soil moisture stations appear to work perfectly. The only problem is that some are very hard to reach. The driver several times has to engage the 4wheel drive as the sandy surface does not prove to have a lot of grip. Sand is however not the only soil type. We encounter deserts and pieces of prairie that resemble mostly South-Africa. This is idea is magnified by the wild donkeys that come running passed. All this makes the heavy work a pleasure to do. This however is only the beginning. Tomorrow and the day after we have to redo all of it at different locations. Let’s hope that the gods are more favorable tomorrow. End of Day 15.