Day 19

Vandaag en morgen zijn weer twee reisdagen. We moeten immers terug naar Qomolangma station om te kijken of onze scintillometer goed gewerkt heeft. Hopelijk is de nieuwe controller voor het zonnepaneel dan ook gearriveerd zodat we hem kunnen installeren.

Aan de ene kant lijk het dat we op de weg terug zijn. Een reis naar iets bekends door een prachtig landschap dat ik al gezien heb, aan de andere kant voelt het echter nog lang niet of ik naar huis toega. We hebben immers nog 13 dagen voor de boeg, waar onder een bezoek aan het Naqu station om daar ook loggers uit te lezen. Ergens maakt me dit een beetje melancholisch. Ik denk dan even aan Ingrid, aan Benjamin (mijn nieuwste neefje), Eva (zusje van Benjamin) en natuurlijk aan Michelle, Maxime en Julian (nichtjes en neefjes aan Ingrids kant). Maar vooral denk ik natuurlijk aan ons kleine baby’tje die op dit moment in Ingrids buik aan het groeien is. Zij heeft vorige week weer een echo gehad. Alles bleek goed te zijn met de baby, en hij/zij was druk na zijn slaapje druk aan het ronddraaien in de buik. Het was de eerste waar ik niet bij kon zijn, wat mijn nare gevoel natuurlijk niet heeft verzwakt. Gelukkig krijg ik regelmatig een sloot foto’s van baby’s via de whatapps/mail, welke het gevoel van eenzaamheid verdrijft. En zo vervolgt de weg zich langzaam maar zeker.

Murat is eindelijk overtuigd en leent een boek van me. Hij is de haast vergeten een aantal boeken mee te nemen. Dit is blijkbaar een beetje symptomatisch voor Murat. Er is namelijk nog geen ochtend voorbij gegaan dat Murat terug moest lopen naar de hotelkamer om weer iets op te halen dat hij vergeten was. Gelukkig heeft hij de belangrijkste dingen voor ons werk niet vergeten. Omdat hij pas nu het aanbod van mijn boek heeft geaccepteerd kan de vraag reizen was hij op de heenweg richting Shiquanhe heeft gedaan: voor het merendeel zitten slapen is hier het antwoord.

Erg zonde want het landschap is hier prachtig. De zachte glooiingen waarover de weg ons brengt en de af en toe een mountainbiker die het plateau wil oversteken. Ook halen we af en toe wat motoren en kleine tuk-tuk vrachtwagens in. Dit zijn driewielers met een hele grote laadbak en een open cabine. Ik kan me niet voorstellen hoe koud zij het wel niet moeten hebben in de winter hier. Op elk van deze driewielers zijn ook verschillende duffel Bags geplaatst. Tibetaners liften blijkbaar heel veel, want in elk dorpje waar we langskomen, staan er toch een aantal mensen met een duim omhoog.

Het lijkt nu veel drukker op de weg dan op de heen weg, maar misschien komt dat doordat we toen in het weekend reden en niet op een vrijdag. In Shanghai, Beijing en Nanjing wordt echter ook in het weekend volop gewerkt, dus ik weet niet of dit de reden is dat het zo veel voller op de weg is. Cungbo vertelt me dat de weg net zo druk tijdens het weekend als doordeweeks. Het zal dus mijn voorstelling maar zijn. En zo rijden we in volle vaart verder naar onze volgende overnachtingsplek.
Ik vermaak me in de tussentijd ook met het schrijven van dit verslag en het spelen van wat spelletjes op mijn tablet. Voor aan het spelletje 'Plaque' speel ik nu regelmatig. Als je ooit wel eens een film als outbreak of virus hebt gezien dan weet je dat je op een gegeven moment een plotje te zien krijgt hoe het virus zich verspreidt over de wereld. In dit spelletje neem je de rol van virus/bacterie/spore. Het doel van het spel is om zo snel mogelijk de 'virtuele' wereld te besmetten. Het lijkt misschien makkelijk, maar er zit veel meer in dan je zou denken (het verschil tussen arme en rijke landen, het verschil in lokale klimaat, en hoe je virus laat verspreiden: lucht, bloed etc.). Op zich wel grappig dat ik in China dit spelletje nu speel. Immers veel van de griepsoorten komen uit India en China, waar dieren en mensen veel dichter op elkaar leven dan in het westen, en het met de hygiëne iets minder gesteld is. In elk geval kan ik het spelletje zeer aanbevelen zodat je wat beter begrijpt hoe kwetsbaar wij in de westerse wereld, te downloaden in google Play store (gratis) of in Apple app store (betaald).

Het is wel toevallig om op te merken dat onze reis terug richting Qomolangma met minder op onthoudt gebeurt dan op de heenweg. Zelfs het leger checkpunt, waar we een aantal dagen geleden toch wel anderhalf uur vaststonden, laat ons nu binnen 5 minuten door. We worden wel controleert of wij het wel zijn die in de auto zitten, maar na deze snelle check worden we opnieuw op weg gestuurd. En zo is de terugreis zonder problemen. Alhoewel...
Wat ik vergeten te vertellen was (in het verslag van de heenreis) dat onze prachtige gladde asfaltweg af en toe werd onderbroken door de status van de weg: stukken van wegen die nog niet klaar waren, of dat er gehele stukken van de weg van de afgrond waren afgebroken. Dit betekent dat we regelmatig weer een stukje offroad moeten gaan. Dit betekent dus snel even de veiligheidsgordels aanbinden opdat ik niet mijn hoofd stoot aan het plafond door het op en neergaan van de auto. Voor zo ver geen probleem, totdat er een grote vrachtwagen vast staat op het enige stukje niet geasfalteerde weg met maar 1 rijstrook voor beide richtingen. De vrachtwagen staat tot met zijn frame vast op de grond, en met zijn wielen diep in een stroompje. Uiteraard zal deze dus niet snel zijn bevrijdt. Dit vereist dus extra offroad skills van onze chauffeur die hier prima mee omgaat. In het dorpje na de opstopping zien we een file van vrachtwagens, wachtend opdat de weg weer vrij is. En zo rijden we verder de schemering in, niet wetend waar we deze nacht zullen gaan overnachten. Einde van dag 19.

English version

Today and tomorrow are two travelling days. We have to get back to Qomolangma station to check if our scintillometer setup is still working. Hopefully the new controller for the solar panel has arrived so that we immediately can install this one as well.

For my mind it appears that we are on our way back. On the one hand it feels like a journey to something familiar through a beautiful landscape that I have already seen, while on the other had it does not feel like going home. We still have at least 13 days to go and a visit to Naqu station on the way. Somehow this makes me feel a bit melancholic, while I am thinking on Ingrid, Benjamin (my youngest nephew), Eva (older sister of Benjamin) and also on Michelle, Maxime and Julian (my niece and nephew on Ingrid’s side). But mostly I am thinking on the little baby that is growing inside Ingrid’s womb. Ingrid has had another ultrasound last week. Everything appeared to be fine; he/she was first napping and afterwards turning around, playing with his hands and feet. It was the first ultrasound that I could not attend, which enhances the feeling of loneliness. Fortunately I regularly get photos and updates through Whatsapp and email, relieving some of my melangolia. And so the journey continues.

I finally have convinced Murat to borrow a book from me. In the rust of things he has forgotten to bring some reading material himself. Apparently this is symptomatic of Murat. Not a day has gone buy that Murat had to go back to the hotel room to pick up something that he was forgotten. Fortunately he has not forgotten the most important things for our work. As he only now has accepted my offer of borrowing a book you could ask yourself what he has been doing when we were travelling toward Shiquanhe. The answer to this question is sleeping.

This is of course is a big mistake as the scenery here is beautiful. Our road crawls over smooth hills. We come across some occasional mountain biker that wants to travel from west to east china the hard way. We also overtake from time to time motors and small tuk-tuk Lorries. These are three-wheeled cars with a big loading bay and an open cabin. I can only image the freezing cold in the middle of the winter. On every of these tuk-tuk’ s I see several duffel bags. Tibetans obviously hitchhike quite a lot, as in every village we pass we encounter people with their thumbs up.

It appears to be much busier on the road than when we were travelling the other way. Perhaps it is because we were than travelling in the weekend, and not on a Friday. In shanghai, Beijing and Nanjing the work continues even in the weekend, so I am not sure this is the reason why it is so much fuller on the road today. Cungbo tells me that the traffic is the same every day of the week. I suppose that I am imaging the traffic. And so we drive in race mode to the next overnight stay
For passing the time I enjoy myself by writing this report and playing some games on my tablet. Especially the game 'Plague' I am playing regularly. If you have seen a movie such as Outbreak or Virus you know that during the show you get to see a graph how fast the virus is spreading around the world. In this game you assume the role of the bacteria/virus/spore. The goal of the game is to spread as quickly as possible the 'virtual' world. It seems in the beginning very easy but you have to take into account the differences between poor and rich countries, between climates and how the plague is spreading (by air/blood). In a particular way it is funny that I am playing this game here in China, as my of the different flavors of flew originate in this part of the world. People here are living in much close company with pigs and birds, and op top of that the hygiene here is different that we are used to in the western world. In any case I can thoroughly advise you to download the game from the Google play store (free) or the apple app store (payment required)

It is funny to notice that during our journey back to Qomolangma station we have less hold ups that on the way to Shiquanhe. Even the army post at which we (some days ago) were obliged to wait for one and a half hour lets us through within 5 minutes. We are still of course are checked if we are the only ones in the car. But after this brief check we can continue on our way. And so the journey back is without problem.... Or is it?!
What I forgot to mention in my report when driving to Shiquanhe the road at some points turned into a disaster. In some case the asphalt road was not completed, in other cases the whole road had fallen of the cliff. This means that we regularly have to go on the gravel road. Quickly I fasten my seatbelt even tighter to make sure that I don`t hit my head against the ceiling of the car. So far no problem then. Until we encounter a lorry that is stuck with his frame on the ground and the wheels deep in the stream he was trying to converse. Of course the lorry is stuck on the only place in the whole road where there is only one lane for both directions. As we foresee that the truck will be stuck or a while Shue again switches on the 4x4 power of the car and drive offroad around it. In the village after the traffic jam many other Lorries are awaiting the clearance of the road to try and get stuck themselves. After this we journey onward into the darkness of the night not knowing where we will end up tonight. End of Day 19