Day 16

Als je op veldwerk gaat heb je altijd wel van die dagen waarin heel weinig lijkt te lukken. Deze zonnige dinsdag was de baaldag voor ons. Het begon allemaal goed. Eerst opstaan na een prima nachtrust en daarna richting ontbijt. Ze hadden zelfs (heel droge) cake, toch wel een lekkernij als je al meer dan twee weken geen gebak hebt gegeten. Daarna op weg om weer een aantal bodemvochtstations te bezoeken en de loggers uit te lezen.
De eerste station die we moeten aandoen bevindt zich echter niet pal naast de weg. We moeten eerst 500 meter de berg opklimmen om bij dit station aan te komen. Gelukkig doen alle instrumenten het nog, anders zouden we nog een keer op en neer moeten gaan om nieuwe sensoren en een schep te halen. Het tweede station blijkt echter onvindbaar. Dit bodemvocht station bevindt zich heel idilisch naast een lievelijk stroompje. Blijkbaar vinden meer mensen dit want links en rechts vinden we overblijfselen van bierflesjes en bbq gebruik. Maar van onze station niet te vinden! Met de metaal detector zoeken we het hele gebied af, maar geen geluk. Het hele gebied is bezaait met ijzer houdende stenen wat onze zoektocht veel moeilijker maakt. Cungbo vertelt ons ook dat indien de lokale Tibetanen onze doos gevonden zouden hebben ze deze in zijn geheel (met alle sensoren) zouden hebben meegenomen. Dit is trouwens niet anders dan ervaringen die we hebben in Afrika, waar alles wat los en vast zit wordt meegenomen. Uiteraard heeft Rogier (om dit voorkomen) de logger diep begraven, maar het is niet ondenkbaar dat het bovenste gedeelte van de grond door een overstroming van de rivier is weggevaagd.
We kunnen echter niets anders doen dan verder trekken om het volgende bodemvocht station te zoeken. Deze en het volgende station zijn aanwezig en makkelijk te vinden. Alleen 1 sensor (van de 10) doet het niet en moet vervangen worden. Gelukkig is deze op 10cm diepte; we hoeven daarom niet erg veel te graven. In de tussentijd krijg ik wel een beetje hoofdpijn. Misschien dat de drukte van gisteren sporen heeft achtergelaten. In elk geval is het een teken aan de wand, van wat komen gaat.
Bodemvocht station 10 is onze achilles hiel van vandaag. Tijdens een eerdere inspectie ronde (een jaar geleden) was dit station niet vindbaar, en we beginnen te begrijpen waarom. Het gebied waarin deze sensoren en logger zich bevinden is heel erg drassig. Als je op de bodemstaat dan golft er een stuk van 1 m2 mee. De bodem is dus heel erg gesatureerd met vocht. Graag zouden we de metingen van de logger hierop willen inspecteren, maar hier toe krijgen we de kans niet.
Op weg naar station 10 begint de bodem letterlijk onder onze voeten (banden) weg te zakken. We reden het ene moment nog overstevige grond en de volgende moment in zeer drassig moerasland. Zelfs de oude truc om de 4wheel aandrijving aan te zetten werkt niet. Hierop springen we snel allemaal uit de auto. Wie weet zakt de auto nog verder en zit je opgesloten in een zinkend schip. Gelukkig loopt het zo`n vaart niet en hebben we meerdere schoppen met ons mee.
Ik probeer disperaat de verschillende aflevering van Parijs-Dakar te herrineren hoe die racecoureurs zo snel mogelijk hun auto uit het zand krijgen. Het eerste wat bij me inschiet is het vrijmaken van de wielen en de grond steviger maken met stenen/hout. Hout hebben we echter niet, en hoewel er wel kiezels te vinden zijn in de omgeving zijn deze niet groter dan mijn handpalm. Eerst maar even beginnen met uitgraven. De eerste schop is een handschep die waarschijnlijk bij aanschaf van de Toyota is geleverd. In principe een prima schop ware het niet dat hij al wat jaartjes (en kilos aarde) gezien heeft. Aan de handvat is iets afgebroken. Dit betekent zoveel dat je bij het minste of het gerinkste je hand openhaalt. De tweede schep hebben we in shiquanhe aangeschaft. Dit is een gewone schop met een steel van hard hout. Hard hout, echt niet… een breuk is snel gemaakt! En zo blijven we over met een halve schep.
Nadat we de wielen hebben bevrijdt proberen voor de eerste keer om de auto vrij te krijgen. Het enige wat we hiermee bewerkstelligen is dat hij nog verder wegzinkt in de moerasgrond. Hierop besluit Cungbo om richting Shiquanhe te gaan om extra hulp in te schakelen. In de tussentijd passeren Murat, Ik en Shue (onze driver) de tijd met het vinden van wat grotere stenen. En na opnieuw een uitgraafactie stoppen we deze stenen voor de wielen om zo meer grip te krijgen. Met deze graafactie vult een deel van het gat zich ook met grond water, een goed teken hoe dicht het water zich hier bij de grond bevind (en hoe diep onze auto al is weggezakt). Opnieuw proberen we de auto al rijdend eruit te krijgen, en opnieuw mislukt de actie. Er zit niets anders op om te wachten op de versterking die Cungbo gaat halen. In tussen is mijn hoofdpijn er niet minder opgeworden en steekt er ook nog een zeer sterke wind op.
Na anderhalf uur gewacht te hebben zien we eindelijk versterking aan de horizon. In plaats van een traktor is het echt een superzware truck. Murat heeft meteen door dat dit hem niet gaat worden. Als ons vervoer al wegzakt in de drassige ondergrond, dan zal de truck tot het middelpunt van de aarde verdwijnen. En zo denkt de truckdriver er ook over. Eerst wordt de auto geinspecteerd en daarna de grond. Na een heftig overleg in het chinees vertrekt de truck weer. Geen idee of ze nog terug komen. Ik schat dat ze beter materiaal gaan halen. Op voorbereiding hierop graaf ik nogmaals de wielen helemaal vrij. Murat waarschuwt hier tegen. Ik doe het toch, misschien omdat ik koppig ben, maar ook gewoon omdat als ik aan het graven ben ik me niet focus op mijn hoofdpijn.
Een drie kwartier later komen de zelfde truckdrivers weer terug in een pickup truck. Hierin vervoeren ze verschillende houten planken van diverse maten. In deze modderige ondergrond is dat inderdaad de beste oplossing. Maar eerst moet er ruimte gemaakt worden om deze planken onder de wielen te plaatsen. De kant waar ik mee bezig ben geweest heeft geen extra graafacties nodig, de andere kant des te meer. Ook moet de auto iets worden opgelift om de planken onder de wielen te schuiven. Zelfs met de vereende krachten van een Nederlandse Antiliaan, een Nederlandse Turk, een Chinees en Diverse Tibetaanse chauffeurs is het geen doen. We zakken namelijk allemaal tot onze enkels in de modder zonder dat de auto maar iets omhoog komt. Hierop heeft een van de Tibetanen een briljant idee. Hij graaft een gat dieper dan het wiel, plaatst daarin een plank en gebruikt de krik om auto op te liften. Omdat hij geen andere mogelijkheid heeft plaatst hij de krik op de aluminium velg van de wiel in plaats van het frame van de auto. ‘Gaat dat wel goed’ hoor ik murat denken. In elk geval zien we de auto langzamer zeker omhoog komen. En zo worden aan beide kanten van de auto grote lange planken geplaatst. Uiteindelijk (met vereende duwkrachten) krijgen we de auto vrij. Damn wat voelt dat goed. We sporen de chauffeur aan om door te rijden naar het grindpad zodat we ieg niet opnieuw deze actie moeten herhalen. Na de helpers een paar sigaretten hebben gegeven en een klein bedrag hebben betaald voor hun hulp vertrekken ze weer.
We hebben station 10 nog niet uitgelezen, en beslissen dat het geluk niet een tweede keer gaan tarten. Terug rijdend naar Shiquanhe blijkt echter dat we de gifbeker nog niet helemaal hebben opgedronken. De auto trilt een hoop als we boven de 60 km/h komen. De truc met de krik heeft waarschijnlijk de balans en uitlijning van de auto geen goed gedaan. Op zoek dus naar een garage om de auto weer helemaal in orde te krijgen. De eerste twee zaken zijn echter gesloten. Cungbo besluit om ons naar het hotel te brengen zodat we kunnen bijkomen. Ik voel me erg schuldig niet verder met hun mee te gaan zoeken (Cungbo heeft immers een groot gedeelte moeten lopen/liften naar Shiquanhe om hulp te regelen), maar ben te kapot om te protesteren. In de hotel kamer biedt Murat me een Saridon aan voor mijn hoofdpijn. Samen met een super heerlijke hete dat voel ik de inspanningen van vandaag wegstromen. Einde van Dag 16

English version
Most people familiar with fieldwork know that you always have one of those days in which nothing seems to work. This sunny tuesday was our bad-luck day! Although everything started pretty well. I had a good nightsleep followed by a good breakfast. The restaurant was serving (very dry) cake, which is a complete delicacy if you have not had any pastry for the last 2 weeks. After this we were on our way to visit the next soil moisture stations to readout the different loggers.
The first station we have to visit however is not situated close to the road. We instead have to walk about 500 meters up the mountain before arriving at the location. Fortunatelly all the instrument are functioning. Otherwise we had to walk the distance again (but this time with new sensors and a big shovel). The second station proves impossibly to be found. This station is located very close to an idyllic riverstream. Apparantly the local people also share my taste, as we find a lot of remains of beerbottles and barbeque items. However no sign of our soilmoisture station! Even a search with our metal detector does not give us any positive result. The whole area is covered with iron containing rocks, causing havoc with our metal detector. On top of that Cungbo tells us that the local Tibetans will steal all the equipment (loggers, sensors and all) if they would know where to look. This is very similar to the experiences we have in Africa, were all of our instruments (be it fixed in concrete) will be stolen after just a view days. Of course Rogier (to prevent a scenario like that) has buried the logger at a substantial depth. However is it not unthinkable that the river (during a heavy rainfall) has stepped out of its boundary and removed most of the toplayer of the soil.
We however cannot do anything other than move on to the next soil moisture station. This and the next one are present and easily found. Of all the sensors (10) only 1 is not functioning. And fortunately this logger is at a depth of 10cm; we don't have to dig deep to replace it. In the mean time I am however getting a headache. Perhaps the hard work of yesterday is claiming its toll. In any case it is a sign on the wall of what is about to come.
Soil Moisture station Nr 10 is our Achilles heel today. During an earlier inspection (a year ago) this station could not be found and we are beginning to understand why. The area in which these sensors and this logger is located is very swamplike. If you stand on the surface you see a area of 1 m2 rippling around your. The whole soil is clearly waterlogged. We would like to see what the measurements of this logger provides us, but we don`t get the chance.
On our way to station 10 the ground literly falls away beneath our feet (tires). One moment we are driving on solid ground, the next we are located in such a waterlogged place. Even the old trick of putting on the 4wheel drive does not work. Quickly we jump out of the car. Who knows how much further the car will sink into the ground (with you trapped inside). Fortunately it does not come that and we brought shovels with us.

I try desperately to remember some episodes of Paris-Dakar and how the race-drivers get their car as quickly as possible out of the sand. The first thing that pops into my mind to the clear the wheels and to reinforce the wheels with stone/wood. Wood we don`t have, and while there are some small pebbles around, they are the size of my palm. So lets first start with digging out the wheels. The first shovel we have is a small. Probably it was provided for upon the purchase of the Toyota. In principle a fine shovel exept that it has soon it share of years (and tons of dirt). The handle is some what broken, resulting in cutting your hand if you are not carefull. The second shovel we purchased in Shiquanhe. This is a normal shovel with a handle of hard wood. Hard? Not really! It is broken very quickly in this soil. And so we are left with only have a spade.

After we have cleared the wheels we try for the first time to get the car out. The only thing that we accomplish by this is that the vehicle sinks even further into the swamp. After this Cungbo decides to go in the direction of Shiquanhe to find some extra help. In the meantime Murat, Shue (our Driver) and I try to find some bigger rocks. After again a dig to clear the wheels we fill in the gaps with stones to get more grip. This deeper digging causes the whole not only to be filled with stones but also with groundwater. This is a good indication that the water here is very close to the surface (and how far the car has sunk already). Again we try to get the car out of the problems, and again the attempt fails. There is nothing for it but to wait for the reinforcements that Cungbo is arranging. In the meantime my headache has not subsided and a strong wind also has started blowing.
After waiting for one and a half hours we finally see help on the horizon. Instead of a tractor it is a enormous truck. Murat immediately figures out that this will not solve our problem. If our ‘small’ car is already sinking, than such a truck will drop to the center of the earth without a sweat. The truck driver apparently is thinking the same thing. First our car and the soil is inspected. And after a discussion in Chinese the truck leaves again. No idea if they will return. I assume that they went to get better material for the job. In preparation to this I again clear the wheels that have sunk another 10cm. Murat warns me against it. But I still go forward with the dig; perhaps because I am just stuborn, but maybe also because when I am digging I don't focus on my headache so much.
After 45 minutes the same truckdrivers return with a pickup truck. They are transported some heavy wooden plancks of various sizes. In this muddy surface this is indeed the best solution. But before anything can be done, extra room needs to be made to maneuver the plancks beneath the wheels. The side which I have been working on is quickly approved, while the other side still needs some digging to be done. For this the car needs to be lifted about 10cm. Even with the united forces of a Dutch Antiliaan, a Dutch Turk, two Chinese and some Tibetan Drivers the car does not move. As we try to lift the car the only this we succeed at it sinking deeper into the mud ourselves. Then one of the Tibetans has a good solution. He digs a hole that is deeper than the wheel and places a small log in this. Afterwards he uses a jack to lift the car upward. He places the jack on the wheel instead of the frame as there is no other option. “Is this going ok” I hear murat thinking. In anycase we see the car slowly but certainly be moved upward. And so we can put on both sides of the car long wooden plancks. Finally (with unitied pushing powers) we get the car free. Damn that feels good! We encourage Shue to continue driving to the nearest gravel road as not to get stuck again. After providing the helpers with some sigarettes and a small payement they move (on to the next stuck car).
We have not been able to read out station 10, and decide not to force our luck a second time. Driving back to Shiquane it appears that there is still a bit of bad luck left. De car is shaking a lot when we reach speeds over 60 km/h. The trick with the jack apparently have caused havoc on the balance of the car. We therefore need to find a garage to sort this out. The first two garages are however closed. Cungbo decides to bring us back to the hotel while they continue searching. I feel really guilty not to help them continuing the search (as Cungbo has walked/hitchhiked most of the way to Shiquanhe to ask for help), but I am too exhausted to give much protest. In the hotel room Murat offers me a Saridon against my headache. Together with a super delicious hot shower I feel the troubles of today flow away. End of day 16